Då er det sanneleg på tide at Dikt og slikt-spalta presenterer eit Inger Hagerup-dikt.
Inger Hagerup (1905-85) vert rekna som ein av våre største lyrikarar. Velkjende er til dømes dikta Lykke og Våre små søsken, motstandsdiktet Aust-Vågøy og barnerima Lille Persille og Så rart. I tillegg til lyrikken ga ho ut skodespel og høyrespel, og ho oversette store verk og gjendikta poesi.
Eg fann diktet nedanfor i boka Samlede dikt på nb.no. Det kom opphavleg ut på diktsamlinga Flukten til Amerika (1942).
Nå vandrer året inn til sin oktober
i okergull og skinnende sinober.
Forbi oss rir en enslig morgenrytter.
Han kraser sprøtt de frosne sølepytter.
En svartkledt samling deputerte kråker
holder et verdig møte på en åker
som ligger vridd og naken etter plogen.
Det bjeffer iltre øksehugg fra skogen.
Langs åsen henger rognens rike klaser.
- En skulle kanskje tatt dem hjem i vaser -?
Vi går alene på en vei og tier.
Og det er høst i alt vi ikke sier.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar