Meir norsk på norsk

Det blir utgitt mange norske romanar i løpet av eit år, men eg tykkjer at det er langt mellom perlene. Når det gjeld krimromanar er det annleis; mykje av det som kjem ut i den sjangeren er brukbart etter mi meining.
Men altså - fleire negative leseopplevingar når det gjeld "vanlege" romanar har gjort at eg no kvir meg for å prøva "nye" forfattarar. Forteljingar med tydeleg oppkonstruerte problemstillingar og lite truverdige karakterar klarar eg ikkje å bli engasjert i. Skakkøyrde individ og dysfunksjonelle familiar, tragiske fortider, sorg og føleri - dette er trasig lesestoff som set meg i dårleg stemning. (Ja, eg veit eg er fordomsfull..)

Eg les ein del publikumsfavorittar og meiner (som så mange andre) at Roy Jacobsen skriv godt og at Helga Flatland sin trilogi er fantastisk. Eg er på etterskot når det gjeld 2015-romanane, men nyleg las eg i alle fall Hvitt hav og Vingebelastning, - fjorårets kritikarroste bøker frå desse to forfattarane. Eit nytt bekjentskap har eg også fått med meg; Maja Lunde og Bienes historie.

Både Vingebelastning og Bienes historie er på kortlista til Bokbloggerprisen 2015. Eg vart skuffa over den fyrste og gledeleg overraska over den andre.

Vingebelastning av Helga Flatland
Aschehoug 2015
267 sider, lånt ebok eBokBib

Som forventa vart fallhøgda stor. Eg likte (som sagt) Bli hvis du kan-trilogien til Flatland - så eg veit at dama kan skriva innsiktsfullt og godt - men denne fall slett ikkje i smak hos meg.

Det verste eg veit er sutring - og når ei heil bok handlar om den patetiske sutringa og sytinga til denne Andreas - vel, då blir det for mykje. Eg vart irritert på denne tiltakslause personen som ikkje giddar å ta tak i sitt eige liv. Eg skjønnar veldig godt at kjæresten hans får problem med å halda ut med han. Og eg føler berre forakt for fagpersonane som gir Andreas ein så "lettvint" diagnose.

At forfattaren set fokus på overdiagnostisering, overbehandling og overmedisinering er bra, men eg finn egentleg ikkje noko anna djupare meining med boka. Eg tykkjer historia manglar både plott og avslutning. Konklusjonen blir eit terningkast 3.


Bienes historie av Maja Lunde
Lydbokforlaget 2015
Speletid 11:37, lånt på biblioteket

Denne var eg - klok av skade kan ein sei - skeptisk til, men det synte seg at denne passa for ein lesar som meg. Bienes historie består av tre fascinerande forteljingar; ei frå notida, ei frå fortida og ei frå framtida. Opplesarane Håkon Ramstad, Anne Ryg og Stein Grønli gir liv til dei tre forteljarstemmene på ein svært bra måte.

Stikkord for handlinga er miljøvern, bærekraftig utvikling og biedød. Boka har eit globalt perspektiv og er til ettertanke for oss alle. Terningkast 5.

Hvitt hav av Roy Jacobsen
Cappelen Damm 2015
Speletid 6:06, lånt på biblioteket

Eit framhald av De usynlige frå 2013. Denne gongen får me følgja Ingrid frå Barrøy og hennar opplevingar i 1944-45. Historia er så ramsalt, så nordnorsk, så gripande og så full av sterke lagnader og historiar - at det nesten vert parodisk. Men eg tykkjer at Jacobsen held seg (akkurat) innanfor grensa.

Hvitt hav er ganske interessant og lærerik, men ikkje så engasjerande som den fyrste boka. Opplesar Nils Johnson les lydboka med passeleg innleving, tydeleg diksjon og nordnorsk tonefall. Bra! Terningkast 4.