Pantagruel forlag 2013Oversetjar: Lene Stokseth
804 sider
Dette er ein klassisk og stemningsfull, men litt stilleståande britisk krimroman, frå amerikanske Elizabeth George. Boka egnar seg ikkje for dei som ikkje kjenner til serien om Lynley og Havers frå før. Du bør ha ein viss bakgrunnskunnskap og kjennskap til gjennomgangsfigurane i serien for å ha utbytte av Denne dødens kropp.
Eg har omsider lese ferdig bok nummer 16 i serien. Det tok si tid - for dette er ikkje ei bok du rasar gjennom. George byr som vanleg på heile pakka: Eit par mord, eit svært stort persongalleri, fleire perspektiv, psykologi og sosialt engasjement, geografiske og historiske forhold og grundige skildringar av eit møysommeleg politi-/etterforskingsarbeid. Handlinga sneglar seg avgarde - puslespelbit for puslespelbit - og det vert sanneleg både intenst og spennande - etter kvart. Innimellom får lesaren også glimt frå ein psykolograpport om tre barn som har drept eit barn og som tilsynelatande ikkje har noko med dei øvrige handlingane å gjera. Men som lesaren skjønnar: Denne delen er vesentleg. Viktig for handlinga, samanhengen og oppklaringa.
Eg tykkjer det er positivt at forfattaren er tilbake der ho var før ho "tok livet av" Lady Helen. Dei to føregåande bøkene i serien var eg nemleg noko skuffa over.
Thomas Lynley er også tilbake i denne boka - men ikkje i kompaniskap med den tidlegare partneren Barbara Havers - i alle fall ikkje i første omgang. Lynley er kalla tilbake til avdelingen i ein slags rådgjevarrolle for Isabelle Ardery, den nye førstebetjenten. Det gamle teamet til Lynley stolar ikkje heilt på den nye fungerande leiaren og hennar leiarstil - det er tendensar til personlege konflikter og forvirring kring etterforskinga som pågår. Mykje av spenninga i boka er knytt til korleis medarbeidarane og den nye leiaren taklar dei nye tilhøva medan dei saman skal prøva å løysa ei særs komplisert drapssak.
Ei ung kvinne er funnen drept på ein avsidesliggjande kyrkjegard i London. Medan Lynley, Ardery og fleire av dei andre nøstar opp i trådane der, føl Havers og kollega Winston Nkata spora til den tidlegare heimen til den drepte kvinna; til New Forest i Hampshire, Sør-England. I dette idylliske landskapet vert mykje, både på det indre og ytre plan, halde skjult.
Den nye karakteren i denne boka, Isabelle Ardery, tykkjer eg ikkje mykje om - og eg oppfattar det som bevisst frå forfattaren si side at lesaren skal vera negativ til henne. Ardery slit - med familieforhold, med alkohol, med sine overordna og media - og etter kvart med eit konfliktfyllt og samstundes seksuelt forhold til Lynley. Han på si side slit fyrst og fremst med si eiga sorg, og dernest med korleis han skal opptre i høve lojalitet: Korleis støtta den nye kontroversielle leiaren utan at han støyter frå seg ein annan person som står han svært nær, nemleg Barbara?
Med denne boka føler eg nesten at eg har funne att nokre gamle vener, i Lynley og Havers. Eg var nemleg overbegeistra for dei fyrste bøkene i serien, - men etter kvart vart "venskapet vårt" litt bleikare og mindre intenst - fordi bøkene etter mi meining vart av dårlegare kvalitet. Barbara Havers er den soleklare favorittkarakteren min, - ho er ei dame som går sine eigne vegar, både på jobb og elles i livet. Eg likar spesielt godt korleis ho får Lynley, med sin adelege bakgrunn, "nedpå" - ved at ho kler seg og oppfører seg som ho gjer. Ekteparet St. James, Deborah og Simon, som er velkjende frå tidlegare, er kun bipersonar i denne boka og ganske uvesentlege i handlinga.
Parallellt med notidshistoria får me altså historia om mord på eit lite barn, skriven som ein faktatekst; ein psykolograpport om tre 10-11-åringar som ein gong gjorde seg skuldige i eit uhyggeleg brotsverk; mishandling og drap på ein 2-åring. Mot slutten av boka vert historia frå notida kobla saman med historia om barnemordarane. Forfattaren nøstar så opp alle dei lause trådane og viser lesaren vegen til løysinga.
Denne dødens kropp er velkomponert, fengande og lesverdig. Ho har gode skildringar og ei puslespelaktig handling. Eg likte i grunnen boka veldig godt, - ein tjukk kriminalroman som ein verkeleg kan synke ned i godstolen saman med er berre herleg, - men det er særleg to ting som trekker ned i mi vurdering:
For det fyrste: Boka er altfor lang, altfor omstendeleg og detaljert. Eg likar godt at ei bok kan ha fleire forteljarstemmer, mange ulike perspektiv og ei omfattande handling, men vel 800 sider er i overkant. Det går rett og slett for sakte.
For det andre: Språket, oversetjinga og korrekturlesinga. I store deler av boka flyt språket rett nok greitt, men eg har funne setningar som har vore heilt ubegripelege, - og det tyder på dårleg oversetjararbeid. Det finst også fleire skriveleifar og rettskrivingsfeil.
Slikt er i r r i t e r a n d e.
Les også:
Smakebit på søndag: Denne dødens kropp
Ei ung kvinne er funnen drept på ein avsidesliggjande kyrkjegard i London. Medan Lynley, Ardery og fleire av dei andre nøstar opp i trådane der, føl Havers og kollega Winston Nkata spora til den tidlegare heimen til den drepte kvinna; til New Forest i Hampshire, Sør-England. I dette idylliske landskapet vert mykje, både på det indre og ytre plan, halde skjult.
Den nye karakteren i denne boka, Isabelle Ardery, tykkjer eg ikkje mykje om - og eg oppfattar det som bevisst frå forfattaren si side at lesaren skal vera negativ til henne. Ardery slit - med familieforhold, med alkohol, med sine overordna og media - og etter kvart med eit konfliktfyllt og samstundes seksuelt forhold til Lynley. Han på si side slit fyrst og fremst med si eiga sorg, og dernest med korleis han skal opptre i høve lojalitet: Korleis støtta den nye kontroversielle leiaren utan at han støyter frå seg ein annan person som står han svært nær, nemleg Barbara?
Med denne boka føler eg nesten at eg har funne att nokre gamle vener, i Lynley og Havers. Eg var nemleg overbegeistra for dei fyrste bøkene i serien, - men etter kvart vart "venskapet vårt" litt bleikare og mindre intenst - fordi bøkene etter mi meining vart av dårlegare kvalitet. Barbara Havers er den soleklare favorittkarakteren min, - ho er ei dame som går sine eigne vegar, både på jobb og elles i livet. Eg likar spesielt godt korleis ho får Lynley, med sin adelege bakgrunn, "nedpå" - ved at ho kler seg og oppfører seg som ho gjer. Ekteparet St. James, Deborah og Simon, som er velkjende frå tidlegare, er kun bipersonar i denne boka og ganske uvesentlege i handlinga.
Parallellt med notidshistoria får me altså historia om mord på eit lite barn, skriven som ein faktatekst; ein psykolograpport om tre 10-11-åringar som ein gong gjorde seg skuldige i eit uhyggeleg brotsverk; mishandling og drap på ein 2-åring. Mot slutten av boka vert historia frå notida kobla saman med historia om barnemordarane. Forfattaren nøstar så opp alle dei lause trådane og viser lesaren vegen til løysinga.
Denne dødens kropp er velkomponert, fengande og lesverdig. Ho har gode skildringar og ei puslespelaktig handling. Eg likte i grunnen boka veldig godt, - ein tjukk kriminalroman som ein verkeleg kan synke ned i godstolen saman med er berre herleg, - men det er særleg to ting som trekker ned i mi vurdering:
For det fyrste: Boka er altfor lang, altfor omstendeleg og detaljert. Eg likar godt at ei bok kan ha fleire forteljarstemmer, mange ulike perspektiv og ei omfattande handling, men vel 800 sider er i overkant. Det går rett og slett for sakte.
For det andre: Språket, oversetjinga og korrekturlesinga. I store deler av boka flyt språket rett nok greitt, men eg har funne setningar som har vore heilt ubegripelege, - og det tyder på dårleg oversetjararbeid. Det finst også fleire skriveleifar og rettskrivingsfeil.
Slikt er i r r i t e r a n d e.
Les også:
Smakebit på søndag: Denne dødens kropp
Jeg har ikke lest hele omtalen din, siden jeg har boken liggende klar og skal snart ta fatt. Jeg leste de siste setningene, så nå skal jeg på trykkleifjakt. Takk for advarsel om litt langdryghet, men jeg håper allikevel at det blir et kjærkomment gjensyn med Elizabeth :)
SvarSlettSidan du har lest dei tidlegare bøkene i serien, trur eg heilt sikkert at du kjem til å få ei god leseoppleving :)
SlettHvilken bok av Elizabeth George vil du anbefale å lese først om man aldri har lest noe av henne?
SvarSlettKjersti
Hei Kjersti.
SlettDå ville eg ha starta med byrjinga faktisk, med 'Mørkets gjerninger', fyrste gong utgitt i 1988. Eventuelt med 'Bitter hevn' utgitt i 1991, som har handling frå enno tidlegare i Lynley sitt liv. Dei fyrste bøkene i serien er best, men kan hende er dei blitt litt gammalmodige etter kvart? Det veit eg ikkje, for eg har lest bøkene etter kvart som dei kom ut.