Kort om: Djevelmasken av Tom Egeland

Aschehoug 2016
528 sider
Kjelde: Lånt papirbok privat

Eg likar godt både Tom Egeland, Bjørn Beltø og kodekrim-sjangeren, så det var med høge forventningar eg starta lesinga av denne boka, - men det startar så treeeegt..!
Eg trur eg brukte fem dagar på dei fyrste femti sidene. Då fyrst kom eg over "kneiken", slik at eg kom meg inn i Beltø-universet igjen. Resten av boka vart grei skuring, særleg dersom ein (som meg) berre skummar gjennom dei filosofisk-mytologisk-teologiske bitane.
Dei 528 sidene kan virka avskrekkande, men med korte avsnitt, kjappe sceneskift, (over)tydelege kapittelinndelingar og mykje "luft" går lesinga relativt fort unna. Når ein fyrst kjem i gang, som sagt.

Djevelmasken er bok nummer seks i serien og handlinga går denne gongen føre seg i den fiktive bygda Juvdal som me hugsar frå tidlegare Egeland-bøker. Det vert fortalt om tre ulike mysterium/drapssaker på tre ulike tidsplan, og dei sakene heng sjølvsagt saman - på finurleg og intrikat vis.

Professor og arkeolog Bjørn Beltø vert engasjert som historisk konsulent i samband med ei muleg drapssak, sidan saka ser ut til å ha fleire likskapar med to tidlegare mystiske/uoppklarte drap. Beltø driv si eiga etterforsking på sida av den offisielle og skaffar seg på det viset motstridande og fantasifulle drapsteoriar. Han granskar gamle graver, vert forfølgd av ein mystisk skikkelse, får epost frå ein demon, møter "bygdedyret" og vert forelska i ei av dei sentrale vitna i saka. Parallellt får lesaren fleire ulike glimt frå fortida. Alt dette vert sausa saman med okkultisme, jødisk og babylonsk mytologi og diverse andre sære tankar, saker og hendingar. Og alt ser ut til å hengja saman med ei spesiell maske av stor antikvarisk, økonomisk, historisk og religiøs verdi.

Eg tykkjer at Djevelmasken er ei underhaldande, stemningsfull og velskriven historie - ei kriminalgåte med innslag av både politi-, bygde- og mysteriekrim. Men! - eg føler at både Bjørn Beltø og Tom Egeland er byrja å gå litt på tomgang. I tillegg hadde eg nok skrudd forventningane litt for høgt opp på førehand. At starten på boka var såpass treg er også eit moment som trekker ned.
Egeland har med Bjørn Beltø-serien skapt ein spesiell og sjarmerande protagonist. Han har også ein særeigen forteljarstil - noko eg set pris på - men eg ser på denne boka som den svakaste i serien.