Bokomtale: Liebhaberne av Anne B. Ragde

Oktober 2017
317 sider
Lånt papirbok privat

Eg har stor sans for Anne B. Ragde. Ho er eit friskt og frodig pust, både som person og gjennom bøkene sine. Eg har særleg sans for krimnovelleforfattaren Ragde.
Dei fire tidlegare bøkene i Berlinerpoplene-serien har eg gitt terningkasta 5 - 4 - 3 og 3. Leseopplevingane mine og interessa har altså vore dalande, men det er absolutt noko med denne Neshov-familien som gjer at eg også tok fatt på bok nummer fem. Liebhaberne er eit nytt gjensyn med Torunn, Margido, Erlend, Krumme og Tormod - desse folka som ein etter kvart er blitt kjent med - og ein er difor litt nysgjerrig på "korleis det går med dei".

Liebhaberne er ein uskjøneleg tittel, så eg måtte søkja opp ordet. Ein liebhaber er visstnok ein person som likar å samla på og å kjøpa ting - og boka handlar mykje om hovudpersonane si interesse for ting. Det handlar t.d. om Torunn si oppussing og fornying av garden, Erlend sine overdådige planar for den ganle villaen, Margido sine innkjøp av luksuskister og Tormod sitt ynskje om å kjøpa ny flaggstang på Neshov.

Torunn har teke over garden Neshov etter den avdøde faren Tor samstundes som ho også har gått inn i gravferdsbyrået til onkelen Margido. Dette set Margido uendeleg pris på, og han er på langt nær så stiv og tilknappa som tidlegare. Erlend har det travelt med borna og medmødrene, med Krumme og med oppussingsprosjekt. Gamle Tormod, "bestefar" (men egentleg onkelen) til Torunn har flytta på gamleheim, og har omsider fått det godt. Etter all underkuing gjennom alle år er det ikkje så lett å vera sosial, men han prøver. Gjennom jamnlege besøk frå Torunn og Margido og med små samtalar med personalet vert han gradvis meir open. Ein får fleire glimt av Tormod sin bakgrunn - og det er vondt å lesa om korleis han vart handsama av sin eigen familie.

Sidan to av hovudpersonane arbeider i eit gravferdsbyrå, handlar det naturleg nok ein del om døden: Både den brå og uventa døden og den stille og forventa døden. Akkurat dette er fint og naturleg skildra i boka. Her handlar det også ein del om ting; om blomster og lys og nye ritualar i høve dødsfall og sorg.

Ragde har eit lett, sprudlande og skravlete språk. Ho vekslar ganske så elegant mellom Erlend og Krumme sitt småbarnsfar- og luksusliv, Torunn og Margido sine gravferdsoppgåver og Tormod sine gammalmannsproblem og tilbakeblikk. Men altså - for meg vert det for mykje skravling. Såpass mykje at eg må ta lange pausar for å orka å lesa vidare. For mange ord, for mykje mas og for mange ting. For mange handlerundar og for mange oppramsingar. For mykje matprat og for mange uinteressante detaljar.

Liebhaberne vart ei høgst varierande leseoppleving. Enkelte hendingar er skildra på ein veldig fin og varm måte, medan andre deler av boka er irriterande og unødvendige. Det låg lenge an til eit terningkast 3 denne gongen også - men avslutninga gjer at eg puttar på enno ein prikk.

Slutten gjev oss ei påminning om at sjølv om døden kan ramma brått og brutalt, må livet gå vidare. Gjennom tårene kan ein skimta både håp og framtidstru.

Andre bloggmeiningar:
Den andre Berit, Reading Randi, Tine sin blogg, Pervoluto, Kleppanrova