511 sider
Lånt papirbok privat
Lazarus er den sjuande boka om Joona Linna og er som dei fleste andre i serien; grusomt bra komponert, vanvittig spennande og uhyggeleg velskriven. Alt frå fyrste stund føler ein på ubehaget og skrekken, og denne kjensla kjenner ein på gjennom heile boka. Det er så spennande at ein nesten ikkje orkar å lesa vidare - fordi ein må ha pustepause - men så må ein naturlegvis gjera det. Både pusta og lesa vidare altså.
Forfattarane bak pseudonymet Lars Kepler er dyktige - og dristige. Eg siterer meg sjølv i omtalen av Stalker: "Forfattarane er farleg nær å gå over the top undervegs. Eg ser at det er ein viss fare for at framtidige bøker i serien kan bli ein parodi på seg sjølv. Det kjem til å bli utfordrande for forfattarane; det vert liksom forventa at dei må overgå seg sjølv og sjokkera lesaren i kvar einaste bok." Så når tippar det over til å bli ein parodi? Kor langt kan dei gå i detaljerte skildringar av bestialitetar? Kor mykje kan dei utsetja hovudpersonane Joona Linna og Saga Bauer for - av umenneskelege påkjenningar og ekstreme situasjonar?
Kvar går grensa?
Vel - eg "kjøper" historia i denne boka óg, eg gjer det. Trass i fråveret av realisme, trass i ein antagonist som har stått opp frå dei døde, trass i enkelte logiske bristar og usannsynlege hendingar.
Noko referat av Lazarus er vanskeleg å gi utan å røpa sentrale deler av handlinga, men ein kan i alle fall sei at stemninga er enno mørkare enn tidlegare bøker i serien. Det som fascinerer meg mest med boka er det psykologiske maktspelet som foregår mellom hovudpersonane; Joona Linna på den eine sida og "ein gammal kjenning" på den andre sida. Dei er avhengige av kvarandre, men har høgst ulike motiv. Gjerningspersonen har ekstreme eigenskapar og er særs manipulerande, noko som gjer at han heile tida er i forkant av etterforskinga.
Lars Kepler er som sagt dyktige når det gjeld å konstruera plott og byggja opp spenning. Forfattarparet nyttar ein effektiv forteljarteknikk som gjer det heile levande for lesaren. Her er korte kapittel, skiftande synsvinklar, raske sceneskift og hurtig tempo. Når det gjeld språket er bruk av presens det mest spesielle. Det undrar meg at ikkje fleire krimforfattar nyttar seg av notidsform. Det gjer jo handlinga mykje nærare og meir intens.Det er absolutt ein fordel at ein har lest dei føregåande bøkene i serien før ein les denne, i alle fall Ildvitnet og Sandmannen sidan enkelte trådar går tilbake til dei bøkene. Gjennom overraskingar og ekstreme hendingar sørgar Kepler-paret for at spenninga og interessa vert halden ved like i kvar einaste bok.
Eg er svært spent på bok nummer åtte.
Gleder meg til denne, og glad for at en erfaren Kepler-leser som deg trykker den til sitt bryst, med gørr, gru og det hele. Har spart boka til vi drar på tur på mandag og kan ikke vente med å bli ferdig med den jeg leser nå :) Ha en flott helg!
SvarSlettBoka er uuthaldeleg spennande, du kan gru-gle deg!
SlettJuhuu, I do :-)
SlettPuste og lese samtidig er ikke lett når en leser Kepler. Tror jeg vil kåre denne til fjorårets beste krim, i alle fall den som fikk meg til å gå i ring på stuegulvet og lese :)
SvarSlettJa, det er akkurat det med pusten. Husker åndenøden jeg hadde av de første bøkene. Nå er det vel to jeg ikke har lest, og vet ikke om jeg orker denne spenningen.... kanskje en dag.
SvarSlettNå fikk jeg veldig lyst til å lese denne. Selv om jeg egentlig har sluttet å lese dem. Jeg datt av på tredje- eller fjerde-boka. Egentlig ikke fordi det er noe galt med dem, men fordi jeg så filmen fra den første boken og skuespilleren som spilte Joona Linna ga meg avsmak :-) Jeg har lenge tenkt at jeg skulle begynne der jeg slapp, men så er det så mange andre bøker som skulle leses :-)
SvarSlett