Kort om: Chimera av Gert Nygårdshaug

Cappelen Damm 2011
414 sider
eBokBib

Med den nye boka Zoo Europa samlar Gert Nygårdshaug trådar og hovudpersonar frå Mino-trilogien (Mengele Zoo, Himmelblomsttreet og Afrodites basseng) samt øko-thrilleren Chimera. Sidan eg las sistnemnde bok i "førbloggtid" hugsa eg nesten ingenting av handlinga og eg valde difor å lesa Chimera på nytt før eg tek til på Zoo Europa.

Eg las Chimera som lydbok forrige gong, - no vart det ebok. Sidan sist har boka fått nytt omslag med vakkert coverfoto, dekorert med høge terningkast.

Handlinga i boka er lagt til nokre tiår inn i framtida. Kloden vår er i krise og økonomisk og politisk kaos rår. Hovudperson er nordmannen Karl Iver Lyngvin; handplukka deltakar på ein forskingsstasjon i ein regnskog i Afrika. Her prøver ei gruppe vitenskapsmenn og -kvinner innan zoologi, biologi, biokjemi, botanikk, entomologi og ornitologi å kartleggja korleis klimaendringane som har funne stad påvirkar flora og fauna i regnskogen.

Gruppa får etter kvart ei ny utfordring i og med at eit nytt og dødeleg virus vert oppdaga. Dette er mykje farlegare enn både ebola- og hiv-viruset, men folk med ein bestemt blodtype ser ut til å overleva sjukdommen. Enn så lenge har mannskapet på forskingsstasjonen kontroll på det livsfarlege viruset, men kva om det kjem i hende på feil personar?

Det som fyrst og fremst slår meg når eg no har lest Chimera på nytt er at Nygårdshaug var "forut for si tid" og at handlinga er skremmande aktuell og realistisk. Sjølv om han set ting på spissen og har sine eigne vriar og teoriar, er det ikkje til å komma frå at øydelegging av regnskogane og forureining av verdenshava er høgst reelle globale problem. Knappheit på naturressursar, minkande artsmangfald, aukande skilnad på fattig/rik, rask befolkningsvekst og endringar i klima er andre utfordringar me alle står ovanfor.
Boka er elles på sedvanleg Nygårdhaugsk nivå når det gjeld forteljarglede, detaljrikdom og språklege krumspring.

Chimera er ei underhaldande og svært spennande bok - med alvorlege undertonar. Ho vert kalla ein øko-thriller, og det er då også ein roman med mange krim- og thriller-element. Det er effektfullt at stemninga tidvis er munter og håpefull, trass i at tematikken egentleg er djupt tragisk. Sjølve avslutninga er sjokkerande, tankevekkjande - og uklar. For kva er det tredje alternativet Karl Iver Lyngvin står ovanfor? Eg er spent på om me får svar på det spørsmålet i Zoo Europa.