30. april 2013

Bok på vent: Mørke rom

Dette blogginnlegget er ein test og er kopiert inn frå den gamle bloggen.

Boka på vent i dag er Mørke rom av Gillian Flynn, innkjøpt på Mammutsalet for eit par månader sidan. 
Det er litt merkeleg at eg ikkje har lese noko av Flynn enno, for eg trur bøkene hennar er midt i blinken for lesesmaken min. Problemet Utfordringa er at det er så ufatteleg mange bøker "der ute" som ein skulle ha lest. So little time.. osv. 

Mykje godord er sagt om thrilleren Mørke rom:
  • Mørke rom er ikke en bok du glemmer med det første - Bokelskerinnen
  • En veldig god og overraskende krim - Artemisias Verden
  • Boken var ufattelig spennende, mørk og grufull - Mary's bokhylle
  • Mørke rom er en uhyggelig og skremmende historie ispedd mye humor - Bokbloggeir
  • Boken har en sjelden god krimkvalitet og et intelligent plot - Adresseavisen
  • En skarp, medrykkende og overrumplende krim-historie - Fædrelandsvennen 

No ligg Flink pike av same forfattar høgt oppe på bestseljarlistene, og den skal lesast ved eit seinare høve.
Du finn mange fine ventebøker og spennande boktips om du klikkar deg inn på bloggen beathesbokhylle!

Dei beste hittil i år

Dette blogginnlegget er ein test og er kopiert inn frå den gamle bloggen

Tida flyg avgarde, og ein tredjedel av 2013 er snart unnagjort! Ein bitteliten oppsummering kan difor vera på sin plass. Her er mi personlege og subjektive liste over topp 10 bøker lest hittil i år:
  1. Håkan Nesser - De sørgende
  2. Lars Kepler - Sandmannen
  3. Jussi Adler-Olsen - Marco-effekten
  4. Arne Dahl - Europa blues
  5. Chelsea Cain - Døden to ganger
  6. Mo Hayder - Kuren
  7. Åsa Larsson - Et offer til Molok 
  8. John Hart - Løgnenes konge
  9. Eriksson & Sundquist - Kråkejenta
  10. Haruki Murakami - 1Q84 bok 1 og 2
Lesetempoet har vore upåklageleg, men så er dei aller fleste innan krim og spennings-sjangeren, -og dermed både lettleste og fortleste. I skrivande stund held eg på med bok nummer 44 for i år.
Er du nøgd med leseåret 2013 så langt? Kva - og kven - er dine favorittar?

29. april 2013

test

Testinnlegg

fhdhdfhjdfjjghkghkgklg

sdgkjsgkdlsjg 

Legg til bildetekst

26. april 2013

Bokomtale: En usynlig av Pontus Ljunghill


Dette blogginnlegget er ein test og er kopiert inn frå den gamle bloggen.

Pantagruel forlag 2013
Oversetjar: Solveig Moen Rusten
571 sider

Krimdebutanten Pontus Ljunghill har skrive ein kriminalroman utanom det vanlege. Eit alternativ til det heseblesande, actionfylte og bloddryppande. En usynlig er nemleg ei langsam og lågmælt bok. I form og stil - i det melankolske og ettertenksame - minner Ljunghill meg om Håkan Nesser - men humoren og ironien, som er så bra hos Nesser, manglar.

Sidetalet kan virka avskrekkande, men boka er svært lettlest - med korte kapittel og mykje "luft". Språket har på ein måte "avstand" i høve til handlingane. Det fungerer fint, då ein i tidsepoken det vert fortalt om, var noko meir formelle enn i dag. For me skal attende i tid, til 1928 og 1953.

Ein haustdag i 1928 vert ei lita jente funnen drepen på eit nedlagd verftsområde. Den unge og lovande politifullmektigen John Stierna vert sett til å leia etterforskinga. Mordet fører til stor merksamd i pressa, så politiet - og spesielt Stierna, føler presset frå alle kantar frå fyrste stund. Augevitne har sett både ein mann og ein bil på staden, men det er få spor etter mordaren. Jakta på den skuldige vert svært så innfløkt og langvarig. For Stierna personleg vert saka svært krevjande - saka gneg i han og han føler han ikkje kan sleppa taket. Han vert som besett av drapssaka - og er meir gift med jobben enn med kona. Men tida går og det ser ut som om saka aldri vil få noka løysing.

I 1953 sit ein sliten John Stierna på eit hotell på Gotland og summerer opp karriera si for ein journalist. Mordet på den vesle jenta har han aldri gløymd. Saka er i ferd med å bli forelda, men Stierna har framleis eit ørlite håp om ei oppklaring.
Handlinga i boka pendlar mellom desse to tidsplana.

Noko av det viktigaste i ein kriminalroman er spenningsmomentet. Trass i den langsame (ja, til tider direkte trege) handlinga, er det ei uvisse, ei uhygge og ein nerve som er til stades gjennom heile boka. Forfattaren brukar grepet med at han parallellt med hovudforteljinga gir oss mordaren sine tankar og motiv i kursiv. Mordaren er den usynlege velkledde mannen i hatt. Han føl med på kva som skjer - han står på avstand, som ein skugge.

En usynlig er, som mange påpeikar, ei stemningsfull bok. Ljunghill gir oss mange bilete på korleis folk på 1920-talet levde og arbeidde. Ein kan lett sjå føre seg korleis politiet jobba den gongen - utan avansert DNA-testing, mobiltelefonar og overvåkingskamera. Forfattaren har lagt mykje arbeid i research, og for folk som er kjende i den svenske hovudstaden, er det sikkert svært interessant å lesa dei detaljerte miljøskildringane frå den tidas Stockholm. Sjølv har eg aldri vore i byen, så akkurat dette gjekk eg litt "glipp av".

Pontus Ljunghill har lukkast med å skapa ei annleis krimbok, men mykje kan ein likevel kjenna att frå den klassiske kriminallitteraturen: Den mørke og dystre stemninga, det tidkrevjande og detaljerte etterforskingsarbeidet, den smarte mordaren som ligg eit steg framfor politiet og den hardtarbeidande og einsame etterforskaren som aldri gir opp.

Eg likte boka ganske godt. Medan eg las tykte eg at handlinga gjekk for tregt, men i ettertid ser eg at det nettopp er det omstendelege og ettertenksame som gjer boka så lesverdig.
Konklusjon: Ein sterk firar.

18. april 2013

Bokomtale: Menneskets natur av Jørgen Brekke

Dette blogginnlegget er ein test og er kopiert inn frå den gamle bloggen.

Lydbokforlaget 2013
Opplesar: Trond Brænne
Speletid: 09:39
Lydfil fått frå Lydbokforlaget 
 
Jørgen Brekke har skrive ei ny god og ganske så spennande bok i serien med Odd Singsaker og Felicia Stone i hovudrollene. Eg har lytta til lydbokversjonen, men har samstundes hatt papirboka tilgjengeleg. Det har vore nyttig i dette tilfellet, fordi forfattaren gjennom heile boka skiftar tids- og forteljarperspektiv. Slike skifte er krevjande og gjer det vanskeleg å konsentrera seg om ein berre "les" lydboka, - men om ein i tillegg har ei fysisk bok å bla litt i, er det ikkje vanskeleg å halde tråden.
Det var svært spesielt og ganske vemodig å høyra Trond Brænne som opplesar av boka; han døydde for kort tid sidan, berre 59 år gammal. Opplesinga av Menneskets natur vart utført på ein framifrå måte.
Dei to fyrste bøkene i serien, Nådens omkrets og Drømmeløs, har handling frå notida og inneheld interessante - og skumle - parallellhistoriar frå ei fjern fortid. Menneskets natur har handling kun frå notida, og det einaste historiske i romanen er at forfattaren med jamne mellomrom refererer til Hippokrates og teoriane hans. Boka er inndelt i fire deler med namn etter Dei fire temperament; blod, slim, gul og svart galle. I kvar del møter me så personar som representerer desse temperementa.
Handlingane er fyrst og fremst lagde til Trondheim og Hitra, med avstikkarar til Oslo, til Østerdalen og til Horten (der Brekke flettar inn ein hyllest til forfattarkollega Jørn Lier Horst. Stilig!)

Dette er bok nummer tre i serien, og i starten av boka forstår me at Odd Singsaker ved Trondheim politikammer er ute i hardt vêr og at han har opplevd noko dramatisk. Akkurat kva som har skjedd, får me ikkje greie på. Det vert gradvis avslørt utover i boka, - dette er effektfullt og held spenninga oppe sjølv om det ikkje er like mykje action heile tida. I tid går handlinga går føre seg nokre veker etter der handlinga i Drømmeløs sluttar. I slutten av den boka forsvann Felicia Stone rett og slett, og når me møter henne att i Menneskets natur er ho på rangel, - men i ferd med å finna tilbake til seg sjølv - og truleg til Odd. Men så vert ho vikla inn i svært så dramatiske hendingar..
Persongalleriet i boka er mangfaldig. Me møter ein politimann på flukt med eit barn, ein torpedo og dei to torpedoassistentane Lars og Lars, ein student i trøbbel, og mange mange fleire. 
Jørgen Brekke er ein dyktig forteljar, og utfordrar lesaren når han i denne boka gjev oss fleire parallelle historiar, ukronologisk og med ulike forteljarstemmer. Eg likar å bli utfordra, og er fascinert over korleis forfattaren skifter spor og hoppar fram og tilbake i tid med overskriftene "før det skjedde", "etter det skjedde" og "da det skjedde." Dei fleste lause trådane som forfattaren har strødd om seg med i løpet av boka, vert fletta saman på ein snedig og dyktig måte til slutt.
Boka inneheld ein del humor av det underfundige slaget og sluttar på ein slik måte at lesaren forventar ei ny bok i serien. - Og den kjem sikkert.
Konklusjonen er at dette er ei spennande, godt komponert og lesbar krimbok. Anbefalast!
Takk til Lydbokforlaget som sende meg gratis lydfil.