Oppsummering januar 22

Påbyrja i desember, fullført i januar:
Kim Leine - Etter åndemaneren - Dansk/norsk historisk roman - Lånt papirbok privat (+ lånt ebok)

Lest i januar:
Tana French - Den mørke almen - Britisk krim - Lyd Storytel
Thomas Karlsen - Hoppuka - Norsk sportsdokumentar - Lyd Storytel
Gustafson & Kant - Singöspionen - Svensk krim - Lånt lydbok BookBites
Audun Dybdahl - Klima, uår og kriser i Norge - Norsk dokumentar - Lyd Storytel
Chris Tvedt - Djevelen i detaljene - Norsk krim - Lånt ebok BookBites
Arnaldur Indriðason - Den tause moren - Islandsk krim - Lånt lydbok BookBites
Are Kalvø - Meininga med livet eller: Yes sir I can boogie - Norsk humor - Lånt ebok BookBites

Påbyrja i januar, fullførast i februar:
Hans Olav Lahlum - Sneen var ren - Norsk krim - Lånt papirbok privat
Max Seeck - Heksejakt - Finsk krim - Kjøpt lydfil

5 lyd, 1 papir, 2 ebøker
5 lånt, 3 abonnement
4 krim, 1 historisk roman, 2 dokumentarar, 1 humor
4 norske, 1 dansk-norsk, 1 svensk, 1 irsk, 1 islandsk
7 menn, 1 kvinne
"Nye" forfattarar: Gustafson, Kant, Dybdahl

Januar vart ein lesemånad på det jamne, totalt sett. Ingen av dei andre bøkene eg las kunne måla seg med den leseopplevinga Etter åndemaneren gav meg. Det var då heller ikkje å forventa.

Den mørke almen er forsåvidt ei interessant og velskriven historie, men aaaaltfor lang og treg. Så den vart eg skuffa over. Med Den tause moren var det egentleg omvendt: Etter å ha lest nokre skikkeleg trege Indridason-bøker tidlegare, var denne overraskande bra. 

Eg har alltid vore sportsinteressert, så Hoppuka (om den tysk-austerrikske hoppveka) var ei interessant bok. Her får ein både reiseskildring, nostalgi og funfacts. Eg trudde denne Karlsen var ny forfattar for meg, men så viste det seg at han er mannen bak den svært gode biografien om Claus Lundekvam.

Moroklumpen Are Kalvø leverer som alltid. Denne gongen med Meininga med livet. Eller: Yes Sir, I can boogie og er "eit forsøk på å forstå vår tid og finne meininga med livet gjennom den popmusikken folk i Noreg har høyrt på dei siste femti åra". Det handlar her om den popmusikken folk faktisk har høyrt på – og ikkje den dei påstår at dei har høyrt på, noko Kalvø meiner er to heilt ulike ting. 

"Når eg les oppvekstromanar frå den tida eg sjølv vaks opp, då stussar eg alltid over at hovudpersonane gjerne høyrer på sånt som The Smiths. Vi høyrde ikkje på The Smiths. Vi høyrde på T’Pau. Det var omtrent tjue stykke i Noreg som høyrde på The Smiths på åttitalet. Alle har vorte forfattarar."