Bokomtale: Besettelsen av Vidar Sundstøl

Lydbokforlaget 2013
Opplesar: Per Frisch
Speletid: 12:44

Vidar Sundstøl har forflytta seg frå norsk-amerikansk villmarkskrim (Minnesota-trilogien) til egyptisk og romersk arkeologimystikk. Eg hadde store forventningar til Besettelsen fordi eg likte så godt den nemnde Minnesota-trilogien, særleg Drømmenes land, som fekk Rivertonprisen i 2008.

Denne boka bergtok meg ikkje i same grad, men eg fekk - til slutt - ei god leseoppleving denne gongen også. Eg skriv til slutt fordi det gjekk ei tid før historia vart tilstrekkeleg engasjerande. Starten vart nemleg for treg og omstendeleg, noko som gjorde at eg ofte mista konsentrasjonen. Faktisk måtte eg - irriterande nok - lytta til mange av avsnitta fleire gonger for å få med meg innhaldet.

Clive Ohre er hovudperson i denne fyrste boka i ein planlagd serie. Ohre er journalist i eit arkeologisk tidsskrift; ein jobb som gjer at han er på reisefot heile tida. Difor har han ingen stader der han føler seg heime - han er rotlaus og rastlaus. Når han er på reportasjereise i Alexandria - han skal skriva om eit søk etter Aleksander den store sitt gravkammer - vert han innblanda i farlege saker. Han vert nedslegen og rana - ukjende personar er ute etter ein romersk mynt som Clive ein gong fekk av far sin. Faren, som var arkeolog, vart sporlaust vekke i Pompeii i 1985 - og ingen har nokon gong funne ut kva som skjedde den gongen. Dei to mysteria - faren si forsvinning og jakta på Aleksander den store si grav - ser ut til å henga saman på ein mystisk og innfløkt måte. Sentralt i handlinga er konflikta mellom dei som vil oppdaga og avsløra hemmelege og verdifulle skattar frå fortida, og dei som ønskjer at historia skal få ligga i fred.

Besettelsen inneheld spenning og action iblanda mystikk, mord, dramatikk, historie og arkeologi og er interessant og underhaldande lesing. Litt romantikk er det også plass til, samt mange klaustrofobiske skildringar frå underjordiske gravkammer og katakomber. Me vitjar både Alexandria, Napoli og Island, - i notid og i 1985.

Boka vert marknadsført som ein thriller, men eg tykkjer boka har for dårleg tempo til å bli kalla akkurat det. Eg vil heller sei at boka er ein langsam spenningsroman. Sundstøl blandar nemleg inn så mykje fakta, definisjonar og forklaringar inn i handlinga at forteljinga mistar mykje driv og tempo (..men det er for så vidt greitt at ein slepp å bruka tid på google-søk..) Mykje av tematikken er den same som i Tom Egeland sine bøker om Bjørn Beltø, men Sundstøl har likevel ein heilt annan stil; ein mørkare stil. Ohre har heller ikkje same sans for ironi som Beltø, for å sei det slik.

Lydbokversjonen av boka fungerte berre delvis; eg hadde - som nemnd i innleiinga - vanskar med å halda fokus i byrjinga. Mot slutten og i action-scenene er det såpass mykje spenning at det ikkje er vanskeleg å halda konsentrasjonen oppe. Opplesar Per Frisch les litt for sakte og uengasjert etter min smak.

Eg gir boka terningkast fire: ein tre'ar for fyrste del av boka, terningkast fem for del to.

Takk til Lydbokforlaget for lytteeksemplaret.