Oppsummering desember

Påbyrja i november, fullført i desember:
John Færseth - KonspiraNorge - Dokumentar - Papirbok lånt av bror
Frode Eie Larsen - Jordtårer - Norsk krim - Papirbok lånt på biblioteket

Lest i desember:
Ildefonso Falcones - Barfotdronningen - Roman - Lydfil fått frå Lydbokforlaget
Hans-Olav Thyvold - Little Steven - fra New Jersey til Lillyhammer - Biografi - Kjøpt ebok
Arne Dahl - Dødsmesse - Svensk krim - Kjøpt pocketbok
Levi Henriksen - Bare mjuke pakker under treet - Noveller - Papirbok lånt på biblioteket
Knut Faldbakken - Turisten - Norsk krim - Papirbok lånt av mor
Jens Brekke - Dei seie so - Humor - Papirbok fått i julegåve
Jan Eggum og Bård Ose - Popminner - en reise i norsk pophistorie - Papirbok lånt av mor

Påbyrja i desember, fullførast i januar:
Stephen King, Roald Dahl, John Steinbeck, Ray Bradbury m.fl. - Stemmen i natten og andre grøsserhistorier - Krimnoveller - Lydbok lånt på biblioteket

Les også:
Leseåret 2013 frå A til Å
Oppsummering leseåret 2013. Tørre tal.

Oppsummering leseåret 2013. Tørre tal.

Desse tørre tala har vel noko avgrensa interesse. Eg har laga dette innlegget mest for min eigen del.

128 bøker er lest til no i 2013. Eg reknar med å få høve til å lesa ferdig dei to bøkene eg driv med før me seier Godt nytt år, så det endelege talet kjem altså til å bli 130. Eg har skrive bokomtalar om 62 av desse.

Sjanger
80 krim/thriller/spenning
6 dokumentar/biografiar
7 humor/satire
9 novellesamlingar
Resten er annan skjønnlitteratur og det eg kallar vanlege romanar.
Av desse igjen er det 2 1001-bøker.

0 klassikarar
0 fantasy
0 sci-fi
0 barne- og ungdomsbøker
0 lyrikk
(...så her er kanskje litt å utfordra seg sjølv på i tida som kjem?)

Nasjonalitet 
63 av bøkene er av norske forfattarar
23 er svenske
Resten er danske, britiske og amerikanske, -
-  i tillegg har eg lese bøker av ein japansk, ein iransk, ein palestinsk, ein spansk, ein australsk og ein cubansk forfattar.

Kjønn (forfattarar)
50 kvinnelege
87 mannlege
(nokre av bøkene har forfattarar av begge kjønn)

Forfattarar
79 ulike
Eg har lese 5 bøker av Agatha Christie
5 av Haruki Murakami (dersom ein reknar 1Q84 som tre bøker)
4 av Arne Dahl
3 av Helga Flatland
3 av Britt Karin Larsen
3 av Mo Hayder
3 av Gillian Flynn
3 av Birger Baug
Alle dei andre har eg då lese 1 og 2 bøker av. Novellesamlingar med fleire ulike forfattarar har eg ikkje teke med her.

Karakter - Terningkast 
  3  har fått terningkast 6
47 har fått terningkast 5
69 har fått terningkast 4
10 har fått terningkast 3
  1 bok fekk terningkast 2
og ei bok vart avbrutt, utan noko terningkast.

Format
53 lydbøker
3 ebøker
Resten - 74 - papirbøker, innbundne og paperback

Kjøpt/lånt/fått
37 kjøpt/fått og frå hylla mi
21 lånt av familie
59 lånt på bibliotek
13 lese-/lytte-eksemplar

Les også: Leseåret 2013 frå A til Å

Dei seie so...

Eg har nytta 2. juledag til å lesa Dei seie so... om sogningen, sunnfjordingen og nordfjordingen av Jens Brekke. Boka kom ut på Selja forlag i 2010, men var ei av årets julegåver her i huset. Brekke er lærar og kulturarbeidar frå Vik i Sogn. I denne boka skriv han om skilnadane på oss som bur i dei tre fogderia i Sogn og Fjordane - sogningar, sunnfjordingar og nordfjordingar. Det gjer han på ein sjølvironisk, morosam og underhaldande måte.

Sogn og Fjordane fylke har eksistert i 250 år i år; i 1763 vart Bergenhus Amt delt inn i ein søndre og nordre del, det som i dag er Hordaland og Sogn og Fjordane. Men i desse åra har det ofte vore hard fogderistrid (t.d. vegkrangel og sjukehusstrid) mellom sleivkjefta sogningar, 
trauste sunnfjordingar og 
disiplinerte nordfjordingar. Etter 250 år er faktisk ikkje samkjensla og integreringa fullført. Til det er me kanskje for ulike?

Brekke skildrar lynnet til oss tre (sogningar, sunnfjordingar og nordfjordingar) - på denne måten:

Sogningen, sunnfjordingen og nordfjordingen fekk i oppdrag å koma seg gjennom ei stengd dør så raskt som råd.
Sunnfjordingen venta litt før han tok i døra, konstaterte at ho faktisk var låst og gav opp.
Nordfjordingen kjende også først etter om døra var låst, før han fann ein streng og dirka opp låsen.
Sogningen tok springfart, spende den eine foten tvers gjennom døra og hinka rundt på den andre dei neste tre vekene.

Dei seie so.... er ei bok fylt med historiar og anekdotar, om sant og usant om oss som bur i fjordfylket; fjogningane. Kven er me, kva er typisk for oss og korleis oppfattar andre oss? Brekke har ei spesiell og fornøyeleg stemme, og eg har kosa meg og humra meg gjennom denne boka.

Boka inneheld også gode illustrasjonar av Arnstein Mygland. 

God jul!

Alf Prøysen sine skildringar av julestemning og juleforventningar er noko av det mest "julete" eg kan tenkja meg. Tenk berre på Musevisa, Julekveldsvise, Julepresangen og Romjulsdrøm - udødelege og kjente og kjære alle saman.

Med forteljinga Snekker Andersen og julenissen ønskjer eg alle blogglesarar ei koseleg og fredfull jul.

Bokomtale: Dødsmesse av Arne Dahl

Cappelen Damm 2009

Oversetjar: Einar Blomgren

Originaltittel: Dödsmässa
367 sider

Eg har hatt eit "prosjekt" gåande ei tid, nemleg å lesa alle dei ti bøkene i serien om A-gruppen av Arne Dahl. To av bøkene las eg for nokre år sidan, dei resterande åtte har eg "fordelt" utover i tid; i fjor, i år og til neste år. Eg ønskjer ikkje å lesa dei rett etter kvarandre. Bøkene må nemleg nytast, så gode er dei.

Dersom ein skal freista å karakterisera Arne Dahl og bokserien om A-gruppen, kan ein sei følgjande: Sjöwall og Wahlöö møter Håkan Nesser. Med andre ord: Topp kriminallitteratur med samfunnskritikk, intelligens, språkleg eleganse, mørk humor og ironisk snert. Dødsmesse er nummer sju i serien og kan godt lesast som ein frittståande krimroman, men eg rår til å lesa bøkene i serien i kronologisk rekkefølge.

A-gruppen er ein spesialavdeling i det svenske politiet som etterforskar valdelege brotsverk med internasjonale tilsnitt. I dei fyrste bøkene er Jan-Olov Hultin leiar i gruppa medan Paul Hjelm er hovudperson, - men perspektivet skiftar mellom dei forskjellige medlemmene i gruppa. I starten av Dødsmesse er både Hultin og Hjelm ute av A-gruppen; fyrstnemnde er blitt pensjonist og Hjelm har fått ein ny stilling innan interngransking. Så skjer dramatiske ting som gjer at dei begge i all hast vert kalla inn att i spesialgruppa dei egentleg har slutta i.

Cilla Hjelm, ekskona til Paul Hjelm, har ei sentral rolle i handlinga i Dødsmesse. Ho vert ein av gislane når to ranarar inntek ein bank på Östermalm. Ranarane plasserer sprengstoff rundt i banklokalet og heile nabolaget vert evakuert - men gisseltakarane/ranarane oppfører seg merkeleg og amatørmessig. Dei legg ikkje eingong merke til at Cilla sender tekstmeldingar til eksmannen sin. Cilla ser for seg Norrmalmstorgdramaet i 1973 og lurer på kor lang tid det går før ho vert råka av stockholmsyndromet. Arne Dahl får lesaren til å leva seg inn i den nervepirrande gisselsituasjonen, som utviklar seg på ein besynderleg måte.

Parallellt får me andre historiar. Ei av dei er frå 2. verdskrig og vert presentert som dagboksnotat. Sjølve hovudhistoria går føre seg i 2003, på den tida oljekrigen i Irak braut ut. Dei andre hendingane har samanheng med akkurat dette: Nemleg at oljen er rota til alt vondt. Eit heilt kapittel i boka inneheld faktisk talen som president Bush heldt til nasjonen før invasjonen av Irak fann stad.

Andre hendingar er at Gunnar Nyberg vert som besatt av Khiosmassakren i 1822 og at Arto Söderstedt, eit anna medlem av A-gruppen, får tilslaget når eit gammal skrivebord vert auksjonert bort. Elles handlar det om gamle fossilar og gamle agentar frå CIA, MI6 og Stasi. Mellom anna.

Og så vert det referert til musikken. Bakom alt høyrer Paul Hjelm Mozart. Mozarts Rekviem; dødsmessa - verket som ikkje vart fullført av den døyande komponisten.

Dei ulike historiane og den oppdelte handlinga vert presentert i akkurat passe dosar og det heile flyt riktig fint. Samfunnskritikken er like skarp som i dei tidlegare bøkene i serien. Persongalleriet er som før fyllt av interessante personar. Språkleg sett er det variert, elegant og stilsikkert. Dei mange lause trådane vert nøsta opp på ein overbevisande måte. Dødsmesse er ei svært underhaldande og spennande bok med både aktuelle og historiske hendingar, gode og originale skildringar, meisterleg komponert og med ein veldig bra avslutning. Stort meir kan ein egentleg ikkje forlanga av ei bok.

Bok nummer åtte i bokserien om A-gruppen er Mørketall, og den har eg lest tidlegare, for 4-5 år sidan, - så eg hugsar ikkje heilt kva den handlar om - berre at eg tykte boka var veldig god. Det er muleg eg må skumma meg gjennom den før eg tek til på dei to siste; Etterskjelv og Himmeløyet.

Les også:
A-gruppen - svensk kvalitetskrim
Smakebit av Misterioso
Smakebit av Blind jakt
Smakebit av Skjulte dyp

Fin julebok

Det er berre nokre få dagar til jul; folk går rundt på kjøpesentra i "julepsykosen"; tomme blikk og (nesten) tomme lommebøker. Eg prøver alt eg kan å unngå juleforventningar, julekrav, julemas og julestress - eg har lyst til å finna roen og ettertanken, - som vel jula handlar mykje om.

No har eg i alle fall funne ei bok å roa meg ned med. Ei bok med forteljingar om det mislykka og ufullkomne, men også om tru og håp. Eg les i novellesamlinga Bare mjuke pakker under treet av Levi Henriksen. Boka vart lånt på biblioteket med tanke på julelesing, men eg har alt lest ein heil del. Dette er fine og koselege forteljingar til ettertanke. Perfekt lesestoff akkurat no.

Bare mjuke pakker under treet er ei fin samling noveller der jul og juleforventningar er tema. Det er jul i Skogli, Henriksen si fiktive bygd som me kjenner att frå fleire andre bøker av denne forfattaren. Denne boka kom ut i 2005 og vart då godt motteken både av lesarar og kritikarar.

Jula er ei vanskeleg tid for mange. Særleg for folk som er einsame; ein vert gjerne ekstra einsam sidan det er forventa at ein skal kosa seg så veldig med vener og famile i jula. Me får møta fleire personar som har det litt vanskeleg i denne boka. Henriksen skildrar dei alle med varme og innleving. Språket er enkelt, ujålete og muntleg. Historiane er kvardagslege, fine og litt såre.

Og litt sentimentalitet er fint, i alle fall når det snart er jul. Boka anbefalast!

Biografilesesirkel: Little Steven - fra New Jersey til Lilyhammer av Hans-Olav Thyvold

Kagge forlag 2013
170 sider
Kjøpt ebok

Dette er mitt bidrag til Ingalill - Moshonista - sin biosirkel, som i runde 4 har "Silverscreens/Dirty Stages" som tema. Eg valde meg til slutt (og tilfeldigvis) Hans-Olav Thyvold si nye bok om Steven Van Zandt.

Van Zandt - Little Steven - er ikkje fyrst og fremst kjend som skodespelar, - han er meir kjend som musikar, låtskrivar, artist, gitarist, produsent, politisk aktivist og radio-DJ. For det store og breie publikum (som det heiter) er han nok best kjend som venen til The Boss og medlem av The E Street band og - i seinare tid - i rolla som Silvio Dante i Sopranos. For mange nordmenn er han i løpet av det siste året også blitt ein kjær og kjend figur i Lilyhammer, som Frank Tagliano/Giovanni Henriksen.

Forfattar Hans-Olav Thyvold kom ut med bok om kompisen til Van Zandt i fjor; Bruce Springsteen - Den siste amerikaner. Årets bok, Little Steven - fra New Jersey til Lilyhammer, er ei portrettbok basert på intervju forfattaren har hatt med Van Zandt frå 1984 til i år, samt opplysningar frå andre kjelder.

Ein vert ikkje noko særleg mykje meir "kjend med" Steven Van Zandt etter å ha lese denne minibiografien (ein kan finna mykje meir stoff om mannen ved å gjera eit google-søk), men eg har funne enkelte småinteressante ting å hygga meg med i denne tynne boka. Thyvold skriv om venskapet og turnélivet med Springsteen, brotet med The E street band, om den heller mislykka solokarrieren, om den politiske oppvakninga og engasjementet på 80-talet, og om kor absurd han fann det då han debuterte som skodespelar i Sopranos i ein alder av 47. Faktisk vart Van Zandt tildelt rollen som Tony Soprano himself, men han enda altså opp med rolla som høgrehanda Silvio Dante.

Det er få avsløringar om den private biten av Van Zandt i boka, og berre litt om oppveksten i New Jersey på 50- og 60-talet. Og berre litt sex, drugs and rock'n'roll:

"Alt jeg hadde brydd meg om, var rock and roll, med sex på en annenplass et godt stykke bak. Jeg testet ut dop, men det ble en svært kortvarig affære for min del...Damer elsker kokain, men det gjør ikke peniser."

Thyvold vekslar mellom sitt eige og Van Zandt sitt perspektiv. Dette har vorte kritisert av ymse anmeldarar har eg sett, men sjølv tykkjer eg at det fungerer greitt. Det er ikkje så komplisert å halde styr på kven som fortel. Forfattaren legg tydeleg vekt på "ein hyggeleg tone", og det er forsåvidt også blitt ei hyggeleg bok. Men det er ei bok for oss som er spesielt interesserte, for oss som har eit forhold til The River og Born in the USA, til anti-apartheid og Sun City, og til Sopranos og Lilyhammer.

Men sjølv for folk som i utgangspunktet er positive til ei bok om Little Steven, vert det for lite og for tynt. "Biografien" Little Steven - fra New Jersey til Lilyhammer er akkurat det; ein biografi i hermeteikn, - ein liksombiografi. Det vert lite for pengane, rett og slett.

Gutta boys. Bruce Springsteen og Steven Van Zandt på jobb.

Leseåret 2013 frå A til Å

Det er enno att eit par veker av 2013, men eg er så smått byrja å summera opp leseåret som snart er over.
----------------------

A for Alexander og Alexandra Ahndoril, aka Lars Kepler. Sandmannen er ei av tre bøker som har fått terningkast 6 frå meg i 2013.

B for Barbarottikvintetten, som Håkan Nesser har fullført med stil med De sørgende.

C for Utsikten fra Castle Rock. Tittel på novellesamling frå årets Nobelprisvinnar i litteratur, Alice Munro.

D for Fredric Drum. Krimhelt, kodeknekker og gourmetkokk - skapt av Gert Nygårdshaug. Årets Drumbok - den ellevte - har tittelen Pergamentet. Hovudpersonen i denne er onkel Skarphedin Olsen.

E for Jerker Eriksson & Håkan Sundquist. Svensk forfattarduo. Victoria Bergmans svakhet er ein trilogi om dei mørkaste avkrokane i menneskesinnet. Kun for hardbalne og røynde krimlesarar.

F for Finnskogen og Britt Karin Larsen sine fine bøker.

G for Gretchen Lowell, den vakre seriemordaren i Chelsea Cain sin thrillerserie. Døden to ganger er ei spennande, ekkel og skrekkeleg god bok.

H for Helga Flatland og hennar glimrande trilogi Reis hvis du kan. Bli hvis du må, Alle vil hjem. Ingen vil tilbake og Det finnes ingen helhet. Om sorg, tap og død. Om å høyra til. Utan sentimentalitet. Anbefalast på det varmaste.

I  for Inferno. Eg likar Dan Brown og Robert Langdon.

J for Japan. Eg oppdaga Murakami i 2013.

K for Kjerringer. Helene Uri si bok vart den einaste eg avbraut i 2013.

L for Lydbok. Gode stemmer og gode bøker kortar ned alt som er kjedeleg. Venting, reising og husarbeid går som ein leik med bok på øyret.

M for Mo Hayder. Ei dame som er råare enn dei fleste. I 2013 har eg fått med meg både Kuren, Borte og Hanging Hill.

N for Viggo Norlander og Gunnar Nyberg. To av medlemmene i A-gruppen. Arne Dahl sin eminente serie om gruppa fortener fleire lesarar. Stil- og temamessig kan bøkene karakteriserast som "Sjöwall & Wahlöö møter Håkan Nesser". I år har eg lest Blind jakt, Europa blues, Skjulte dyp og Dødsmesse.

O for Hans Olav Lahlum, som kom med ny retrokrim - Kameleonmenneskene - i 2013.

P for Politi. Say no more.

Q for Avdeling Q. Jussi Adler-Olsen gav i år ut Marco-effekten, bok nummer fem i serien om Carl, Assad og Rose i avdeling Q.

R for Marit Reiersgård og Ingelin Røssland. Eg vart positivt overraska over Stolpesnø og Kirsebærsnø.

S for Roar Sørensen og Smertens Aveny. Ei av dei bøkene som gjorde mest inntrykk på meg dette året. Hardkokt krim med godt plott og sterke skildringar.

T for Thomas Lynley og Denne dødens kropp. Den tjukkaste boka eg las i 2013. Elizabeth George er tilbake på sporet.

U for ullpledd. Toppen på lukke: Godstol, bok og pledd.

V for Vigmostad og Bjørke. Norsk forlag, utgjevar av m.a. Det store århundret.

W for Jacob Weinreich og Anders Rønnow Klarlund. Dansk forfattarduo. Betre kjende som A.J. Kazinski og forfattarar av Den siste gode mann og Søvnen og døden.

X for X, krimbok av Helge Thime-Iversen. Lovande debut, terningkast 4.

Y for Mannen som elsket Yngve - og den har eg ikkje lest i år, men bokstaven Y var så vrien.. Tore Renberg gav ut Vi ses i morgen i 2013.

Z for Mengele Zoo. Endeleg har eg lese folkets favoritt.

Æ for John Færseth, forfattar av KonspiraNorge. Underhaldande og skremmande dokumentar om konspirasjonsteoriar.

Ø for Øystein Wiik. Operakrimforfattar, Casanovasyndromet er årets mest elleville krim.

Å for Åpne sår. Eg har lest - og likt - dei tre bøkene til Gillian Flynn i år.

------------------------------

.. Dette var eit lite utval av det eg las i 2013.
Eg er snart klar for eit nytt alfabet og eit nytt leseår i 2014.

Alice Munro - Utsikten fra Castle Rock

Gyldendal 2008
Oversetjar: Aase Gjerdrum
313 sider

Den kanadiske novelleforfattaren Alice Munro mottek i dag Nobelprisen i litteratur for 2013. I samband med tildelinga inviterte bokbloggar Bjørg i Mellom linjene til "samlesing" av forfattaren - og til å publisera eit blogginnlegg på denne dagen - for å hylla årets nobelprisvinnar. Klikk deg inn for å sjå kva andre bokbloggarar skriv!

Sidan eg aldri hadde lest noko av Munro før, vart denne utfordringa eit glimrande høve til å lesa ei av novellesamlingane hennar. Eg gjekk på biblioteket og lånte Utsikten fra Castle Rock (The View from Castle Rock). Boka vart utgjeven i 2006 og kom på norsk i 2008.

Alice Munro (f. Laidlaw i 1931) vaks opp på eit gardsbruk nær ein småby i Ontario i Canada og debuterte med den fyrste novellesamlinga si i 1968. Etter kvart er ho blitt kjent som den store novellekunstnaren. Munro skriv om små og kvardagslege hendingar og nære relasjonar mellom menneske. Ho skriv enkelt, nært og allmenngyldig.

Fyrste del av Utsikten fra Castle Rock er som ei slektshistorie i novelleformat. Munro fortel om forfedrane og -mødrene som utvandra frå Skottland til Amerika tidleg på 1800-talet. Lesaren får eit innblikk i liva deira før dei drog over havet, om overfarten, om korleis dei livberga seg dei fyrste åra i det nye landet og om det strengt religiøse samfunnet dei tilhøyrde. Om draumar og forventningar, - og skuffelsar og nederlag.

Andre del handlar om Alice Munro sitt eige liv - eller kanskje ikkje. Novellene har i alle fall sjølvbiografiske trekk. Det handlar om barndom, ungdom, forhold til foreldre og slektningar og etter kvart om forholdet til barndomsheimen etter at ho vart vaksen. Munro gir lesaren glimt av den store skilnaden det var mellom folk på den tida Munro vaks opp - økonomisk og materiellt sett. Karakterane hennar er gjenkjennelege - dei liknar på naboen og deg og meg og - ja, "folk flest".

Dei 12 novellene i boka er kronologiske og spenner frå 1700-talet og heilt fram til våre dagar. I vid forstand handlar historiane om samhandling mellom menneske, men heilt sentralt er også nærleiken til natur, jord og landskap. Kva som er "sanning" og kva som er fiksjon når det gjeld historiane hennar, er uvisst. Som forfattaren sjølv seier i forordet sitt: "- jeg utforsket et liv, mitt eget liv, men ikke strengt og dokumentarisk. Jeg plasserte meg selv i sentrum og skrev om dette selvet, så inngående jeg kunne. Men skikkelsene som omga dette selvet, fikk sine egne liv og sine egne farger og gjorde ting de ikke hadde gjort i det virkelige liv."

I Wikipedia står det om Alice Munro sitt forfattarskap: "Fortellingene hennes dreier seg om mellommenneskelige forhold sett i et hverdagslig perspektiv". Det er ganske godt sagt. Ein får same kjensla når ein les denne boka som den ein får når ein lyttar til eit eldre menneske som fortel om "gamle dagar"; ikkje så veldig spennande - men likevel interessant, lærerikt og til ettertanke. Munro skriv nostalgisk, men ikkje romantisk. Distansert, men likevel nært. Og nært utan at det vert ubehageleg intimt og utleverande.

Eg likte godt dei skiftande stemningane, det fine språket og den lågmælte stilen i denne novellesamlinga. Alice Munro sine noveller kjem eg til å lesa meir av.

Bokomtale: Jordtårer av Frode Eie Larsen

Liv forlag 2013
272 sider
Lånt på biblioteket

Jordtårer er den frittståande oppfølgjaren til kriminalromanane Hemmeligheten og Frostrøyk. Eg har ikkje lese desse to, men starta rett på bok nummer tre.

Tittelen er fin og spennande og det startar utruleg fengande:

"Han børstet vekk jord og småstein, tok med seg klumpen opp av hullet og satte seg på gresset for å se på den.
Det var ikke gull.
Hodeskallen gliste mot ham, med to tomme øyne. Mørk jord laget skitne streker på det hvite. Det var akkurat som om skallen gråt.
Jordtårer."

Ein unggut som grev opp gamle menneskeknoklar, ein prest som ber på gamle mørke familiehemmelegheiter, ein bonde som vert drept, ei gammal nabodame som ikkje fortel alt ho veit. Samt ein politimann som strevar med eks'en sin og ein nysgjerrig journalist med ein enno meir nysgjerrig kjæreste. Dette er nokre av personane og hendingane lesaren vert presentert for.

Her er ingen einsam krimhelt i hovudrolla. Eg-person og forteljar er journalisten Oskar Myhre, men også to andre personar er med på å løysa mysteria; kjæresten Jessica og kompisen og politimannen Eddi Stubb. Forfattaren skiftar stadig perspektiv mellom desse og andre aktørar i boka. Han legg ut mange lause trådar, skapar ei litt uhyggeleg og mørk stemning, byggjer opp spenning og alt legg til rette for ei slukebok for ein krimelskar.
Men midtvegs i boka "stoppar det opp" for denne lesaren. Dessverre.

Spoiler-advarsel!
Resten av denne omtalen inneheld ting som avslører sentrale deler av handlinga. 

Det kjem nemleg enno eit par lause trådar - som berre vagt og glimtvis har noko med dei andre sakene å gjera. I all kriminallitteratur finst eit par viktige moment: Til slutt skal alt henga saman - gjerne på ein finurleg måte, og alle trådane skal samlast slik at lesaren ser ei løysing og ei oppklaring. Saka med det kidnappa barnet og dei hjelpelause tenåringsforeldra er etter mi meining berre eit irriterande sidespor.

Løysinga og oppklaringa av det gamle mysteriet er forferdeleg og grusomt. Så skrekkeleg at det vert for mykje. Så redselsfullt at eg rett og slett ikkje trur på historia lenger. Forskrudd religiøsitet som motiv har vore brukt i mange kriminalromanar tidlegare, men her vert det dradd vel langt. Ei anna innvending mot innhaldet i boka er det praktiske, polititekniske og -taktiske. Sidan det er lagt opp til ei "realistisk" krimbok, virkar det litt rart at kun to politifolk etterforskar desse grove brotsverka.

Dei to sentrale personane i etterforskinga, Eddi og Oskar, er sympatiske og normale, - så normale at dei er utan personlegheit og sjarm - og dermed lette å gløyma. (Det er mykje lettare å lika og hugsa ein litt sprø og eksentrisk krimhelt!)

Når det gjeld skildringa av den tilbakeståande guten er forfattaren derimot veldig bra. Her syner Eie Larsen varme, innsikt og innleving.

Jordtårer er lettlest og fortlest. Eg har ingenting å innvenda når det gjeld språkflyt og komposisjon. På det feltet er forfattaren dyktig og har gjort eit grundig arbeid. Det er sjølve krimforteljinga og den uforløyste spenninga eg ikkje klarar å lika. Eg likar - som sagt i innleiinga - veldig godt fyrste del av boka, men tykkjer at andre og siste del ikkje står i stil. Eg får ikkje det som det vert lagt opp til, det eg hadde forventa. 

Ventar på vinter

...i Maine!

Beathe er no tilbake med spalten "Boken på vent". Treng du boktips og inspirasjon finn du heilt sikkert noko brukande om du klikkar deg inn der.

Mi ventebok denne tysdagen er Vinter i Maine av Gerard Donovan. Det er heilt uvisst kortid denne skal lesast, kan hende vert det ikkje før på nyåret. Eg har ikkje så altfor detaljerte leseplanar.

Forlaget presenterer boka på denne måten:

"Julius Winsome bor godt i skogen, i den gamle hytta, sammen med alle bøkene han arvet etter faren. Og Hobbes, hunden. Helt til den morgenen Julius finner Hobbes skutt i snøen. Hvordan retter man opp igjen tapet av en fullkommen kjærlighet? Vinter i Maine er en enestående roman om sorg, om språk, om ensomhet, om hevn.
Presis og ubehagelig som en thriller, vakker og medrivende som et dikt – like fremmed og likevel menneskelig som bindene med Shakespeare som Julius leser foran peisen om kveldene."

Vinter i Maine har fått mykje god kritikk - boka skal vera både brutal og vakker -  men ikkje alle er enige i rosen. Eg har sett litt på kva andre bokbloggarar meiner:

• Bøker & bokhyller - ("Den andre" Berit) - vart "stillferdig begeistra" 
• Jeg leser, derimot, seier "styr unna" og fann boka "meningsløst, opprivende og til å bli kvalm av" 
• Tine tykte at språket redda boka, men at handlinga er "lite troverdig og helt vanvittig"
• Tone likte boka og framhevar språket og meiner det "overskygger det brutale i romanen."

Det at ei bok spelar på så mange "strenger" og ulike kjensler hos lesaren, høyrest både fristande og spennande ut...!

Oppsummering november

Påbyrja i oktober, fullført i november:
Britt Karin Larsen - Som steinen skinner - Norsk roman - Papirbok lånt av mor
Asle Skredderberget - Smertehimmel - Norsk krim - Papirbok lånt på biblioteket

Lest i november:
Alice Munro - Utsikten fra Castle Rock - Novellesamling - Papirbok lånt på biblioteket
Gert Nygårdshaug - Pergamentet - Norsk krim - Kjøpt lydfil
Hegerberg, Andreassen, Lønning, Guttormsgaard - Black Debbath rockequiz - Humor - Papirbok lånt av son
Jan-Erik Fjell - Hevneren - Norsk krim - Papirbok lånt på biblioteket
Vidar Sundstøl - Besettelsen - Norsk krim - Lydfil fått frå Lydbokforlaget
Hans Olav Lahlum - De fem fyrstikkene - Norsk krim - Kjøpt pocketbok

Helga Flatland - Det finnes ingen helhet - Norsk roman - Lydbok lånt på biblioteket

I tillegg har eg lytta til: Hans Olav Lahlum - Noen betraktninger vedrørende det nært forestående mordet på min nabo Hassan - Norsk krimnovelle - Gratis lydbok på Ordflyt

Påbyrja i november, fullførast i desember:
John Færseth - KonspiraNorge - Dokumentar - Papirbok lånt av bror
Frode Eie Larsen - Jordtårer - Norsk krim - Papirbok lånt på biblioteket

Med unnatak av Alice Munro si novellesamling, er alle bøkene eg har lese/starta på denne månaden norske.

Skjermdump: bokelskere.no