Bokomtale: Mørketid av Jorun Thørring

Aschehoug 2014
352 sider
Kjelde: Fått i gåve (- Takk, mamma)

Mørketid er den femte kriminalromanen til Jorun Thørring. Det er den tredje boka hennar i serien om den samiske etterforskaren Aslak Eira i Tromsø - dei to fyrste er Glassdukkene og Ildens øye. I tillegg har ho skrive to bøker der spesialetterforskar Orla Os i Paris er hovudperson; Skyggemannen og Tarantellen. Eg har lest alle saman, og den sistnemnde - Tarantellen - er favoritten min.

Men i Mørketid handlar det altså om Aslak Eira igjen. Handlinga er knytt til ein gammal nedlagd internatskule. Nokre ungdommar på oppdagingsferd oppdagar eit lik i bygget, og etterforskinga viser at det er levningane etter ein mann som var lærar ved skulen ein gong. Likfunnet fører i sin tur til fleire andre drap, samt at enkelte uoppklarte hendingar frå fortida vert sett under ny gransking.

Glimtvis og gradvis får lesaren vita om tidlegare alvorlege overgrep ved denne skulen. Det er ikkje tvil om at fleire personar vil halda ting frå fortida skjult og gøymt. Andre er ute etter hevn..

Eg tykte boka var bra og at det, i alle fall på slutten, vart veldig spennande. Forfattaren introduserer lesaren for fleire mulege løysingar og gjerningspersonar. Den mystiske mordaren har også ei forteljarstemme, der vedkommande fortel om hendingar og forklarar handlingane sine, i fortid og notid. Det er ingen "vanleg" seriemordar som er på ferde, men ein mordar som ser seg nøydd til å "gripa inn". Plottet i forteljinga er akkurat passe intrikat og overraskande.

Thørring har alltid gode miljøskildringar. Eg les ikkje krim for å lesa vakre skildringar av storslått natur akkurat, men eg tykkjer at forfattaren har lagt den nordnorske naturen som eit effektfullt bakteppe for historia i denne boka. Det er heller ikkje vanskeleg å sjå føre seg den gamle, slitte, uhyggelege internatbygningen.
Personskildringane hennar er eg ikkje like begeistra for. Her er rett og slett for mange stereotypar - mange av personane er "kunstige" og klisjéaktige og difor heilt utan truverdigheit. Aslak Eira sjølv er eit unnatak, i denne tredje boka byrjar ein å bli kjend med mannen; om korleis han tenkjer og om den særeigne bakgrunnen hans. Elles er karakterane eindimensjonale - "dei slemme er så ufatteleg slemme og dei snille er så veldig snille" liksom.

Språket i boka flyt fint og handlinga har bra driv. Dersom ein klarar å sjå vekk frå ein del litt irriterande usannsynlege tilfeldigheiter i starten (og tildels undervegs) i boka, er Mørketid ein grei og lettlest krimroman.

Eg er spent på neste bok frå Jorun Thørring. Etter planen skal det komma ei ny Orla Os-bok i løpet av neste år.