Dikt og slikt: Ein av dei kalde, klåre dagane

Onsdagsdikt på ein torsdag...

Eg har nyleg lest biografien om Marie Takvam, skriven av sonen Magnus Takvam; Hun skrev for å kunne leve. Det er ei interessant bok og eit nært portrett av ei heilt spesiell kvinne, skriven av den personen som sto henne nærast. Men som han seier: "Å ha et nært forhold til sin mor er i utgangspunktet positivt. Mitt problem ble at hun aldri slapp taket".

Marie Takvam (1926 - 2008) sine dikt har betydd mykje for mange. Også etter at ho vart psykisk sjuk skreiv ho mange fine dikt, for eksempel dette:


Ein av dei kalde, klåre dagane

Eg gøymer hendene mine under bordet.
Ikkje i skam over skitne negler
eller visnande hud over høge, mørke blodårer.
Nei, eg gøymer dei i redsle
over å sjå at dei er tome.

Sjå denne venstre!
Kvilde ho eingong mot min eigen mage
kjende at barnet der inne levde?
Og denne høgrehanda!
Kor mange tusen gonger har ho ikkje stroke
over panna til den eg elska.

Om eg no famla etter eit andlet eller ei hand
ville mennesket rykke seg hastig bort.
Nei, desse hendene kan aldri meir
kjærteikne varm hud.

Den høgre handa klamrar seg til eit glas
fylt av sterk vin.
Den venstre dreg gardinet til.
Eg er åleine med desse hendene
som har mjølka kyr, baka brød,
hogge hol i isen etter vatn, bladd i bøker
bore ringar,
vorte kyste av småborn og av menn.

Så grenselaust elskar eg dette livet
at eg ikkje kan visne roleg
men legg handflatene over augene
og ropar ut mi sorg.

- Frå samlinga Auger, hender (1975)

Les samlinga på Nasjonalbiblioteket
Artikkel om Marie og Magnus Takvam (vi.no)