Bokomtale: Våpenskjold av Thomas Enger

Lydbokforlaget 2014
Speletid: 10:26
Opplesar: Christoffer Staib
Kjelde: Lytteeksemplar

Dette er ei brukbar bok - dersom ein klarar å oversjå/overhøyra alle språkblomstrane og klisjéane. For meg vart ikkje Våpenskjold så god leseoppleving. Eg vart - etter kvart som eg lytta - meir opptatt av det pinleg dårlege språket og den elendige språkvasken enn innhaldet i boka. Her har forfattar/forleggar/redaktør gjort ein for dårleg jobb, rett og slett.
Eg likte veldig godt starten på serien om journalisten Henning Juul. Den fyrste boka Skinndød var god på så mange måtar; svært spennande, interessant plott og godt komponert. Eg likte også bok nummer to Fantomsmerte, men med Blodtåke starta nedturen - og denne held fram i Våpenskjold.

Henning Juul sin personlege tragedie er den sentrale raude tråden og det bærande elementet i bokserien. I denne fjerde boka jaktar han vidare på kven som sto bak og kva som egentleg hende då huset til familien vart påtent, sonen mista livet og Henning sjølv vart hardt skada.

Parallellt jobbar ekskona og Aftenposten-journalisten Nora med ei forsvinningssak. Nora vert personleg engasjert og involvert sidan ho var studievenninne med den sakna. Det handlar om ein steinrik familie med våpenskjold og mange mørke hemmelegheiter og der engasjementet og den journalistiske gravinga fører Nora opp i utfordrande og farlege situasjonar. Og så viser deg seg då, til slutt, at Henning sine undersøkingar og Nora si sak heng saman...
Som eit ekstra "krydder" i handlinga er Nora blitt gravid med Henning sin kollega og rival Iver. Det heile blir liksom-dramatisk, liksom-utfordrande og såpeopera-aktig.

Eg trur serien hadde vorte betre dersom forfattaren ikkje hadde vore fullt så ambisiøs. Det hadde vore nok med to bøker liksom. For både Blodtåke og Våpenskjold inneheld fantastisk mykje unyttig og uvesentleg fyllstoff; det er ikkje spennande å lesa om trivialitetar som innkjøp av mat, toalettbesøk og dusjing. Eventuelt burde forfattaren ha teke seg betre tid. Tid til å byggja opp truverdige karakterar og ei gjennomarbeida forteljing. Den einaste karakteren som det går an å tru på er Henning Juul sjølv, - og han er eg i ferd med å bli lei av.

Grunna alt det som irriterte meg medan eg lytta, heldt eg på å gje boka karakteren 2, men avslutninga er såpass lovande at eg likevel konkluderer med (ein svak) terningkast 3.
Trass i at eg vart skuffa over Våpenskjold kjem eg nok til å lesa den femte og siste boka i serien når den kjem ut. Forfattaren har klart å få meg såpass interessert at eg må sjå korleis det går med stakkars Henning Juul til slutt.
Christoffer Staib gjer ein heilt grei jobb som opplesar av denne og dei andre lydbøkene i serien.
Takk til Lydbokforlaget for lytteeksemplar.