Bokomtale: Stormen av Frode Granhus

Schibsted forlag 2012
331 sider

Naturen og naturkreftene gir ei effektfull ramme til denne stemningsfulle og svært spennande kriminalromanen. Boka er veldig lettlest og fortlest, med korte kapittel og eit ikkje så altfor omfattande persongalleri.

Handlinga i Stormen er lagt til Reine i Lofoten og det vert veksla mellom to tidsplan. Under ein kraftig storm skjer eit stort jordras som gjer at nokre gamle knoklar vert avdekka. Det viser seg at levningane tilhøyrer ein gut som budde i området for omlag 50 år sidan, og som ein har trudd drukna ved eit uhell den gongen. Når undersøkingar syner at vedkommande har vore utsett for grov mishandling, må saka takast opp på nytt.

På pleieheimen i bygda ligg ein sterkt brannskadd ukjend person. Dei tilsette kallar han Hero, fordi han vert oppfatta som ein helt. Åndsfrisk, men utan i stand til å kommunisera, oppdagar Hero at nokon prøver å ta livet av han, og det på ein sakte og smertefull måte.

Boka er godt komponert, der lesaren får avdekka stadig nye glimt frå dei tragiske og dramatiske hendingane i fortida. Perspektivet skiftar ofte. Historiane vert fortald gjennom hovudpersonen politimannen Rino Carlsen, den gamle politibetjenten Berger Falch, den brannskadde Hero, samt gjennom ein ukjend person sitt brev til Aline.

Stormen er ei spennande bok med gode miljøskildringar og godt driv, og har dessutan ein uventa vri på slutten. Dei nye og dei gamle historiane vert knytt saman på ein forståeleg og truverdig måte. Om noko skal innvendast når det gjeld sjølve handlinga, må det vera tilhøva på den lokale pleieheimen.

Trur forresten eg må ta meg ein tur på biblioteket og låna Malstrømmen, boka som føregår før Stormen reint kronologisk sett. Boka gav meirsmak og Granhus er ein forfattar eg skal halda auga med i framtida.