Forunderleg nok har diktet nedanfor funne sin sjølvsagde plass i norsk litteraturhistorie - og framleis vert folk fascinerte av det.
Eg likar ironiske og rare dikt - og dette er vel noko av det raraste som er laga nokon gong. Sjølv ser eg på det som ein leik med ord og bokstavar, ein form for anagramleik.
Eg har óg sett at enkelte har prøvd å analysera og tolka det. Vel, dei om det. Eg tenkjer at enkelte gonger kan ein ikkje ta ting så seriøst.
Diktet er frå samlinga Kykelipi (1969).
Kulturuke
ulturkuke
tulkuruke
ultkuruke
ukturulke
tlukuruke
ukturkule
urtukulke
turlukuke
kulrukute
ultrukuke
kuleturuk
rulekukur
tulekukur
luretukuk
kukutelur
ruktukule
lurekuktu
luekuktur
kuktulure
rukletuku
tuklekuru
urukekult
kuruketul
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar