Her kjem nokre korte og kjappe omtalar/vurderingar av tre nye norske krimbøker. Det handlar om den 13. boka i Harry Hole-serien, den andre i Unni Lindell sin nye serie om Lydia Winther ("Snø") og bok 5 i serien om Bogart Bull. Eg likte alle tre bøkene veldig godt, og dei hadde vel "fortent" grundigare omtalar enn det du kan lesa nedanfor. Men slik vart det.
Ei bok eg berre måtte ha tak i med ein gong ho kom ut. Slik har det egentleg vore sidan eg las den fyrste Harry Hole-boka i 1997. Eg er stor fan av Jo Nesbø sin skrivestil og veldig glad i og fascinert av antihelten Harry Hole.
Forventningane var såleis høge til denne, og eg må sei dei vart innfridde - etter kvart. For boka startar ganske tregt - og eg vart litt frustrert av at eg ikkje kom skikkeleg inn i handlinga med ein gong.
Forfattaren brukar nemleg ein del tid - mange sider og mange ord - på å presentera nye og gamle karakterar, skissera problemstillingar og bygga opp handlingstrådar. Biletet vert gradvis klårare og dermed stig også spenninga. Ein vert skikkeleg nysgjerrig på kva som skal skje vidare - og uroleg for korleis det heile skal enda.
Når me møter Harry Hole i starten av boka befinn han seg i Los Angeles, i ferd med å drukna seg sjølv i sorg og alkohol. Men gjennom eit nytt bekjentskap får han eit oppdrag som fører han til Oslo. Tilbake i heimbyen - og med det livsviktige oppdraget - er Harry med eitt ein annan person; framleis sliten, men skjerpa, måtehalden og faktisk litt kul. Ved hjelp av gamle kontaktar set han saman ei merkeleg og alternativ etterforskargruppe med base på Radiumhospitalet. Etterforskinga er krevjande og saka er både mystisk og uhyggeleg. Det er absolutt ingen kosekrim dette; innhaldet er tidvis ganske så makabert. Jo Nesbø presenterer også i denne boka svært spektakulære drapsmetodar.
Elles vil eg ikkje sei så mykje om handlinga, men kan nemna at me får følgja Harry rundt omkring i ulike miljø der han møter fleire karakterar frå tidlegare bøker i serien. Eit heilt nytt bekjentskap for lesaren - og for Harry sjølv - er ein liten gut. Det viser seg at Harry er biologisk far til barnet.
Blodmåne er både spennande og underhaldande. Nesbø har skrudd saman ei velskriven historie med mange overraskande vendingar. Avslutninga gjer at eg gler meg skikkeleg til bok nummer 14!
Då eg var godt i gang med boka, vart lydbokutgåva plutseleg tilgjengeleg i BookBites. Eg anbefalar lydbok dersom du har evne og høve til å vera konsentrert nok. Dennis Storhøi si stemme passar nemleg perfekt til denne boka.
Terningkast 5.
Ei bok som greip tak i meg frå fyrste side. Alt i prologen merkar ein stemninga; ei uhyggestemning som varer ved gjennom heile forteljinga.
Mykje av handlinga dreiar seg om vald i nære relasjonar. Om valdelege menn og farlege kvinner. Om flukt og om hevn. Om partnervald og partnerdrap. Om kor makteslause og handlingslamma offentlege etatar ofte kan vera i slike situasjonar. Om konsekvensar for barn som opplever slike ting.
Hovudperson er den unge politietterforskaren som blir kalla Snø (eit rart kallenamn som eg er i ferd med å venna meg til) og som me vart kjent med i Nabovarsel. Trass i private utfordringar tek ho på seg altfor mykje arbeid. Snø har nokre sosiale "manglar" som av og til fører henne inn i vanskelege dilemma og farlege situasjonar.
Partnervald og -drap er dessverre eit aktuelt og realistisk tema. At ofra tek hevn (så til dei grader) er ikkje like realistisk, men eg kan godt "kjøpa" at ein person som har vore utsett for vald som barn, har eit drapsmotiv som vaksen. Lindell overgår seg sjølv og er meir på Jo Nesbø-nivå når det gjeld spektakulær og grotesk drapsmetode i denne historia. Ikkje spesielt sannsynleg dette heller, men pluss for god fantasi.
Korte kapittel, skummel stemning, raske sceneskift og tilsvarande kjappe endringar av synsvinkel gjer boka drivande og spennande. Overraskande hendingar og interessante protagonistar gjer boka ytterlegare leseverdig.Terningkast 5.
Dette er også ei veldig bra bok, men samanlikna med dei to bøkene over, er denne litt enkel og ganske tam. Og samanlikna med Harry Hole og Snø er Bogart Bull velsigna normal.
Som forholdsvis gammal småbarnsfar befinn nemnde Bull seg på ein heilt annan plass i livet enn i dei fyrste bøkene i serien. Bull er både samvittigheitsfull og sympatisk og har lett for å komma i kontakt med folk. Dette skal komma til nytte når jobben som etterforskar fører han til Danmark og ei spesiell drapssak.
Opphavet til saka er, som så ofte i krimromansamanheng, å finna i fortida. Motivet er hevn - men i dette tilfellet er hevnmotivet ganske spesielt. Gjennom ei forteljarstemme i kursiv får me ei rystande og trist skildring frå eit liv i den beinharde og kyniske pornobransjen - og ikkje minst; det som førte vedkommande inn i denne bransjen.
Persongalleriet er passe stort og boka er passe lang. Eit ekstra pluss for godt og stødig språk.Terningkast 4+.
