Bokomtale: Mørke rom av Gillian Flynn

Font forlag 2011
Originaltittel: Dark Places
Oversetjar: Stian Omland
379 sider

Mørke rom er ei velskriven bok full av dyster stemning, tragiske hendingar og mørke sinn. Då eg las boka, slo det meg at Gillian Flynn kan minna mykje om John Hart. Han fortel også gode, intense og mørke historiar om dysfunksjonelle familiar med handling frå den amerikanske landsbygda.

Libby Day er forteljarstemme og hovudperson i boka. Som 7-åring var Libby vitne og einaste overlevande i ein dramatisk familietragedie. Mor og to søstre vart myrda i noko som såg ut som satanistisk motiverte drap. Libby sjølv klarar å rømme frå gjerningspersonen. Seinare vitnar ho i retten mot sin eigen bror Ben, den gongen 15 år gammal.

Tjuefem år etter er Libby blakk, einsam og forsatt prega av hendingane frå den gongen, både psykisk og fysisk. Ho møter ei gruppe kalla "Kill Club" som meiner broren er uskuldig dømd. Omsider prøver Libby no å finna ut meir om kva som verkeleg skjedde den gongen familien hennar vart myrda. Finst det andre vitne? Andre mistenkte? Kva var det ho sjølv såg og høyrde den skrekkelege natta? Libby fortel om oppveksten sin og livet sitt med ein ironisk distanse. Sjølv om ho utvilsamt er skadd og asosial, har ho sjølvinnsikt og klokskap.

Forfattaren nyttar eit godt forteljargrep: Parallellt med at Libby Day fortel om sine tankar og opplevingar i notid, får me i annakvart kapittel tilbakeblikk frå det siste døgnet før drapa skjedde, - sett frå mora Patty og broren Ben sine synsvinklar. Fleire av personane i boka vert framstilte som stakkarslege og usympatiske, ja bortimot motbydelege, - men dei er prega av det skakkøyrde samfunnet dei lever i. Språket i boka er enkelt og rått, - og står i stil med handlingane.

Mørke rom er ei velkomponert og sterk bok. Heilt frå starten av føler ein uhyggen og uvissa - og spenninga bygger seg opp heile vegen. Det er ein veldig god thriller med interessante og spesielle karakterar, - og med ei svært gripande og overraskande avslutning.