Sommarlesing - del 3: Ymse veranda- og sofalesing

(Dette er innlegg nummer 300 på denne bloggen)


Hvite netter av Ann Cleeves
Vigmostad & Bjørke 2010
365 sider (kjøpt papirbok)

Denne puslespelkrimmen likte eg godt. Eit nærast klassisk britisk krimdrama som minner om noko som Agatha Christie og P.D. James kunne ha skrive i lag, på ein måte - om det hadde vore muleg.

Hvite netter er bok nummer to i Shetlandskvartetten. Eg skal definitivt lesa dei andre tre. Her er storslagen natur og eit særprega miljø, ein hovudperson/etterforskar med hovudsakleg sympatiske trekk, samt fleire interessante bipersonar.
Blod, gørr og neglebitande spenning er det lite av. Lesaren får i staden - gradvis og lagvis - i eit bedageleg tempo - fleire og fleire brikker som passar inn i "puslespelet". Avslutninga; eit oppgjer og ei tilståing på kanten av klippene der ute på den forblåste Shetlandskysten er skrekkeleg klisjeaktig - men samstundes veldig riktig til handlinga i denne boka. Terningkast 4.

Nattevandreren av Tore Aurstad og 
Carina Westberg
Kagge 2015
350 sider (lånt ebok)

Forfattarparet Aurstad/Westberg er mest kjende for fleire barne- og ungdomsbøker. Dette er den andre vaksenromanen dei har skrive saman. Nattevandreren er historisk krim med handling lagt til Kristiania ca. år 1900. Glitrande miljøskildringar. Groteske mord. Grusomme straffemetodar. Gåtefulle karakterar. Grøssande stemningsfullt. Men dessverre: For lite spenning og for dårleg framdrift. Historia tek ikkje av, og eg vart ikkje skikkeleg engasjert. Muligens var det ein tabbe at eg ikkje las Blodpenger fyrst; eg trengde nemleg ein del tid her på å få hovudpersonane og miljøet rundt dei "på plass". For meg er det som handlar om "synske" og "medium" berre tåpeleg. Men trass alt: Forfattarane samlar alle trådar etter kvart og landar historia på ein avklarande måte. Terningkast 3.

Lotus Blues av Kristina Ohlsson
Gyldendal 2015
425 sider (lånt ebok)

Ei ganske fengande forteljing, som lesar blir ein nysgjerrig og spent alt frå fyrste side.
Forteljarstemme er advokaten Martin Brenner som tek på seg eit heilt spesielt oppdrag; å finna ut kva som skjedde då Sara "Texas" Bell vart kjend skuldig i - og tilsto - fem drap. Samt å finna ut kvar det vart av sonen hennar, vesle Mio, som forsvann same dag som Sara døydde. Tok ho livet av seg eller vart ho drept? Og: Var Sara skuldig eller uskuldig i drapa ho vart dømt for?
Ting heng ikkje heilt på greip - og etter kvart blir det farleg for advokat Brenner. Han og samarbeidspartneren/elskerinna hans Lucy får ein stri jobb med å få Sara frikjend posthumt.
Lotus Blues er ei underhaldande og lettlest bok, skriven i ein avslappa og klassisk hardkokt stil, - og inneheld ein dramatisk avslutning/cliffhanger. Terningkast 4.


Bare en ond handling av Elizabeth George
Pantagruel 2015
758 sider (kjøpt bok)

Ei bok mest for Lynley & Havers-fansen. Bok nummer 18 i serien om desse Scotland Yard-etterforskarane er grueleg lang og omstendeleg - men sidan eg har følgd denne serien i lang tid vart boka sjølvsagt fullført, utan skumlesing.
Eg har litt sans for EG sin omstendelege og detaljerte skrivestil, og boka har absolutt driv og nerve, med skiftande perspektivskift og korte kapittel - men tempoet er litt svakt for denne type bok.
Det er Barbara og naboen/venen hennar Azhar som er mest i fokus i denne boka. Sjølve kriminalgåta er tynn og havnar etter kvart litt i bakgrunnen. Lesaren møter m.a. med ei gal nonne, ein gal politisjef, ein suspekt journalist, ein nyforelska Lynley og ein usedvanleg engasjert og desperat Havers. Stikkord for handlinga elles er kidnapping, språkforvirring og mord. Handlinga er delvis lagt til Italia, så forfattaren har difor strødd omkring seg med italienske glosar. Det var berre irriterande. Terningkast 4.

Straffen av Jan Mehlum
Publicom 2011
365 sider (kjøpt bok)

Eg er veldig glad i Svend Foyn-skikkelsen, men likevel gløymde eg at eg hadde denne ståande ulest i hylla. Slik kan det gå når ein har mange bøker å halda styr på.
Bok nummer 12 i serien om den godhjerta og nysgjerrige advokaten likte eg veldig godt.
Som alltid rotar Foyn seg inn i ei sak og - ikkje overraskande  - kjem han på kant med både politi, påtalemyndigheit og andre innan advokatstanden. Som alltid har han Hulda (hunden) og Jaguaren (bilen) med seg der han ferdast. Som alltid har Mehlum teke tak i fleire aktuelle problemstillingar og tema.
Bøkene i serien er frittståande og treng ikkje lesast kronologisk. Sjølv har eg lest dei i heilt tilfeldig rekkefølge.
Lesaren kan alltid stola på at Mehlum "leverer varene". Straffen er ei stilsikker, velskriven, tankevekkjande, spennande og engasjerande bok. Terningkast 5.

Britt-Marie var her av Fredrik Backman
Cappelen Damm 2015
335 sider (lånt privat)

Ei grei sommarbok som passar godt som verandalektyre. Eg har hatt boka som "attåtbok" og lest ho innimellom andre bøker.
Hovudpersonen Britt-Marie har mykje til felles med Ove frå den fyrste boka til Backman, En mann med navn Ove. Også dette er ein feelgood-roman med hjertevarme og ein pussig hovudkarakter. På og mellom linjene finn ein både komikk og alvor.
Britt-Marie er sær, med dårleg utvikla sosiale antenner. Gradvis vert det avslørt for lesaren korleis og kvifor ho har blitt som ho har blitt. Det viser seg at ho har forlate ektefellen sin og at ho også ber på ei stor sorg. Boka byr på artige karakterar, forviklingar og hysteriske situasjonar - men er også til ettertanke. Latteren vert ofte ståande fast i halsen.
Stilen er underfundig, språket er naivt og lettlest.
Terningkast 4.

Jeg tror bestemor lå med Frank Zappa
av Tine J. Sir
Kvalshaug forlag 2014
90 sider (lånt papirbok)

Overraskande bra. Ut frå tittelen og formatet på boka forventa eg ei syltynn og morosam historie, men eg fekk noko anna. Dette er ei gjennomtenkt og grei bok om kjærleik og om å høyra til.
Bakteppet for boka er konserten Frank Zappa heldt på Kalvøya-festivalen i 1973.

Ein kan kalla boka ein kortroman eller ei langnovelle. Berre 90 sider, men forfattaren maktar likevel å fortelja mykje om livet generelt og om livet til bestemor spesielt. Om valet bestemor tok då ho var i ei slags midtlivskrise, den gongen på syttitalet.
Historia er enkel og fortalt på ein stillferdig, men treffande måte. Avslutninga er fin.
Terningkast 4.


Monika-saken av Robin Schaefer
Vigmostad & Bjørke 2015
258 sider (lånt ebok)

Leiinga ved Hordaland politidistrikt handterte denne varslingssaka på ein særdeles dårleg og uverdig måte. Alt tyder i dag på at Schaefer hadde rett då han varsla om at Monika-saka burde takast opp igjen. Men han fekk mykje motstand då han "blanda seg inn" i ei henlagt sak - ei sak han ikkje hadde noko med å gjera. I løyndom og via bistandsadvokaten til mor til Monika vart det teke kontakt med Kripos-etterforskar - og saka hamna på framsidene av alle store aviser. Fyrst då vart det fortgang i saka.
Sjølve boka er ikkje spesielt god. Det er ei samling dagboksnotatar, sende og mottekne epostar, samt nokre refleksjonar og synspunkt på Monika-saka og varslingssaka. Det meste av det som kjem fram i boka er kjend frå tidlegare, men eg skjønnar godt at Schaefer - varslaren - har hatt behov for å formidla heile si historie. Terningkast 3. (Meir om sakene her)


Fleire samleinnlegg med sommarlesing:

• Del 1 Krim
• Del 2 Lyd

Oppsummering juli

Påbyrja i juni, fullført i juli:
Kurt Aust - Dødt løp - Norsk krim - Lånt ebok
Elizabeth George - Bare en ond handling - Britisk krim - Kjøpt pocket

Lest i juli:
Mons Kallentoft og Markus Luttemann - Zack - Svensk krim - Lånt lydbok
Robin Schaefer - Monika-saken - Sak/debatt - Lånt ebok
Ingvild H. Rishøi - Vinternoveller - Novellesamling - Lånt lydbok
Kristina Ohlsson - Lotus blues - Svensk krim - Lånt ebok
Jan Mehlum - Straffen - Norsk krim - Kjøpt papirbok
Gabi Gleichman - Udødelighetens elixir - Roman - Lånt lydbok (avbraut)
Fredrik Backman - Britt Marie var her - Svensk roman - Papirbok lånt av mor
Tine J. Sir - Jeg tror bestemor lå med Frank Zappa - Norsk roman - Papirbok lånt på biblioteket
Tore Aurstad og Carina Westberg - Nattevandreren - Norsk historisk krim - Lånt ebok
Kjell Ola Dahl - Lindemans tivoli - Norsk roman - Lydbok lånt på biblioteket
Eirik Husby Sæther - Heksedoktoren - Norsk krim - Leseeksemplar frå Juritzen

Påbyrja i juli, fullførast i august:
Jan Guillou - Ikke ville se - Svensk roman - Papirbok lånt på biblioteket

12 fullførte: 5 papirbøker, 4 ebøker og 3 lydbøker.

Juli vart ein grei lesemånad med leseopplevingar på det jamne. Ingen fekk toppkarakter og ingen var direkte dårlege. Litt skuffande at Udødelighetens elixir ikkje fenga meg meir - den passa meg ikkje akkurat no. Kanskje eg prøver igjen ved eit anna høve.

Oppsummering august

Påbyrja i juli, fullført i august:
Jan Guillou - Brobyggerne - Svensk roman - Kjøpt pocketbok
Agatha Christie - Plymouthekspressen - Britisk krim, novellesamling - Lydbok lånt på biblioteket

Lest i august:
A.J. Kazinski - Søvnen og døden - Dansk krim - Lydfil fått frå Lydbokforlaget
Lee Child - 61 timer - Amerikansk spenning - Papirbok lånt på biblioteket
Tom Kristensen - Dødsriket - Norsk krim - Kjøpt pocketbok
Jens Lapidus - Aldri fucke opp - Svensk krim - Papirbok lånt på biblioteket
Roar Sørensen - Smertens aveny - Norsk krim - Papirbok lånt på biblioteket
Agatha Christie - Mordet på seiersballet - Britisk krim, novellesamling - Lydbok lånt på biblioteket
Henning Mankell - Hånden - Svensk krim - Lydfil fått frå Lydbokforlaget
Fredrik Backman - En mann ved navn Ove - Svensk roman - Lydbok lånt på biblioteket
Håkan Nesser - Og Piccadilly Cirkus ligger ikke i Kumla - Svensk roman - Papirbok lånt på biblioteket

Påbyrja i august, fullførast i september:
Katherine Webb - Arven - Roman - Kjøpt E-bok
Elizabeth George - Denne dødens kropp - Britisk krim - Papirbok lånt av mor

11 bøker vart fullførte i august, tre av dei er uvanleg korte (Dei to Agatha Christie-samlingane og Hånden), medan to er på over 500 sider (Aldri fucke opp og Brobyggerne). Dei resterande er av meir normal storleik, 250-400 sider. Denne dødens kropp er boka eg startar opp med i dag, den siste dagen i august, - og den tek eg med meg eit godt stykke ut i september. Den er på over 800 sider.

Månadens høgdepunkt: Og Piccadilly Cirkus ligger ikke i Kumla. Berre Nesser er Nesser. Få kan konkurrera med han. (Omtale kjem seinare). Smertens Aveny var ei sterk og god bok som forener fleire lesarar.

Månadens nedtur: Det går treeegt med Arven. Eg starta på e-boka i midten av månaden og er framleis ikkje halvveges. Det skuldast mest sjølve boka, som eg tykkjer er usamanhengande og har dårleg framdrift, men òg at eg ikkje er heilt fortruleg med å lesa på "ebokmåten" enno. Kanskje eg giddar å lesa ferdig boka i løpet av september.

-------------------------------
Blogghopp - via Anette

Bokomtale: En mann ved navn Ove av Fredrik Backman

Cappellen Damm 2013
Oversetjar: Nina M. Due
Opplesarar: Trond Brænne og Kim Haugen

Speletid: 10 t 27 min

Dette er ein feelgood-roman, ei fornøyeleg bok med ein litt trist undertone. Mange har samanlikna En mann ved navn Ove med Hundreåringen som klatret ut av vinduet og forsvant av Jonas Jonasson, men eg tykkjer ikkje dei har så veldig mykje til felles.

Boka om Hundreåringen er berre morosam og absurd. Boka om grinebitaren Ove er litt i same gate, men forfattar Fredrik Backman spelar meir på dei sentimentale strengene til lesaren.

Mannen som heiter Ove er 59 år, køyrer Saab og ser med mistru på alle som har andre biltypar - japanske, franske og tyske. Særleg Audi, sjølvsagt. Han har velfylt verktøykasse og er hysterisk oppteken av orden og rutinar. Han er sur og sær, - langsint, snarsint og furten - ein Narvestad-type som sjekkar alt alltid og passar på at alle reglar vert haldne. Han har mange naboar i burettslaget der han bur, men ingen vener. Ingen barn. Ikkje har han jobb lenger heller, han er "rasjonalisert vekk" - og kona Sonja er nyleg død, - så Ove tenkjer at det er like greitt å avslutta det heile.

Han har altså bestemt seg for at han skal ta livet av seg, men det viser seg at det er vanskeleg å få til - han vert stadig "forstyrra". Han får ikkje fred for dei nyinnflytta naboane; ein koloss av ein klossete mann som ikkje kan rygge med tilhengar og kona hans som er høggravid og utlending. Dessutan dukkar det opp ein skamfert katt, eit blondt mehe med ein hund liknar på ein beksømstøvel...og mange fleire. Alle saman legg dei beslag på Ove si tid og planane hans.

Det er sjølvsagt ein grunn til at Ove er blitt som han er blitt, og etter kvart som forfattaren avslører fortida hans, blir ein meir og meir glad i hovudpersonen. Under det harde, usympatiske og uforsonlege skalet sitt er Ove både sjarmerande og snill. Egentleg. En mann ved navn Ove er ei lett, tragikomisk og underhaldande kosebok. Det er ikkje noko overraskande at ein person som ser gretten og avvisande ut, viser seg å vera grei og hyggeleg når ein blir kjend med vedkommande, - så eg vil hevda at verken historia eller handlinga er spesielt original, men som sagt: Ei søt og vittig bok.

Å lytta til lydbokversjonen vart ei spesiell, men ekstra fin oppleving denne gongen. Dette var den siste boka skodespelar og innlesar Trond Brænne las før han døydde. I forståing og samråd med familien vart det bestemt at lydboka skulle gjevast ut sjølv om Brænne aldri fullførte opplesinga. Kim Haugen les innleiinga og dei siste kapitla.

Sjå også: Fredrik Backman sin blogg