Bokomtale: Skamtegnet av H. K. Fauskanger

Gyldendal forlag 2015
557 sider
Kjelde: Lånt ebok (ebokbib)

Handlinga i denne historiske kriminalromanen er lagt til Christiania år 1905. Dette er året for unionsoppløysinga frå Sverige, Christian Michelsen er statsminister og ved statsministerens kontor arbeider den unge og lovande Oskar Prods Brattenschlag - "vår mann" - som assistent for statsministerens sekretær Calmeyer.

Det er tydeleg at forfattaren har store bakgrunnskunnskapar om miljøet og tida som vert skildra - og han er klart inspirert av klassiske krimforteljingar. Fauskanger sin noko snirklete og gammalmodige skrivestil kan minna litt om Stein Riverton (Sven Elvestad) og Øvre Richter Frich. Når det gjeld tidsbileta har nok forfattaren også henta inspirasjon frå Sir Arthur Conan Doyle sine Sherlock Holmes-forteljingar.

Skamtegnet er den tredje historiske krimhistoria frå Fauskanger si side - og den fyrste eg har lest. Men boka gav absolutt meirsmak, så eg kjem nok til å lesa dei andre bøkene som har Oskar Brattenschlag som forteljarstemme. Forfattaren skriv godt og byr lesaren på originalitet, god underhaldning og spenning.

Handlinga startar i notid med at eit gammalt dokument vert opna på eit advokatkontor. Dokumentet viser seg å innehalda ei historie frå meir enn 100 år tilbake, nedskrive av embetsmannen Oskar Prods Brattenschlag. I 1905 var det krisestemning både politisk og diplomatisk - og Brattenschlag og hans næraste overordna Calmeyer er travelt opptekne med forhandlingar med svenske representantar. Dei får snart også andre ting å tenkja på og bekymra seg over.
Forteljinga til Brattenschlag startar med at ein ukjend og dødeleg såra mann dundrar på døra hans, leverer frå seg ein rull innehaldande eit pergament med ei mystisk og uskjøneleg tekst - før han teiknar eit svastikasymbol (hakekors) med sitt eige blod - og andar ut. Brattenschlag er brått og uforvarande involvert i eit skremmande og mystisk eventyr - og vert utsett for den eine påkjenninga etter den andre.

Skamtegnet handlar om  politikk, vitenskap, religion, overtru, teosofi, raseideologi, hemmelege manuskript, gamle språk og skjulte skattar. Mellom anna. Både i form og innhald minner boka meg om ein del av bøkene til Gert Nygårdshaug og Tom Egeland - men i tillegg har ho altså mykje til felles med enkelte klassiske kriminalromanar.
Eg likte boka. Ho inneheld mykje underfundig humor og har mange innfløkte og mangearta intrigar - men etter kvart som ein les vert alle trådar samla saman på ein elegant og logisk (om enn noko omstendeleg) måte.

Undervegs datt eg av lasset av og til, det må innrømmast. Eg klarte ikkje å halda interessa oppe gjennom absolutt heile denne tjukke boka. Det vart så vidløftig, så omstendeleg og så detaljert - men eg vurderte aldri å avbryta lesinga. For kvar gong eg mista litt konsentrasjon og vart litt lei, kom eg på sporet igjen. Forfattaren er dyktig på å henta seg inn att når han og karakterane hans bevegar seg alt for langt ute på viddene. Dermed landar også terningen på 5 og ikkje på 4.