Påbyrja i september, fullførast i november:
Vera Henriksen - Beretningen om Jon Bentsson: Klangen av en lutt/ Ildens sang - Historisk roman - Lånt papirbok privat
Påbyrja i oktober, fullførast i november:
Ann Cleeves - Blått lyn - Britisk krim - Lånt papirbok biblioteket
Matt Wesolowski - Seks historier - Britisk krim - Lytteeksemplar
2 papir, 3 lyd, 1 ebok
3 lånt, 1 abonnement, 2 fått
3 krim, 2 romanar, 1 biografi
4 norske, 2 amerikanske
0 kvinner, 6 menn
"Nye" forfattarar: Springsteen, Hawley
I tillegg til dei seks fullførte bøkene har eg lest omlag halvparten av Vera Henriksen sin dobbeltroman i oktober. Beretningen om Jon Bentson er overraskande tung og treg. Det er skuffande, for eg hadde så høge forventningar til den.
Månadens høgdepunkt vart Skada gods og Tore Renberg si entusiastiske opplesing av si eiga bok.
Lydbokforlaget 2017 Speletid: 13:31 Kjelde: Lånt på biblioteket
I vår kom det ut to bøker som handlar om flystyrt: Den eine Etter styrten las eg for ei tid tilbake og den andre De som faller no nyleg. For ein person som ikkje er altfor glad i å fly er det ikkje så morosamt å lesa om fly som ramlar ned - så eg ville ikkje lesa bøkene rett etter kvarandre.
Likevel - eg likte begge. Dei er heilt ulike i form og innhald, men begge er innan spenningssjangeren og begge har altså ei flyulykke som utgangspunkt for handlinga.
I Etter styrten overlever (kanskje) ein person, i De som faller er det to personar som bergar livet. Sistnemnde bok har tittelen Before the fall på originalspråket - og den tittelen passar betre til innhaldet. Mykje av det som vert fortalt foregår nettopp før fallet/flystyrten.
Det nemnde flyet er ein privatjet tilhøyrande ein svært rik familie. Ein tåkete kveld skal familien på fire fly heim frå Martha's Vineyard til New York. Vertskapet har invitert med seg kunstnaren Scott og eit vennepar til å bli med på turen. Ombord er også tre besetningsmedlemer og ein livvakt. Etter 18 minuttars flyging skjer det fatale: Flyet styrtar i havet. Berre Scott og ein fire år gammal gut kjem frå ulykka i live. Scott må symja 16 kilometer - med hjernerystelse, skulder ut av ledd og med fireåringen på ryggen, i storm, i mørket. Utruleg? Jepp. Og såpass heltemodig at Scott, mot sin vilje, blir ein mediasensasjon.
Handlinga i boka vekslar så mellom Scott sine opplevingar i etterkant av ulykka (og redninga) samt det som var opptakten til hendinga. Me får kvar og ein av dei som oppheldt seg i flyet sine livshistoriar, korleis dei møttest og kva dei sa og gjorde på den korte tida flyturen varte. Alt dette er forsåvidt interessant, men når ein får så mange perspektiv vert det litt rotete og gjentakande - og det går ut over framdrifta av forteljinga. At hovudpersonen har hukommelsetap er på sett og vis eit velkjent og utbrukt forteljargrep.
Det sentrale spørsmålet i boka er korleis flyulykka kunne skje; om det var teknisk feil, menneskeleg svikt, sabotasje eller andre ting. Etter kvart lanserer enkelte media konspiratoriske teoriar om at Scott, som overlevande, må ha hatt ein finger med i spelet. Sidan han ikkje hugsar noko om det som skjedde er det vanskeleg for han å argumentera imot. Svaret på gåta vert å finna når den svarte boksen og taleregistratoren vert funnen.
Ifølge marknadsføringa er De som faller ein intens thriller. Tja til det. Eg tykkjer ikkje det er så himla intenst - men eg kan vera enig i at det er ei velkomponert og fascinerande historie.
Eg forsto egentleg ganske tidleg korleis det heile måtte henga saman. Sjølve avslutninga og løysinga på mysteriet er omlag som forventa og har ei "naturleg" forklaring.
Opplesar av lydboka Espen Klouman Høiner er eit nytt namn for meg. Han er veldig flink.
Handlinga i den tredje boka i Teksas-serien er lagt til førjulsdagane 2012. Det startar med ei tilsynelatande gledeleg hending sidan leiaren av Hillevågsgjengen Jan Inge "giftar seg". Det skal komma til å bli ei heilt spesiell feiring - og bryllaupsnatta vert berre til ein viss grad slik som Jan Inge hadde tenkt seg på førehand. Faktisk vert sjølve stammen i gjengen splitta denne natta; Rudi vert bokstaveleg frosen ut og Chessi bestemmer seg for å forlata dei alle. Ho flyttar ut - med ambisjonar om å klara seg sjølv. Korleis skal det gå - ho som er gravid med tvillingar og som aldri har opplevd eit normalt familieliv nokon gong?
Både dei eldre og dei unge i Hillevågsgjengen går i det heile store utfordringar i møte før julefreden kan senka seg over desse som i fleire tydingar befinn seg i utkanten av verdens rikaste by.
Dette er opptakten til ei ellevill, grotesk, vakker og spennande historie - og stort meir vil eg ikkje røpa av sjølve handlinga. Men tru meg: Det er morosamt og fælt, fascinerande og energisk, frekt og frodig, trist og sjarmerande, viltert og engasjerande. Forfattaren spelar på heile kjensleregisteret til lesaren - og eg har verkeleg kosa meg gjennom nesten femten timar med lytting. Eg har både grøssa og humra - og jammen var det like før det vart felt ei tåre óg. Sjølv om mykje virkar håplaust og hjelpelaust, skimtar ein også glimt av framtidstru og optimisme.
Forutan hovudpersonane som me har blitt kjende med i Vi ses i morgen og Angrep fra alle kanter, vert me presentert for fleire nye karakterar. Renberg handsamar alle med omsorg og forståing - og med snert og ironi. Han framstiller dei som fargerike og sårbare. Kontrastane mellom medlemene av Hillevågsgjengen og samfunnet rundt dei er klår og tydeleg - spesielt sidan "folk flest" er opptatt av adventstid og juleforventningar.
"Ikkje gløm kjærligheden, for det e den så e sjefen", seier Rudi. Og dette er eit sentralt bodskap i boka: Å ta vare på kvarandre, på venskapet og kjærleiken. Men dette er sjølvsagt vanskeleg når alt buttar imot. Når grunnlaget for eit normalt liv aldri har eksistert og når alle planar for framtida vert lagt i grus - kva då? Jo - då snur ein seg rundt og skiftar fokus. Boka handlar om vald, misbruk og sosial inkompetanse og om lengsel etter det som gjerne vert kalla "eit vanleg liv". Men det handlar altså framfor alt om kjærleik og omtanke mellom menneske som står kvarandre nær.
Perspektiva skiftar stadig gjennom boka, og det gjer også språket. Renberg skildrar t.d. Rudi og Jani sine ulike personlegdomar gjennom måten dei snakkar på. Rudi med si babling, banning og bruk av tabuord - og Jan Inge med sin bruk av nyoppdaga framandord og liksomintellektuelle uttrykk. I eit glimt av sjølvforståing seier han at han og systera er "skada gods". For Chessi sin del handlar det nok også om "mindre håndbagasje", men for dei begge gjeld det at bagasjen/godset er blitt påført skader i ung alder og gjennom lang tid.
Eg er blitt veldig glad i Jani, Rudi, Cecilie, Rikki, Ben og dei andre me er blitt kjende med gjennom desse tre bøkene. Trass i at mykje av det dei står for og gjer "normalt sett" er umoralsk, forkasteleg og ulovleg. Forfattaren utfordrar lesaren til å tenkja over kva som er rett/galt, moralsk/umoralsk og normalt/unormalt.
Skada gods inneheld rikeleg med musikk-, film- og litteraturreferansar. Eg trur ikkje alt dette er like tilgjengeleg for lesarar flest, men det er med på å krydra leseopplevinga. Renberg er ein eminent forfattar som framfor alt syner ei enorm forteljarglede. At forteljinga er ispedd ein stor porsjon samfunnskritikk oppi all galskapen gjer det heile meir meiningsfullt.
Skada gods er ingen kriminalroman, men her finst element som ein kjenner frå denne sjangeren. Forteljinga har stort sett bra framdrift og byr på opptil fleire vendingar og overraskingar. Stemninga er jamnt over noko mørkare enn i dei føregåande bøkene.
Som sagt over likte eg boka veldig godt, og det låg lenge an til toppkarakter og terningkast 6 her. Men sidan det er eit par ting i avslutninga som skurrar for meg - t.d. at forfattaren sjølv blandar seg inn i historia - landar eg på ein 5'ar.
Eg rår til - så sterkt eg kan - å lesa Skada gods som lydbok. Tore Renberg er ein heilt fantastisk opplesar av sine eigne bøker.
Andre bloggmeiningar: ebokhylla PS: Då eg byrja på denne omtalen i går kom eg i skade for å klikka på publiseringsknappen før eg var klar. Eg oppdaga det ganske kjapt og fekk gjort om bloggposten til eit utkast igjen, men eg ser at eg har etterlate meg "spor" på andre bloggar. Beklagar dette.
Helten i Rune Timberlid sine kriminalromanar er politimannen Rolf Randen; ein sindig, sympatisk og smart etterforskar med eit litt uryddig privatliv. No er bok nummer åtte i serien ute.
Sidan sist har Randen flytta frå Sogn til Sunnfjord; han har busett seg i Eikefjord saman med ny sambuar; Karianne Grinde, journalist i Firdaposten. Som i dei føregåande bøkene handlar det om kontrastar og kontrastfylte stemningar; idylliske og fredelege fjordbygder der det ulmar under overflata - av uhygge, motsetningar og hat.
Bakgrunnen for handlinga i Blodhemn er den planlagde og omstridde gruvedrifta i Engebøfjellet ved Førdefjorden. Dette er ei sak der ulike interesser står steilt mot kvarandre; omsynet til miljø og natur på den eine sida og omsynet til næringsliv og arbeidsplassar på den andre. Det handlar dessutan om to (fiktive) familiar som har vore i bitter strid i årevis og som har motstridande interesser i gruvesaka.
Handlinga er lagt eit stykke fram i tid; det er hausten 2019 og gruva i Vevring er klar for produksjon og offisiell opning - trass i motstand frå lokalbefolkninga og omfattande demonstrasjonar frå miljøaktivistar. Den storslagne opninga vert dramatisk då det vert funne eit lik i røyret som fører gruveavfall ned til botnen av fjorden. Den døde er ein sentral person i produksjonsselskapet og det er ikkje noko naturleg dødsfall eller ulykke. Rolf Randen og politiet i Florø får dermed ei innfløkt sak å arbeida med. Det er nemleg ikkje alle som fortel alt dei veit - og det er fleire som kan ha motiv for ugjerninga.
Omlag samstundes vert det funne enno eit lik. Dette er mykje eldre og vert difor ikkje prioritert sidan politiet er opptekne med etterforsking av gruvedrapet. Men lokalavisa Firdaposten skriv naturleg nok om begge likfunna - og Karianne Grinde er nysgjerrig og startar si eiga gransking. Dei to sakene heng naturlegvis saman - slik er det jo i kriminalromanar - og det skal komma til å bli ei svært omfattande, komplisert og tildels farleg etterforsking.
Det handlar m.a. om familiekonflikter og mørke hemmelegheiter, sjukehusstrid og bygdebystrid, sjalusi og misunning, samt miljø- og narkotikakriminalitet. Rolf og Karianne nøstar opp i dei ulike sakene og nærmar seg ei løysing og ei oppklaring - frå kvar sin kant. Svara på drapsgåtene er å finna i Førde, Florø, Svanøy og Vevring - og nokre spor peikar også mot utlandet.
Blodhemn kan karakteriserast som kvardagsleg bygdekrim - men er likevel ingen enkel kosekrim. Boka inneheld både aktuelle og kontroversielle tema. Karakterane er stort sett "vanlege menneske" som deg og meg - og nettopp difor gjer det inntrykk at enkelte av desse personane kan stå bak så grove brotsverk som det her er snakk om.
Stilmessig har Timberlid mykje til felles med krimforfattarkollega Jørn Lier Horst: Det er traust og stødig, ordentleg og grundig - men dette er noko som gjerne går ut over spenning og framdrift.
Språket er også rimeleg stødig, men eg stussar litt over bruken av spørjeordet korfor - og ikkje kvifor. Det siste er i mine øyre meir korrekt nynorsk. Men ordet er brukt konsekvent gjennom heile boka, så ein kan ikkje sei at det er "feil" heller, i og med at korfor er eit "lovleg" nynorsk-ord.
Det finst ein del gjentakingar og overforklaringar i boka - og det er noko som trekker ned heilskapsinntrykket for meg. Boka kunne dessutan hatt godt av ein ekstra runde med korrekturlesing. Elles er Blodhemn rett og slett ei grei krimbok og OK tidtrøyte.
Rune Timberlid er no tilbake i Selja forlag etter å ha gitt ut fleire titlar på Samlaget. Blodhemn kan godt lesast åleine, for det vert berre i liten grad synt til hendingar i tidlegare bøker. For spesielt interesserte kan nemnast at kronologien er slik: Red Mercury, Priseld, Dødball, Deadline, Operasjon Siskin, Sanct Svithuns gåte og Satans mor.
Tema for oktoberrunden av biografisirkelen er mett. Eg likar godt å delta i denne utfordringa, og sjekka difor både Storytel og bibliotekhyller for biografiar om kokkar og "spiseforstyrra" folk - eller andre som kunne assosierast med ordet mett. Eg fann ingenting. Bortsett frå biografien om Ingrid Espelid Hovig og Ingeborg Senneset si bok Anorektisk som begge kunne vore aktuelle, men dei hadde eg inga interesse av.
Kva skulle eg gjera? Eg var i gang med Bruce Springsteen sin sjølvbiografi, - kunne den passa? Kan den seiast å vera skriven av ein mann "mett på suksess"? Vel - ingenting tyder på at Springsteen har nådd noko metningspunkt. I ein alder av 68 held han stadig koken. Men ein kan sei at han er såpass mett at han har funne plass og tid til å skriva si eiga historie om sitt eige liv. Han skreiv jo også i si tid ein låt med tittelen 'Hungry Hart'... Med desse (tynne) grunngjevingane fann eg ut at Born to run kan kvalifiserast og kategoriserast som litt mett.
Born to run er, som så mange andre sjølvbiografiar, svært omfangsrik; papirboka er på 526 sider. Den norske versjonen på Storytel er tredelt; bok 1 har speletid 7t 50 min., andre del er på 6:21 og tredje og siste bok varer i 5t 20 min. Eg trur det er smart å dela opp lyttinga slik at ein ikkje blir "overmett" ;-)
Håvard Bakke si stemme passar svært godt til boka, men på Storytel kan du også finna boka på originalspråket lest av forfattaren sjølv. Hadde eg vore god nok i engelsk hadde eg naturlegvis valgt det alternativet.
Springsteen har brukt lang tid på boka, heile sju år. Det har ført til at boka er gjennomarbeida og grundig, men i tillegg; unødvendig detaljert.
Forfattaren Springsteen er dyktig; sjølvbiografien er både velskriven, ryddig og interessant - og han er overraskande open og personleg. På same måte som han gir alt på konsertane sine, gir han alt i denne boka.
Eg ser det som vanskeleg/umuleg å gi noko handlingsreferat; det kan fort bli altfor oppramsande sidan boka er så innhaldsrik. Når det gjeld karrieren hans viser eg til Wikipedia-artikkelen (som truleg er blitt ekstra lang grunna opplysningar som stammar frå denne sjølvbiografien).
Musikken går som ein raud tråd gjennom livet til The Boss og i denne boka. Ein kan lesa om korleis 'Born in the U.S.A.' vart ein av tidenes mest misforståtte sangar og om korleis systera sitt liv vart til sangen 'The River'. Springsteen fortel om kva og kven som har inspirert han og behovet han har hatt for å endra/fornya det musikalske uttrykket sitt. Store musikalske opplevingar saman med The E Street band og som soloartist vert skildra med glød og engasjement. Fleire av låtane hans gjenspeglar røttene og oppveksten i Freehold, New Jersey. I stikkordform handla barndommen om: enkle kår, irsk og italiensk herkomst, arbeidarklassemiljø, katolsk oppdragelse og ein heim der det vart dansa og spelt musikk - men der det også ofte var dårleg stemning.
Familien har likevel betydd svært mykje for Springsteen gjennom heile livet. Det same har vener og kompisar - og i biosirkelsamanheng er det interessant å lesa om venskapet med Steven van Zandt og Patti Smith. Og så er det alle damene! Etter det ein forstår var det mange forhold, kjærestar og one night stands. Med Bruce Springsteen sin karisma og popularitet var det ikkje vanskeleg å skaffa seg kvinneleg selskap, men han trakk seg vekk når det byrja å bli alvor og snakk om varige forhold. Han var nok heller ikkje klar for ekteskapet då han gifta seg fyrste gong i 1984. Den einaste skandalen han har forårsaka/gjennomlevd var då det vart kjent at han hadde eit forhold til bandmedlem og noverande kone Patti Scialfa medan han var gift med si fyrste kone. Omsider fann han ekte kjærleik - og ro: No har Springsteen og Scialfa vore gifte i 26 år og dei har tre vaksne barn.
Bruce Springsteen såg fleire av venene sine på 1960- og 70-talet gå til grunne av narkotikamisbruk og hadde ein far som oppførte seg skremmande når han drakk alkohol. Han valde difor å vera - om ikkje heilt edru - så i alle fall måtehalden. I boka er han open om sine tunge stunder og fortel at han har gått til samtaleterapi i årevis. Det skal fansen vera glad for. Utan hjelp hadde nok ikkje denne mannen blitt noko superstjerne.
Eg tykte som nemnd over at biografien er interessant, men at det tidvis blir litt for pompøst og svulstig, i tillegg til at det er vel deltaljert - og dermed langtekkeleg. Frå før hadde eg eit inntrykk av at Bruce Springsteen er ein usedvanleg sympatisk person og artist - og dette inntrykket er blitt forsterka gjennom lesinga av denne boka.
Eg set stor pris på det Springsteen syner av integritet, vitalitet og musikalitet. Eg har aldri vore nokon blodfan, men eg har likt musikken hans og har t.d. LP-plata 'The River' frå 1980 liggjande ein plass..
Karrieren hans har vore langvarig og suksessrik og det finst uendeleg med konsertopptak og videoklipp på Youtube. Eg har plukka ut eit klipp som syner kor fin type Springsteen er. Dette er frå ein konsert i London i 2013 der mora og den yngste systera hans får vera med på scenen:
Det går seint med den alfabetiske gjennomgangen av favorittforfattarar; no er eg komen fram til bokstaven K. Den fyrste favoritten her var eg aldri i tvil om, men eg måtte tenkja meg om før eg valde nummer to. Eg hadde i utgangspunktet tenkt å skriva om Karin Fossum, men eg er blitt litt trøytt og lei av Konrad Sejer så eg valde henne vekk.
Fødd i Wales og ifølge pålitelege kjelder; no busett i England med kone og hundar. Han er ein verdenskjent og bestseljande publikumsfavoritt.
Follett er ein meister når det gjeld omfangsrike underhaldningsromanar og er denne hausten aktuell med Den evige ilden (A Coloumn of Fire). Her held han fram i det universet som vart skapt med Stormenes tid (The Pillars of the Earth, 1989) og I all evighet (World Without End, 2007)
Slo gjennom med thrilleren Nålen(Eye of the Needle) i 1978. Etter den er det blitt ein heil rekke bøker; fyrst og fremst spenningsromanar og historiske romanar. Trilogien om det 20. hundreåret - som består av tre gigantiske bøker - må óg nemnast: Her får ein både historieundervisning og timevis med god underhaldning.
Utdanna sjukepleiar, fødd i Noreg, bur i Danmark og har budd på Grønland. Han skriv bøkene sine på dansk og set dei sjølv om til norsk.
Eg har ikkje lest så mange bøker av denne forfattaren, men dei få eg har lest har vore fantastiske leseopplevingar. Den vesle sjølvbiografiske romanen Kalak var som eit knyttneveslag rett i magen. Skildringane av dei vanskelege tilhøva på Grønland er rystande. Det same er (dei sjølvopplevde) historiane om overgrep, incest og rusmisbruk.
Vart i 2013 tildelt Nordisk Råds Litteraturpris for den historiske romanen Profetene i Evighetsfjorden - som er ei lærerik, storslagen og gripande forteljing.
Kim Leine har også gitt ut ei barnebok.
Eg har altså ikkje gitt plass til Knut Hamsun her blant Favorittforfattarane. Ikkje til Karl Ove Knausgård heller. Eg har aldri lest noko som helst av dei to - og det har eg faktisk heller ingen planar om. Karen Blixen derimot, eit anna stort forfattarnamn eg ikkje har lest noko av - ho har vore på leseplanen min ei tid.
Eg nemnde Karin Fossum innleiingsvis, og andre K'ar eg likar er Kerstin Ekman, Karin Alvtegen, Kurt Aust, Knut Faldbakken og Kjell Ola Dahl.
Andre forfattarnamn på K som kan vera verdt å nemna: Dei kritikarroste (og etter mi meining oppskrytte) Ketil Bjørnstad og Kjartan Fløgstad, lyrikarane Karin Boye og Kolbein Falkeid, dameromanforfattarane Kate Morton og Katherine Webb, krimforfattarane Kim Småge, Knut Lindh og Kjetil Try, humor- og satireforfattar Knut Nærum - og Morgan Kane-skapar Kjell Hallbing.
Cappelen Damm 2017 229 sider Kjelde: eBokBib
Tredje del i forteljinga om Ingrid Barrøy er ei heller tynn bok, men ei stor leseoppleving. Dette stillferdige dramaet sat i meg lenge etter avslutta lesing.
Den fyrste boka De usynlige kom ut i 2013 og vart ein stor kritikar- og lesarsuksess; den vart til og med kortlista til den prestisjetunge The Man Booker International Prize. De usynlige fortel om Ingrid sin barndom og oppvekst på den verharde øya.
I del to, Hvitt hav, er handlinga lagt til andre verdenskrig - og deler av boka byggjer på ei verkeleg og tragisk hending som fann stad i 1944. Då vart fangeskipa Rigel og Korsnes bomba av allierte styrkar utanfor Helgelandskysten. Dei fleste av dei som omkom på dei to skipa - omlag 2500 menneske - var krigsfangar frå Aust-Europa. I boka vert det fortalt om at Ingrid reddar livet til den russiske fangen Aleksander. Han blir elskaren hennar for ein periode, men etter ei tid reiser han vidare - mot ein ukjend lagnad.
I Rigels øyne er me komne fram til 1946 og Ingrid har fått dottera Kaja. Det er Aleksander som er far til barnet. Boka handlar om at Ingrid (og Kaja) reiser avstad for å prøva å oppspora Aleksander. Dei mørke augene til Kaja minner mora ustanseleg om han som ho har desse augene frå. Dette høyrest nesten romantisk ut, men eg skal lova deg - det er ikkje mykje romantikk i denne boka. Det er faktisk forbausande mykje slit og sakn, svik og sorg, mistru og apati. Ein innbiller seg gjerne at heile landet blomstra og bobla i lykkerus rett etter at krigen var slutt, men slik var det ikkje, skal ein tru Roy Jacobsen:
"Landet hadde en krig bak seg, og en krig gjør mye rart med menneskene, de blir ikke nødvendigvis bedre av den."
Ingrid reiser frå Barrøy - og veit ikkje om ho nokon gong kjem tilbake. Ho reiser, med støvlar på føttene, koffert i handa og baby på magen, utan planar, utan reisemål og nesten utan pengar - men med ei sterk tru på seg sjølv og at nokon kan visa henne spor etter Aleksander. Ho møter folk som er villige til å hjelpa med skyss og husly og får bytta ut kofferten med ein meir praktisk sekk. Folk er tildels skeptiske, men nokre har vesentlege opplysningar. Vesle Kaja er ein døropnar og eit samlande midtpunkt på ferda. Dei møter enkeltpersonar som har ofra utruleg mykje under krigen og som ikkje har fått betalt, på nokon måte, for innsatsen sin. Ein får eit inntrykk av at Noreg anno 1946 var eit såra - og sårbart - samfunn.
Det er interessant å lesa om kor fornuftig Ingrid er, trass nedturane ho får. Ho er ein fascinerande person; fåmælt, men open. Sterk og driftig, men også svak og draumande. Omsorgsfull for andre, medan ho sjølv også lengtar etter omsorg og varme. At ho er så ordknapp fører iblant til småkomiske situasjonar, og eg opplever det som befriande at ein må dra på smilebandet innimellom.
Det meste vert fortalt frå Ingrid perspektiv og forteljinga er såleis prega av hennar pragmatiske haldningar til det som skjer og det ho opplever. I tillegg finst det ein forteljar som viser seg i enkelte glimt; ei slags dokumentarisk stemme som forklarar ymse samanhengar for lesaren.
For Ingrid vert det ei slitsam reise, og for denne lesaren vart det naudsynt å ta pausar i lesinga innimellom. Ikkje fordi eg ikkje orka å lesa meir, men fordi forteljinga er gripande på ulike måtar og fleire plan. Dessutan grua eg til avslutninga: På den eine sida håpa eg, for Ingrid sin del, at ho skulle finna ei avklaring og den lukka ho hadde fortent. På den andre sida er eg motstandar av romantiske og lukkelege avslutningar.
Rigels øyne vart, som dei to føregåande bøkene, ei sterk og god leseoppleving. Det er ei lettlest og lærerik bok til ettertanke for einkvar.
Lydbokforlaget 2017 Speletid 7:53 Opplesar: Levi Henriksen Lytteeksemplar Levi Henriksen skriv ofte om sterke kjensler - på ein enkel og liketil måte. Det gjer han også i denne boka. Her hos de levende er ein oppvekstroman, ein erindringsroman og ein biografisk roman.
Ein roman altså, ikkje ein dokumentar. Men mange av dei personane ein møter og dei hendingane det vert fortalt om er nok basert på det som er/var verkeleg.
Forteljarstemma er ein mann på 50+. Han er rockemusikar og heiter Henriksen, men om han har fleire ting felles med forfattaren - det får ikkje lesaren vita. Og det er heller ikkje så interessant. Levi Henriksen har nok, som vel alle forfattarar gjer i alle bøker, brukt seg sjølv og sine eigne opplevingar og erfaringar.
Boka startar med eit dramatisk frampeik. På fyrste side i boka kan ein lesa følgjande:
”Halvbroren til faren min skjøt seg i et bryllup i romjula rett etter krigen, men det er ikke den historia jeg skal fortelle nå. Heller ikke om hva som skjedde den kvelden pappa gikk for å slå i hjel stefaren sin (...),”
Levi Henriksen held ikkje fram på same dramatiske vis. Nei, han roar ned og presenterer (ein versjon av) seg sjølv; ein mismodig mann som har reist frå kone og barn. Han har flykta frå livet sitt for å finna seg sjølv, på ein måte. Han vonar at han gjennom å opphalda seg i barndomstraktene for ei tid, kan finna tilbake til røttene sine. Forteljaren - la meg kalla han "Levi" - vil gjerne forstå seg sjølv og sine eigne reaksjonar betre ved å snakka med folk og å gå gjennom nedskrivne notat, gamle minner og velbrukte gjenstandar. Samstundes dyrkar han einsemda og ettertanken.
På slentrande, typisk Levi Henriksen-vis, vert det fortalt sorgmuntert om livet, døden og kjærleiken. Me er tilbake i den fiktive bygda Skogli og dei mennesketypane som befinn seg der; både miljøet og menneska er gjenkjennbare frå tidlegare Henriksen-bøker. Den mest sentrale karakteren i boka er forteljaren sin far, Hermann Henriksen. Det vert fortalt om bakgrunnen og den tøffe oppveksten hans. Om kor gjennomsiktig eit lite bygdesamfunn var. Om hardt arbeid, harde slag og djup sorg. Om kampen om å bli sett og godtatt. Om lengselen etter å komma seg bort. Om familiekonfliktar og familiesamhald. Om å finna trøyst, men også uro, med Gud og Jesus.
Vert så "Levi" meir fortruleg med eige liv og eigne kjensler gjennom å fortelja om faren og andre slektningar sitt liv og historie? Det er fleire svar på det spørsmålet. Den som les får sjå - og vurdera sjølv.
Undervegs i lesinga er det av og til uklart for meg kva Henriksen meiner og kvar han er på veg, og det frustrerer meg. Men - dette er noko som muleg (truleg?) er denne lesaren sin "feil" og ikkje forfattaren sin. Han er også av og til heilt på grensa til å bli for sentimental - og eg er jo bortimot "allergisk" for slike ting.
Eg likar uansett Levi Henriksen sin skrivestil. Eg likar det nostalgiske og melankolske og dei spesielle karakterane hans. I Her hos de levende byr han på ei noko mørkare side av seg sjølv enn det eg har sett/lest tidlegare.
Lydboka anbefalast. I byrjinga sette den "knirkete" stemma til Henriksen meg litt ut, men eg vande meg til den. I ettertid er eg overtydd om at den mest "riktige" måten å lesa denne boka på er å høyra på forfattaren si eiga opplesing. Han les i skiftande tempo og toneleie og med høg intensitet og ekte engasjement.
Påbyrja i september, fullførast i oktober:
Vera Henriksen - Beretningen om Jon Bentsson: Klangen av en lutt/ Ildens sang - Norske historiske romanar - Lånt papirbok privat
Roy Jacobsen - Rigels øyne - Norsk roman - eBokBib
Bruce Springsteen - Born to run - Sjølvbiografi - Storytel
Oppsummering etter tredje kvartal viser at eg truleg kjem til å nå målet om 110 bøker totalt. 28 bøker i løpet av månadene oktober, november og desember burde vera overkommeleg. Men - eg har også eit mål som heiter mursteinar (av meg definert som 600+ sider) og her manglar eg heile seks kryss. Det går neppe i hop.
Det er framleis att to rundar av biosirkelen dette året, så eg har eit håp om at eg skal få til full måloppnåing når det gjeldbiografiar. Målet om gjenlesing er alt oppnådd. Punkta norske 2017, OTS, annan sakprosa og bokomtalar bør ikkje by på problem. Målet om enno tre utgjevingar før 2000 er kanskje gjennomførbart, medan målet som gjeld 1001-bøker ser ut til å bli fullstendig fiasko.
82/110 bøker totalt
4/10 mursteinar (over 600 s.) 👎
22/24 norske utgitt i 2017
0/5 1001-bøker 👎
9/12 bøker frå før 2000
5/5 gjenlesingar 👍
6/10 biografiar
13/14 annan sakprosa 👍
4/6 frå bokhylla
31/34 bokomtalar 👍
Kva skal så lesast utover hausten? Lyst og tilfeldigheiter styrer mesteparten av lesinga mi, og så har eg dei nemnde lesemåla som ei rettesnor å forhalda meg til. Dessutan dukkar det stadig opp nye bøker og boktips. Ein bokelskar kjedar seg aldri!
Her er nokre av årets bøker som eg ser fram til å lesa:
De som faller - Spenningsroman frå ein forfattar eg ikkje har vore borti før; Noah Hawley
Nøkken - Nathan Hill er også ein forfattar som er ny for meg. Vert marknadsført som eit "episk storverk".
Seks historier - Nok ein ukjend forfattar for meg; Matt Wesolowski. Boka skal vera både intenst spennande og originalt komponert.
Berge - Eg har heller ikkje lest noko av Jan Kjærstad tidlegare. No har eg tenkt å gjera noko med det.
Skada gods - Tredje avsnitt av Tore Renberg sin elleville Teksas-serie. Eg gler meg ellevillt til denne.
Glasshjerte - To x Rivertonprisvinnar Torkil Damhaug sin nye krim som har fått mykje ros.
Lasaruseffekten - Ny Bjørn Beltø-bok frå Tom Egeland. Eit must å få med seg.
Blodhemn - Rune Timberlid kjem med ny bok om Rolf Randen, og den ser eg verkeleg fram til å lesa. Eg forventar bygdekrim på sitt beste frå forfattaren som no er tilbake på Selja forlag etter eit lengre opphald i Samlaget.
Top Dogg - Ein av mine favorittar innan svensk krim, Jens Lapidus, kjem med ny bok om Teddy og Emelie.
Den evige ilden - Den nye historiske mursteinen frå Ken Follett skal sjølvsagt også lesast - ein gong. Eg ventar truleg til pocketutgåva kjem.
Til slutt vil eg nytta høvet til å ynskja alle blogglesarar ein retteleg god lesehaust!
