341 sider
Meldareksemplar
Helten i Rune Timberlid sine kriminalromanar er politimannen Rolf Randen; ein sindig, sympatisk og smart etterforskar med eit litt uryddig privatliv. No er bok nummer åtte i serien ute.
Sidan sist har Randen flytta frå Sogn til Sunnfjord; han har busett seg i Eikefjord saman med ny sambuar; Karianne Grinde, journalist i Firdaposten. Som i dei føregåande bøkene handlar det om kontrastar og kontrastfylte stemningar; idylliske og fredelege fjordbygder der det ulmar under overflata - av uhygge, motsetningar og hat.
Bakgrunnen for handlinga i Blodhemn er den planlagde og omstridde gruvedrifta i Engebøfjellet ved Førdefjorden. Dette er ei sak der ulike interesser står steilt mot kvarandre; omsynet til miljø og natur på den eine sida og omsynet til næringsliv og arbeidsplassar på den andre. Det handlar dessutan om to (fiktive) familiar som har vore i bitter strid i årevis og som har motstridande interesser i gruvesaka.
Handlinga er lagt eit stykke fram i tid; det er hausten 2019 og gruva i Vevring er klar for produksjon og offisiell opning - trass i motstand frå lokalbefolkninga og omfattande demonstrasjonar frå miljøaktivistar. Den storslagne opninga vert dramatisk då det vert funne eit lik i røyret som fører gruveavfall ned til botnen av fjorden. Den døde er ein sentral person i produksjonsselskapet og det er ikkje noko naturleg dødsfall eller ulykke. Rolf Randen og politiet i Florø får dermed ei innfløkt sak å arbeida med. Det er nemleg ikkje alle som fortel alt dei veit - og det er fleire som kan ha motiv for ugjerninga.
Omlag samstundes vert det funne enno eit lik. Dette er mykje eldre og vert difor ikkje prioritert sidan politiet er opptekne med etterforsking av gruvedrapet. Men lokalavisa Firdaposten skriv naturleg nok om begge likfunna - og Karianne Grinde er nysgjerrig og startar si eiga gransking. Dei to sakene heng naturlegvis saman - slik er det jo i kriminalromanar - og det skal komma til å bli ei svært omfattande, komplisert og tildels farleg etterforsking.
Det handlar m.a. om familiekonflikter og mørke hemmelegheiter, sjukehusstrid og bygdebystrid, sjalusi og misunning, samt miljø- og narkotikakriminalitet. Rolf og Karianne nøstar opp i dei ulike sakene og nærmar seg ei løysing og ei oppklaring - frå kvar sin kant. Svara på drapsgåtene er å finna i Førde, Florø, Svanøy og Vevring - og nokre spor peikar også mot utlandet.
Blodhemn kan karakteriserast som kvardagsleg bygdekrim - men er likevel ingen enkel kosekrim. Boka inneheld både aktuelle og kontroversielle tema. Karakterane er stort sett "vanlege menneske" som deg og meg - og nettopp difor gjer det inntrykk at enkelte av desse personane kan stå bak så grove brotsverk som det her er snakk om.
Stilmessig har Timberlid mykje til felles med krimforfattarkollega Jørn Lier Horst: Det er traust og stødig, ordentleg og grundig - men dette er noko som gjerne går ut over spenning og framdrift.
Språket er også rimeleg stødig, men eg stussar litt over bruken av spørjeordet korfor - og ikkje kvifor. Det siste er i mine øyre meir korrekt nynorsk. Men ordet er brukt konsekvent gjennom heile boka, så ein kan ikkje sei at det er "feil" heller, i og med at korfor er eit "lovleg" nynorsk-ord.
Det finst ein del gjentakingar og overforklaringar i boka - og det er noko som trekker ned heilskapsinntrykket for meg. Boka kunne dessutan hatt godt av ein ekstra runde med korrekturlesing. Elles er Blodhemn rett og slett ei grei krimbok og OK tidtrøyte.
Rune Timberlid er no tilbake i Selja forlag etter å ha gitt ut fleire titlar på Samlaget. Blodhemn kan godt lesast åleine, for det vert berre i liten grad synt til hendingar i tidlegare bøker. For spesielt interesserte kan nemnast at kronologien er slik: Red Mercury, Priseld, Dødball, Deadline, Operasjon Siskin, Sanct Svithuns gåte og Satans mor.
