Vidunderbarn på vent

For mange år sidan starta eg på Seierherrene av Roy Jacobsen. Eg kom aldri i mål. Eg likte ikkje måten boka var skriven på og fann ho kjedeleg - så eg avbraut lesinga. I ettertid har eg ikkje ofra Jacobsen ein tanke - før i den seinare tid - då det vart klart at De usynlige er mellom dei nominerte til bokbloggerprisen 2013.

Eg har planar om å lesa - evt. høyra - De usynlige i samband med samlesinga i juli. Som ei "oppvarming" har eg vore på biblioteket og lånt Vidunderbarn - som lydbok. Eg er ganske spent på om denne fell i smak. Opplesar er Helge Winther-Larsen, og han har ei stemme eg likar og er fortruleg med i lydboksamanheng.

Vidunderbarn er ein oppvekstroman der handlinga er lagt til eit drabantbymiljø på 60-talet. Forteljarstemma er 10 år gamle Finn. Boka har stort sett fått strålande kritikkar - noko som gjer meg skeptisk, fordi eg ofte er "mot straumen" - men eg skal prøva.

Det begynner den dagen en mystisk liten halvsøster ankommer mutters alene med Grorudbussen, ”med en atomladning i en lyseblå koffert”.
Vi er i Berlinmurens og President Kennedys og Jurij Gagarins år. Finn bor alene med moren sin i en blokkleilighet på Årvoll i Oslo. Livet er elektrisk, vakkert og hardhendt sosialdemokratisk. Finn er lojal, opptatt av at regler skal følges. Men hos moren, som i hans øyne alltid har vært selve grunnfjellet, sporer han nå plutselige tegn på svakhet og gåtefull vingling.
Med denne sterke barndomsskildringen viser Roy Jacobsen at det å være barn både er fantastisk fint og livsfarlig. 

(Sitat frå forlaget sin omtale)          

Roy Jacobsen har fått Bokhandlerprisen to gonger: for Seierherrene i 1991 og Vidunderbarn i 2009.

Fleire fine ventebøker finn du om du klikkar deg inn i Beathes bokhylle.