Bokomtale: Det finnes ingen helhet av Helga Flatland

Lydbokforlaget 2013
Opplesarar: Ingrid Vollan, Nina Woxholtt, Bernhard Ramstad og Jan Martin Johnsen
Speletid: 7:29

Når leseåret 2013 om nokre få veker skal oppsummerast, kjem Helga Flatland sine bøker Bli hvis du kan. Reis hvis du må, Alle vil hjem. Ingen vil tilbake og Det finnes ingen helhet til å stå fram som nokre av årets beste leseopplevingar.

Det finnes ingen helhet kan lesast som ein enkeltståande roman, men ein bør absolutt få med seg dei føregåande bøkene også. Miljøet og hovudpersonane er dei same, men forteljarstemmene er nye og perspektivet har såleis endra seg.

Kristian, Tarjei og Trygve vart drept av ei bilbombe i Afghanistan i 2007. Fleire familiar og eit heilt lokalsamfunn vert råka. "Tida leger alle sår" og "livet må gå vidare", heiter det - men det er ikkje så enkelt. I Det finnes ingen helhet er me komne til tidsrommet 2009 - 2012, med enkelte tilbakeblikk.

Ingenting er sikrare enn døden - og få ting er så vanskeleg å snakka om og tenkja på som nettopp død og sorg, men Helga Flatland klarar å formidla dette vanskelege på ein lettfatteleg måte. I denne trilogien handlar om "tredobbel" død og sorg: Tre personar som vart brått rivne vekk så altfor tidleg. Sorga, tapet og sjokket vert utruleg vanskeleg å takla for dei som sit att - og for den som overlevde. Den eine forteljaren i denne boka er Bjørn - fjerdemann på laget, som vart sjuk og ikkje vart med kompisane sine i bilen som vart råka av bilbomba. Han er egentleg ikkje glad for at han fortsatt er i live, - han er misunneleg på dei døde kameratane som har fått heltestatus. Bjørn slit - åleine, fordi han skammar seg og ikkje orkar å snakka med nokon - med sorg, einsemd og skuldkjensle.

Det finnes ingen helhet handlar altså mykje om sorg og sakn - men utan at det blir sentimentalt og klissete, utan moralske peikefingrar, og utan at det vert uuthaldeleg trist. I denne avsluttande boka har det gått ei tid sidan katastrofen, - og sjølv om kjensla av sorg og tap framleis er tilstades, er ein del av det vonde i ferd med å bli dempa. Fleire av personane er i ferd med å forsona seg med det som har hendt - dei tek tak i livet sitt igjen. Ein anar ein viss optimisme når det gjeld framtida. Gradvis og sakte går ting litt lettare.
Karin og Hallvard, Tarjei sine foreldre, vart fullstendig lamma og knuste av sorg etter ulukka. Det er høgst forståeleg: Å mista eit barn må vera det verste nokon kan oppleva. Fem år etter hendinga har dei begge, kvar på sin måte, resignert og gitt opp, - men fungerer for så vidt i samfunnet igjen.
For legen Ragnhild er det annleis. Ho har gjennom arbeidet sitt vore ei støtte og ei hjelp for dei andre, for heile bygda. I tillegg har ho vore Karin si venninne og fortrulege. Når Karin er i ferd med å komma over den svartaste sorga og den djupaste depresjonen vert situasjonen snudd på hovudet: No er det Ragnhild som slit - når Karin og dei andre ikkje treng henne lenger.
Eit anna sentralt tema i boka er dette med å høyra til - om kor viktig det er for alle å ha eit fundament - å høyra til ein familie og i eit lokalsamfunn.

Trilogien har eit politisk bakteppe, men bøkene er ikkje direkte politiske. Noreg sitt engasjement i Afghanistan er omdiskutert - men Flatland tek ikkje standpunkt i saka. Forfattaren held fram at dei tre som omkom i tenesta ikkje reiste til Afghanistan av idealistiske grunnar. Kristian reiste på grunn av eventyrlyst, Tarjei fordi han ikkje orka forventningane frå far sin og Trygve fordi han var skamfull og forvirra over kjærleiken til Sigurd.

Som i dei føregåande bøkene er det fleire ulike forteljarstemmer - og lydbokversjonen har forskjellige opplesarar til desse. Det fungerer veldig bra.

Eg er så glad for at eg fann ut at eg skulle lesa desse bøkene, og anbefalar dei på det sterkaste. Dei kan lesast av absolutt alle, - uavhengig av alder, lesesmak eller interesser. Eg trur alle kan finna dei svært lesverdige, gripande og allmenngyldige. Eg er imponert over forfattaren Helga Flatland; ho har ein innsikt i menneskesinnet som er fenomenal - og denne innsikten vert formidla på ein god måte, med enkle og effektive verkemiddel og med eit enkelt og elegant språk - på både bokmål og nynorsk.

Bokomtale: Besettelsen av Vidar Sundstøl

Lydbokforlaget 2013
Opplesar: Per Frisch
Speletid: 12:44

Vidar Sundstøl har forflytta seg frå norsk-amerikansk villmarkskrim (Minnesota-trilogien) til egyptisk og romersk arkeologimystikk. Eg hadde store forventningar til Besettelsen fordi eg likte så godt den nemnde Minnesota-trilogien, særleg Drømmenes land, som fekk Rivertonprisen i 2008.

Denne boka bergtok meg ikkje i same grad, men eg fekk - til slutt - ei god leseoppleving denne gongen også. Eg skriv til slutt fordi det gjekk ei tid før historia vart tilstrekkeleg engasjerande. Starten vart nemleg for treg og omstendeleg, noko som gjorde at eg ofte mista konsentrasjonen. Faktisk måtte eg - irriterande nok - lytta til mange av avsnitta fleire gonger for å få med meg innhaldet.

Clive Ohre er hovudperson i denne fyrste boka i ein planlagd serie. Ohre er journalist i eit arkeologisk tidsskrift; ein jobb som gjer at han er på reisefot heile tida. Difor har han ingen stader der han føler seg heime - han er rotlaus og rastlaus. Når han er på reportasjereise i Alexandria - han skal skriva om eit søk etter Aleksander den store sitt gravkammer - vert han innblanda i farlege saker. Han vert nedslegen og rana - ukjende personar er ute etter ein romersk mynt som Clive ein gong fekk av far sin. Faren, som var arkeolog, vart sporlaust vekke i Pompeii i 1985 - og ingen har nokon gong funne ut kva som skjedde den gongen. Dei to mysteria - faren si forsvinning og jakta på Aleksander den store si grav - ser ut til å henga saman på ein mystisk og innfløkt måte. Sentralt i handlinga er konflikta mellom dei som vil oppdaga og avsløra hemmelege og verdifulle skattar frå fortida, og dei som ønskjer at historia skal få ligga i fred.

Besettelsen inneheld spenning og action iblanda mystikk, mord, dramatikk, historie og arkeologi og er interessant og underhaldande lesing. Litt romantikk er det også plass til, samt mange klaustrofobiske skildringar frå underjordiske gravkammer og katakomber. Me vitjar både Alexandria, Napoli og Island, - i notid og i 1985.

Boka vert marknadsført som ein thriller, men eg tykkjer boka har for dårleg tempo til å bli kalla akkurat det. Eg vil heller sei at boka er ein langsam spenningsroman. Sundstøl blandar nemleg inn så mykje fakta, definisjonar og forklaringar inn i handlinga at forteljinga mistar mykje driv og tempo (..men det er for så vidt greitt at ein slepp å bruka tid på google-søk..) Mykje av tematikken er den same som i Tom Egeland sine bøker om Bjørn Beltø, men Sundstøl har likevel ein heilt annan stil; ein mørkare stil. Ohre har heller ikkje same sans for ironi som Beltø, for å sei det slik.

Lydbokversjonen av boka fungerte berre delvis; eg hadde - som nemnd i innleiinga - vanskar med å halda fokus i byrjinga. Mot slutten og i action-scenene er det såpass mykje spenning at det ikkje er vanskeleg å halda konsentrasjonen oppe. Opplesar Per Frisch les litt for sakte og uengasjert etter min smak.

Eg gir boka terningkast fire: ein tre'ar for fyrste del av boka, terningkast fem for del to.

Takk til Lydbokforlaget for lytteeksemplaret.

På tur med Lahlum

Kvar søndag inviterer Mari med bloggen Flukten fra virkeligheten oss til å komma med ein smakebit frå ei bok me les i. For min del har dette vore ei helg med uvanleg lite lesing. Eg har vore på bytur (Bergen), vore sosial og hatt fokus på heilt andre ting enn bøker. Men - eg har hatt ei bok på lur i veska, (får jo nesten angst om eg ikkje har noko å lesa på eller lytta til!) og har lest heile usle 22 sider av De fem fyrstikkene av Hans Olav Lahlum.

Lahlum sine retrokrim-bøker har eg sett stor pris på. Ikkje fordi dei er så utruleg gode og spennande, men fordi han har ei særeigen stemme og representerer noko anna enn det som er vanleg og populært innan krimsjangeren. Variasjon er bra og viktig.

De fem fyrstikkene består ifølge baksideteksten av ei lang novelle; 'Pistolen på plenen' og to korte romanar; 'De fire vinglassene' og tittelhistoria 'De fem fyrstikkene'. Handlinga i alle forteljingane er lagt til året 1971.

Smakebiten frå boka vert frå starten av den fyrste historia. Førstebetjent Kolbjørn "K2" Kristiansen får ein telefon:

"Mitt navn er Henrik Benjaminsen, og jeg er butler hos enkefru Camilla Werenberg i Holmenkollen. Jeg beklager sterkt å måtte meddele at enkefruen nettopp er blitt myrdet."
... Enkefruen lå død der hun var funnet på sitt rom i tredje etasje. Og den eneste andre tilstedeværende var en av den avdødes nevøer, som nå var i ferd med å våkne etter å ha besvimt...

Så då spørs det: Var det butleren eller nevøen eller nokon andre som myrda enkefrua??

Bokomtale: Hevneren av Jan-Erik Fjell

Juritzen forlag 2013
418 sider
Lånt på biblioteket

Den unge forfattaren Jan-Erik Fjell er denne hausten ute med den tredje boka si om den flåkjefta, brautande og spelegale politimannen Anton Brekke. Fjell mottok Bokhandlerprisen for krimdebuten Tysteren og følgde opp med Skyggerom ifjor. Bøkene er enkeltståande, men det er greitt å lesa dei i rekkefølgje, då det er ei utvikling og litt tilbakeblikk i dei. Fjell har gode plott og driv i handlinga i bøkene sine, og han nyttar eit lettlest språk. Det er slett ikkje rart han har skaffa seg mange lesarar.

Som tittelen og framsidebiletet viser; i boka Hevneren handlar det om hevn og hevnlyst. Boka har 88 korte kapittel, der me føl tre ulike parallelle historiar som etter kvart vert fletta ganske så elegant inn i kvarandre. Det er ein heil del som skjer i dei ulike tidsperiodane, men det er likevel lett å halda tråden.

- USA, 1961: 17 år gamle Danny Larsen vert dømd til livstid i fengsel for væpna ran og drapsforsøk på ein politimann. Han skal sona straffa på fangeøya Alcatraz.
- USA, 1994: Ein gjeng norske ungdommar vitjar San Francisco i samband med ein Metallica-konsert. To av dei, eit ungt par, vitjar det no nedlagde fengselet på øya. Her vert dei kjende med amerikanaren William Smith - ein tidlegare Alcatraz-fange, som fortel Danny si historie.
- Noreg i notid: Anton Brekke er "degradert" frå Kripos - men vert teken inn att i varmen når det syner seg at ein seriemordar er på ferde.

Forfattaren presenterer plottet sitt og dei ulike historiane på ein god måte. Spenninga stig betrakteleg etter kvart som ulike deler av hendingane vert avdekka. Boka er absolutt best i skildringane som gjeld Danny og kva som skjedde den gongen på Alcatraz. Denne historia er fengande og fengslande. Notids-historia med oppklaring og opprulling av seriemorda vart svært spennande mot slutten - men er ikkje like fengande heile vegen. Det eg likar minst med boka er personskildringane, særleg sjølve hovudpersonen, samt det irriterande og lite truverdige forholdet mellom Anton Brekke og kollega Magnus Torp. Brekke er ikkje den einaste i krimlitteraturen som er bråkjekk og ufordrageleg, - tenk berre på Harry Hole, - men han er jo så utruleg sjarmerande og sårbar i tillegg. Harry har personlegheit og dybde. Brekke er for enkel og har - for å sei det pent - begrensa sjarm.

Elles vart eg litt snurt over at eg ikkje vart overraska når forfattaren avslørte gjerningspersonen..

Språkleg sett er Fjell vorten betre enn i dei to føregåande bøkene, men historiane i Hevneren tek ikkje momentant "tak i" lesaren, slik som tilfellet er i Skyggerom, tykkjer eg. Hevneren er ei godt komponert og småspennande bok - og Jan-Erik Fjell er på veg til å hevda seg mellom dei beste kriminalforfattarane her i landet.

Sjå andre blogginnlegg om hevneren: Tine's blogg, Artemisias Verden, Min bok- og maleblogg, Ritaleser.

KonspiraNorge - ei viktig bok

Det har vore dårleg med oppdatering på bloggen den siste veka. Det skuldast verken lesevegring eller bloggtørke frå mi side; eg har berre ikkje hatt inspirasjon til å skriva. Eg les like mykje som vanleg - og har no fire bøker som eg les parallellt. Eg har lagt merke til at enkelte bokbloggarar i det siste har gått lei og teke seg kortare eller lengre bloggepausar. Når lesing og blogging vert eit ork og ei plikt - dersom ein legg for mykje press på seg sjølv - er det heilt rett å ta ein time-out. Bokblogging og lesing bør vera lystbetont. Eg tykkjer fortsatt at bokblogging er ein morosam aktivitet, nesten like kjekt som å lesa - men er bevisst på å ikkje setja meg urealistiske eller for høge mål når det gjeld lesing og blogging.

Så til poenget. Det er søndag og Flukten fra virkeligheten serverer smakebitar frå ulike bøker som akkurat no vert lest der ute i bokbloggverda. Ei av bøkene eg held på med er KonspiraNorge av John Færseth - ei underhaldande og samstundes skremmande bok - om konspirasjonsteoriar.

Israel stod bak Anders Behring Breivik! Amerikanerne sprengte selv World Trade Center! Politikere og EU-byråkrater ønsker å snikislamisere Europa! Jens Stoltenberg er i virkeligheten jøde!

Konspirasjonsteoretikarane har sine eigne forklaringar på ulike hendingar og fenomen innan historie, samfunn og politikk. Dei ser ikkje på verda på same måte som dei fleste av oss - dei trur at i den "verkelege" verda sit mektige aktørar - små lukka grupper (Illuminati, Biederberg-gruppa, frimurarar, jødar..) - og trekk i trådar og meir eller mindre styrar heile samfunnsutviklinga i heile verda.

Forfattaren viser korleis slik tankegang kan leggja grunnlag for å spre både antisemittisme og muslimhat. Konspriasjonsteoriane gir enkle svar på kompliserte spørsmål - noko som i sin tur kan føra til både politikarforakt og manglande tiltru til demokratiske spelereglar.

Konspirasjonsteorimiljøet må møtast med fakta. Difor er Færseth si bok KonspiraNorge ei svært viktig bok.
Eg anbefalar Rose-Marie sin grundige omtale og gjennomgang av boka.

Bokomtale: Pergamentet av Gert Nygårdshaug

Cappellen Damm 2013
Speletid: 11:33
Opplesar: Helge Winther-Larsen
Lydfil kjøpt frå Ordflyt

Det som best kjenneteiknar bøkene til Gert Nygårdshaug er den sprudlande forteljargleda og den frodige fantasien. Pergamentet er ingen realistisk og tradisjonell politikrim; her får lesaren både underhaldning, spenning og kunnskap i tillegg til ei god krimhistorie.

I serien om hobbydetektiven og gourmetkokken Fredric Drum, har me fleire gonger møtt onkelen til Drum, den eksentriske Kripos-etterforskaren Skarphedin Olsen. (Ja, i eit par av bøkene har vel både forfattar og lesar blitt i tvil om dei verkeleg er to ulike personar, - men det er ei anna sak). Reint kronologisk sett går handlingane i Pergamentet føre seg mellom Alle orkaners mor og Rødsonen, bok nummer 9 og 10 i Drum-serien.

I Pergamentet er det onkelen som har hovudrolla og Fredric Drum som er bifigur. Forfattaren sin humor og fantasi kjem til uttrykk på mange måtar, også gjennom namna på personane. Ta berre namnet Skarphedin (som vel er namnet på eit idrettslag og elles berre kjent frå Njåls saga), og dei sære namna på kollegaene til den nemnde Skarphedin; Tom-Arne Stormyrstuggu, Rolf Rickert, Alvara Puertocruz, Katja Blochausen og Kurt Krutthammer! Kvar tek han det frå?!

Sært er også namnet på det eine offeret me møter i boka; Linus Lindehage. Det er påske i Oslo og Kripos-etterforskar Skarphedin Olsen er invitert til påskemiddag hos sin gamle ven "sersjant" Aronsen. Når han forlet venen og måltidet, høyrer han eit kvinneskrik. Olsen sjekkar kva som har skjedd - og finn ektemannen til kvinna med skriket  - professor og kryptolog Linus Lindehage, død - myrda. Den einaste som er tilstades utanom den drepte er kona Linnea - som naturleg nok vert hovudmistenkt. Men så enkelt er det sjølvsagt ikkje; dette er eit mysterium i eit lukka rom. Skarphedin Olsen vert grunna påskeferien beordra til å leia etterforskinga.

Pergamentet som tittelen på boka viser til er eit mystisk manuskript frå middelalderen; det såkalla Voynich-manuskriptet (som verkeleg finst; det vert i dag oppbevart på biblioteket ved universitetet i Yale.) Ingen har nokon gong klart å tyda dette eldgamle dokumentet - men professor Lindehage skal denne påskehelga leggja fram eit oppsiktsvekkjande funn i eit foredrag i London. Men samstundes som Lindehage skulle ha entra talarstolen i det ærverdige Londons Royal Society vert han altså - heilt uforklarleg - funnen drept i Oslo. I London vert to andre menn med tilknytning til Voynich-manuskriptet funne myrda; ein verdenskjend konspirasjonsforfattar (som liknar mistenkeleg på Dan Brown) og ein tysk kollega av Lindehage. Makabre og mystiske dyrekadaver vert også funne plasserte ved alle dei døde. Kva i alle dagar kan dette bety?

Handlingane pendlar i både tid og rom. Me er som sagt både i London og i Oslo, og innimellom ein tur til eit kloster ved Gardasjøen på 1400-talet. Mot slutten vert fokuset flytta til ein heilt annan verdensdel, til Yucatan-halvøya i Mexico. Skarphedin Olsen står fram som ganske balansert og klar i denne boka, men han har eit litt spesielt og underleg forhold til si eiga fortid.

Gert Nygårdshaug liknar ikkje på nokon andre krimforfattarar - han har sin eigen stil. Når det gjeld tematikken har han mykje til felles med Tom Egeland, A.J. Katzinski og Dan Brown. Alle desse forfattarane blandar mytologiske, historiske, religiøse, vitenskaplege og intellektuelle element inn i kriminalromanane sine. Nygårdshaug nyttar i tillegg tørr humor og vittige hovudpersonar, noko som gjer bøkene hans svært leseverdige.

Lydbokversjonen av Pergamentet krev at lesaren/lyttaren er konsentrert heile tida. Helge Winther-Larsen les litt sakte og nølande - han tek liksom "fart" når han skal uttala vanskelege ord og setningar - men den litt rustne stemma hans passar fint til ei forteljing om Skarphedin Olsen.

Andre bloggarar om boka:
(Den andre) Berit
Artemisias verden
Skrivehula

*****************


Eg har no presentert bloggen min på Bloggurat.
http://bloggurat.net/minblogg/registrere/dd069c7aab5fcc30b1c198b0d15b531555b26296

Bokomtale: Smertehimmel av Asle Skredderberget

Gyldendal 2013
310 sider
Lånt på biblioteket

Mitt fyrste møte med økokrim-etterforskaren Milo Cavalli vart berre delvis vellukka. Smertehimmel er bok nummer to, og det var nok ein tabbe av meg at eg ikkje las Asle Skredderberget si fyrste bok, Metallmyk, fyrst. For nokre av handlingstrådane i denne boka heng tydeleg saman med ting som har hendt tidlegare. Og som altså var ukjende for meg.

Finans- og næringslivsmiljøet og legemiddelindustrien dannar bakteppe for handlinga i romanen. Skredderberget er utdanna siviløkonom, har bakgrunn som næringslivsjournalist og har vore kommunikasjonssjef i ei større industriverksemd. Han har altså kunnskap og nok fagleg tyngde til å skriva ei bok med ein slik tematikk.

Eg opplevde den fyrste delen av boka som svak og uspennande. Sjølve handlinga var i starten lite engasjerande og hovudpersonen Milo og humoren hans vart eg heller ikkje heilt fortruleg med. Men boka kjem seg betrakteleg mot slutten. Til krimhelt å vera er norsk-italienske Milo ein oppegåande og relativt normal person. Han er irriterande velluka; verken alkoholikar, spelegal eller psykisk ustabil. Det mest spesielle med han er at han er frykteleg rik og at han er truande katolikk og går til skriftemål. Innslaga frå skriftestolen er originalt og gir eit interessant avbrekk i boka.

Ein norsk kvinneleg forskar i eit internasjonalt legemiddelfirma vert funnen drept på eit hotell i Roma. Sjølv om Milo jobbar som etterforskar i økokrim, vert han, sidan han har italienske røter, sett på saka og sendt til Italia. Spor fører Milo til New York og legemiddelselskapet sitt hovudkontor. Andre spor fører politiet til eit kriminellt gjengmiljø på Kolbotn.

Temaet og handlinga i boka er aktuelt, realistisk og truverdig, og set fokus på moral og umoral innan legemiddelindustrien og finansverda. Boka handlar i fyrste rekke om økonomisk kriminalitet, om begjær etter makt og pengar og kva dette kan føra til. Historia om forliset i 1977 og sideplottet som handlar om Milo sitt eige liv og familie var mindre interessant, etter mi meining.

Smertehimmel er ei lettlest og tradisjonelt oppbygd krimbok, utan den heilt store intensiteten eller spenningen, - men siste halvdel av boka var ei bra leseoppleving fordi forfattaren avsluttar boka på ein elegant måte. Og som nemnd i innleiinga; truleg hadde eg fått ei meir positiv leseoppleving dersom eg hadde halde meg til kronologien.

Eg likar godt titlane på bøkene til Skredderberget. Metallmyk. Smertehimmel. 
To motstridande samansette ord som ein berre må leggja merke til.

Smakebitar frå Instagram

For ein gong skuld er eg heime ein søndag føremiddag. Dei som føl meg på Instagram veit at eg pleier å vera på hytta i helgane. Der er det nemleg så mange flotte fotomotiv, som eg gjerne deler på sosiale media.

Denne helga vart det berre ein snartur for å klargjera og førebu oss til vinteren. 

Dagens bidrag til smakebit på søndag vert også delt via Instagram. Eg les Som steinen skinner av Britt Karin Larsen; bok nummer tre i den fine serien frå Finnskogen på 1800-talet.

Bokomtale: Vi ses i morgen av Tore Renberg

Lydbokforlaget 2013
Opplesar: Tore Renberg
Speletid: 19:39

Tore Renberg har blitt ein populær og kritikarrost forfattarar, særleg gjennom Jarle Klepp-bøkene Mannen som elsket Yngve og Kompani Orheim. Og eg tenkte for meg sjølv; ei heil Renberg-bok utan Jarle?! då eg fekk høyra om denne nye boka. Men så kom eg på at den godaste Jarle egentleg var på god veg til å finna seg sjølv i Dette er mine gamle dager. Ei ny bok om ein velfungerande og optimistisk Jarle Klepp hadde blitt kjedeleg. Kanskje det er slike tankar Tore Renberg har hatt òg. For her handlar det om eit heilt nytt univers; "underverda" og "vrangsida" av verdens rikaste by, Stavanger.

Forfattaren let lesaren bli godt kjend med omlag ti personar i tre ulike miljø. Alle har si forteljarstemme og me får følgja dei nokre få avgjerande og tildels dramatiske septemberdagar. Renberg er ein menneskekjennar som har god innsikt i livet og tankane til både dei som er litt "skrudde" - og dei som er litt meir "vanlege". I denne boka fortel han dei enkelte karakterane si historie, og det er opp til oss som lesarar å vurdera moralen/umoralen deira. For det er som sagt skuggesida og dei noko mørke trekka ved menneska det handlar om i Vi ses i morgen.

Pål er den fyrste me møter, og han er faktisk eit gjensyn for oss som har lest kortromanen Videogutten. I den boka var handlinga lagt til åttitalet og Pål var ein søkande 14-åring. No er han ein stakkarsleg par-og-førti-åring, sakshandsamar i kommunen, speleavhengig, blakk og desperat. Så desperat at han kastar alle vinduskonvoluttar uopna og søker "hjelp" av yrkeskriminelle. Han er åleinefar til to tenåringsjenter, Malene og Tiril.
Malene er den snille og flinke turnjenta som har tatt på seg omsorgsrolla i familien. Tiril er den yngste, ho er ei opprørsk og svartkledd emojente som lyttar til Evanescense og har Amy Lee som førebilete.
Ei venninne av dei to er Sandra, som kjem frå ein vellukka og kristen heim, men sjølv har ho eit hemmeleg, intenst og intimt forhold til den farlege og vakre Daniel William. 
I alle desse ungdommane er det mykje hormonar og sterke kjensler.

Jan Inge, eller Jani (jepp, sjølvaste Videogutten) er sjefen i Hillevåg-gjengen og ser på seg sjølv som ein bedriftsleiar av David Toska-typen, berre litt meir filosofisk - og ikkje fullt så grådig. Han er sterkt overvektig og er som systera Cecilie prega av at han vart forlatt som 13-åring. "Fridomen" han fekk den gongen vart brukt til horror-filmar, tjuveri, heleri og anna småkriminalitet.
Rudi er ein svær fyr med ADHD, han bablar i eitt sett, og er både ein håplaus romantikar og ein brutal kjeltring. Her har Renberg skapt ein heilt spesiell karakter som er irriterande og fascinerande på same tid. Han diggar heavy metal; Mötley Crüe, Metallica og W.A.S.P. Men han likar også Coldplay og Viva la vida, noko han ikkje innrømmer for nokon. Han er veldig veldig skeptisk til nymotens påfunn som internett. Cecilie, eller Chessie, har vore kjærasten hans i 27 år. Stakkars Cecilie er med i gjengen av gammal vane, og fordi ho er avhengig av Rudi og broren Jan Inge. Ho og broren var utsett for grov omsorgssvikt då dei var heilt unge, - mora var alkoholisert og døydde og faren reiste rett og slett frå dei, den gongen på åttitalet. Cecilie er kjenslemessig ustabil, er lite pen og elskar Van Halen og Aerosmith. Ho vert framstilt som lett tilbakeståande - eller kanskje ho er psykisk skadd etter gjentekne overgrep i ung alder.
Den fjerde personen i denne gjengen er den harde og kalde Tong, som akkurat har sona ferdig fengselsstraffa si - og som Cecilie har innleia eit forhold til medan han har sete inne.

Dette var kort om ein del av personane og forteljarstemmene i boka - og på same tid eit slags handlingssamandrag. For det er dei enkelte si historie som held oppe og som er handlinga i boka. Historiane til dei enkelte flettar seg inn i kvarandre, personane nærmar seg kvarandre på ulike vis og dei ulike hendingane skifter stadig perspektiv. Renberg skildrar karakterane sine mest ut frå måten dei snakkar på, men let òg lesaren ta del i tankane deira. Og det viser seg at både fjortisane og førtisane er heilt annleis inni enn utanpå. Ungdommane er tøffe i trynet, men usikre, einsame og redde inni seg. Det same er dei vaksne. Boka har ei stemning av noko håplaust, noko vemodig og hjelpelaust, - men det finst rikeleg med humor også. Barsk og mørk humor.

Mange anmeldarar har sagt at tempoet i denne boka er høgt. Slik oppfattar ikkje eg det, men det har truleg samanheng med at eg lyttar til Renberg si heller rolege stemme. Men handlingane er heftige, personane er energiske - her er både banning, sverging, puling og slåssing. Vi ses i morgen har eit røft og tøft språk - særleg gjeld dette dialogane. Her er det ikkje snakk om å snakka rundt grauten. Alle bannorda og tabuorda kan oppfattast som provoserande, men eg trur faktisk at ein slik måte å snakka på er heilt vanleg i dei miljøa det her handlar om. Boka er skriven på bokmål, men Renberg les på si eiga stavangerdialekt, - og eg føler at det gjer boka meir ekte, meir realistisk og meir intim.

Som musikkinteressert likar eg godt dei mange musikkreferansane i boka. Forfattaren nemner utallige låtar og artistar eg sjølv likar og har høyrt mykje på. Eg har brukt lang tid på lydbok-lyttinga fordi det gjekk ei tid før eg vart engasjert i historia. Det er mange folk og mange detaljar og opplevingar å halda styr på. Etter kvart som eg vart meir kjend med stoffet og personane, vart lyttinga meir intensiv. Spenninga stig også etter kvart; for kva i alle dagar kjem til å skje på slutten? Lukkast Pål i å få tak i pengar? Vert "bransjeklassikaren" til Rudi og Jani vellukka? Kva skjer med Cecilie? Og Daniel William - klarar han å komma seg ut av flokene? Korleis går det med Tiril og framføringa hennar?
Korleis skal forfattaren klara å landa ei så omfattande og absurd forteljing?
Vel - han landar som forventa; på ein absurd, tragikomisk og naiv måte. På ein litt uavklart og typisk renbergsk måte.

Tore Renberg er ein dyktig forfattar som skapar nye interessante historiar og sjarmerande karakterar i kvar einaste bok. Det vert spennande å sjå kva han kjem med neste gong.

Eg gir Vi ses i morgen terningkast fem, som betyr at eg likte boka veldig godt, men:
Trass i ei drivande handling, tykkjer eg at ho er for lang. Det vert tidvis så mykje tøys og tull . Eg tykkjer boka inneheld for lange monologar og mange unødvendige detaljar. Papirboka er på 600 sider og lydbokversjonen på nesten 20 timar.
Det vert for mange ord, rett og slett.

Takk til Lydbokforlaget for gratis lydfil.

Oppsummering oktober

Påbyrja i september, fullført i oktober:
Jan Guillou - Dandy - Svensk roman - Kjøpt pocketbok

Lest i oktober:
Hans Olav Lahlum - Kameleonmenneskene - Norsk krim - Kjøpt lydfil
Gaute Heivoll - Før jeg brenner ned - Norsk roman - Kjøpt E-bok
Helge Thime-Iversen - X - Norsk krim - Leseeksemplar fått frå Juritzen forlag
Helga Flatland - Alle vil hjem. Ingen vil tilbake - Norsk roman - Lydbok lånt på biblioteket
Andrew Taylor - De dødes måned - Britisk krim - Papirbok lånt av mor
Tore Renberg - Vi ses i morgen - Norsk roman - Lydfil fått frå Lydbokforlaget
Hjorth & Rosenfeldt - Fjellgraven - Svensk krim - Kjøpt pocketbok
Alexandra Bockfeldt - Før jeg forlater deg - Norsk roman - Leseeksemplar fått frå Juritzen

Påbyrja i oktober, fullførast i november:
Britt Karin Larsen - Som steinen skinner - Norsk roman - Papirbok lånt av mor
Asle Skredderberget - Smertehimmel - Norsk krim - Papirbok lånt på biblioteket