Bokomtale: Smertehimmel av Asle Skredderberget

Gyldendal 2013
310 sider
Lånt på biblioteket

Mitt fyrste møte med økokrim-etterforskaren Milo Cavalli vart berre delvis vellukka. Smertehimmel er bok nummer to, og det var nok ein tabbe av meg at eg ikkje las Asle Skredderberget si fyrste bok, Metallmyk, fyrst. For nokre av handlingstrådane i denne boka heng tydeleg saman med ting som har hendt tidlegare. Og som altså var ukjende for meg.

Finans- og næringslivsmiljøet og legemiddelindustrien dannar bakteppe for handlinga i romanen. Skredderberget er utdanna siviløkonom, har bakgrunn som næringslivsjournalist og har vore kommunikasjonssjef i ei større industriverksemd. Han har altså kunnskap og nok fagleg tyngde til å skriva ei bok med ein slik tematikk.

Eg opplevde den fyrste delen av boka som svak og uspennande. Sjølve handlinga var i starten lite engasjerande og hovudpersonen Milo og humoren hans vart eg heller ikkje heilt fortruleg med. Men boka kjem seg betrakteleg mot slutten. Til krimhelt å vera er norsk-italienske Milo ein oppegåande og relativt normal person. Han er irriterande velluka; verken alkoholikar, spelegal eller psykisk ustabil. Det mest spesielle med han er at han er frykteleg rik og at han er truande katolikk og går til skriftemål. Innslaga frå skriftestolen er originalt og gir eit interessant avbrekk i boka.

Ein norsk kvinneleg forskar i eit internasjonalt legemiddelfirma vert funnen drept på eit hotell i Roma. Sjølv om Milo jobbar som etterforskar i økokrim, vert han, sidan han har italienske røter, sett på saka og sendt til Italia. Spor fører Milo til New York og legemiddelselskapet sitt hovudkontor. Andre spor fører politiet til eit kriminellt gjengmiljø på Kolbotn.

Temaet og handlinga i boka er aktuelt, realistisk og truverdig, og set fokus på moral og umoral innan legemiddelindustrien og finansverda. Boka handlar i fyrste rekke om økonomisk kriminalitet, om begjær etter makt og pengar og kva dette kan føra til. Historia om forliset i 1977 og sideplottet som handlar om Milo sitt eige liv og familie var mindre interessant, etter mi meining.

Smertehimmel er ei lettlest og tradisjonelt oppbygd krimbok, utan den heilt store intensiteten eller spenningen, - men siste halvdel av boka var ei bra leseoppleving fordi forfattaren avsluttar boka på ein elegant måte. Og som nemnd i innleiinga; truleg hadde eg fått ei meir positiv leseoppleving dersom eg hadde halde meg til kronologien.

Eg likar godt titlane på bøkene til Skredderberget. Metallmyk. Smertehimmel. 
To motstridande samansette ord som ein berre må leggja merke til.