Oppsummering februar

Påbyrja i januar, fullført i februar:
Tom Egeland (Red.) - Julekrim - Krimnoveller - Lånt papirbok (julehefte) privat
Åsne Seierstad - To søstre - Dokumentar - Lånt lydbok biblioteket

Lest i februar:
Knut Faldbakken - Gjensynet - Norsk krim - eBokBib
James Bowen - En gatekatt ved navn Bob - Biografisk - eBokBib
Jørn Lier Horst - Når det mørkner - Norsk krim - Lånt papirbok privat
Ane Riel - Harpiks - Dansk krim - eBokBib
Erlend Loe - Fvonk - Norsk kortroman - Storytel
Jussi Adler-Olsen - Selfies - Dansk krim - Lytteeksemplar

Påbyrja i februar, fullførast i mars:
C.J. Sansom - Undergang - Historisk krim - Lånt papirbok privat
Linn Kongsli Hillestad - Flukten fra Syria - Dokumentar - eBokBib
Edmund de Waal - Haren med øyne av rav - Roman - Kjøpt papirbok (Off The Shelf)

•  2 papir, 3 lyd, 3 ebøker
•  6 lånt, 1 abonnement (Storytel), 1 fått
•  4 krim/spenning, 1 kortroman, 1 krimnovellesamling, 1 dokumentar, 1 biografisk
•  5 norske, 2 danske, 1 britisk
•  5 menn, 2 kvinner (+ novellesamlinga som har fleire forfattarar av begge kjønn)
• "Nye" forfattarar: Bowen, Riel

Ein litt skuffande lesemånad, både kvalitetsmessig og med tanke på antall bøker: Eg har slett ikkje fått lest alt eg hadde planlagt å lesa denne månaden. Lesinga av Sansom-mursteinen Undergang tek lenger tid enn forventa - og dermed er eg på etterskot med februarutgåva av bokhyllelesinga (som er Haren med øyne av rav).Eg satsar på å ta igjen ein del av det forsømte i mars.

Månadens desidert beste leseoppleving vart To søstre.

Bokomtale: To søstre av Åsne Seierstad

Lydbokforlaget 2016
Speletid: 15:19
Opplesar: Ane Dahl Torp

Eg hadde ærleg talt ikkje trudd at denne boka skulle gjera så sterkt inntrykk på meg som ho gjorde. Sidan eg hadde lest så mange bokomtalar og diskusjonar rundt tematikken i boka på førehand kunne eg umuleg bli så gripen. Trudde eg. - Eg tok feil.

Åsne Seierstad har skrive ein medrivande, rystande, levande og sakleg dokumentar om dei to norsk-somaliske søstrene som reiste til Syria og slutta seg til IS. Om den fortvila situasjonen resten av familien vart sett i då dei reiste. Om faren sin kamp for å få døtrene heim igjen. Om radikalisering av tilsynelatande velintegrerte muslimske ungdommar. Om korleis borgarkrigen i Syria har arta seg dei siste fem åra. Om kor fortvila fastlåst situasjonen der er.

Krigen startet som den ofte gjør, med spredte trefninger. Én drept, én families sorg. To drept, folk fortsatte å danse. Tre drept, de knekker oss aldri. Fire drept, kvinnene holdt seg innendørs, fem drept, barna forsvant fra demonstrasjonene, seks drept, sangen stilnet, sju drept, begravelsene ble til protestmarsjer, åtte drept, de døde måtte hevnes, ni drept, unge menn tok til våpen, ti drept, de lærte seg å drepe. Så startet nedslaktingen.

Det er inga lystig forteljing med happy ending dette. Dei to søstrene befinn seg framleis i Syria, mest sannsynleg i den nesten fullstendig øydelagde byen Raqqa. Både Ayan og Leila er blitt gifte med jihadistar og begge har fått barn. Faren sine mange desperate forsøk på å henta ut dei to var alle mislukka - og det vel heller tvilsamt om dei nokon gong kjem tilbake til familien i Noreg.

To søstre er ei svært spennande og velskriven bok. Eg er imponert over måten Seierstad skriv på, kor grundig bakgrunnskunnskapen hennar er og over evna ho har til å formidla det heile på. Ho vekslar elegant mellom tid og rom og mellom nært og fjernt. Alt fortalt på ein ryddig og forståeleg måte.

Seierstad gjer greie for dei såkalla push- og pullfaktorane: Kva driv ungdommar vekk frå det dei fleste av oss oppfattar som eit trygt liv til å bli deltakarar i ekstreme og fundamentalistiske grupper som IS? Korleis kunne desse fornuftige og oppegåande jentene på 16 og 19 år bli så radikaliserte? Dei reiste med opne auge og med mål om å slutta seg til Den Islamske Staten; å bli ein del av eit shariastyrt kalifat. Kven og kva var det som påvirka dei til å ta eit slikt val? Kva rolle spelte karismatiske, halvkriminelle og ekstremistiske personar i Profetens Ummah og Islam Net? Kvifor Syria - eit land som dei ikkje hadde tilknytning til? Dei to søstrene planla reisa i eitt år, målbevisst og detaljert. Kvifor skjønte ikkje familien og omgangskretsen noko? Korleis er det muleg?

Forfattaren har ikkje alle svara på desse spørsmåla, men ho skildrar tydeleg og grundig kva som gjekk føre seg i forkant av avreisa. Ho peikar på fleire forhold som kan forklara det som hende. Stikkord er ungdomsopprør, leit etter identitet, einsemd, påverknad frå sosiale media, romantiske tankar og stadig strengare/sterkare religiøsitet. Søstrene skifta i løpet av ganske kort tid klestil frå tilnærma vestlege klede til full niqab, noko som burde ha vore eit varsel om at noko var på gang. Men skulen og nærmiljøet stilte ingen spørsmål eller kom med kritikk; dei tolka vel stilskiftet som noko privat og personleg - og slikt vert gjerne teke omsyn til. Som etterpåklok ser ein at det var ein tabbe at ingen greip inn.

Dersom du, som meg, trur at du har lest "nok" om denne boka på førehand: Les likevel. Boka er viktig og lærerik, informativ og dramatisk. Det er ikkje utan grunn at To søstre har blitt tildelt prisar og nominasjonar.
Lydboka kan anbefalast. Ane Dahl Torp har ei behageleg stemme og les tydeleg og utan "fakter", heilt i tråd med det nøkterne språket i boka.

Andre bloggmeiningar om denne boka:
Melucines place, Tine sin blogg, Artemisias verden, Rose-Maries blogg, Reading Randi, Bokelskerinnen, Skrivegleden, Elise Cathrin, Kleppanrova, Med bok og palett, Ellikken

Favorittforfattarar: F

Så var eg kommen fram til bokstaven F i den alfabetiske gjennomgangen av favorittforfattarane mine og no må eg gjera ein vri. For dei føregåande bokstavane har eg plukka fram ein forfattar av kvart kjønn. Denne gongen vart det to menn. To heilt ulike forfattarar, men dei har ein del felles: Begge heiter Frode. Begge er fødde på 1960-talet. Begge er fotballentusiastar. Begge er folkekjære og populære.

Foto: Wikipedia.no

Frode Grytten

Norsk forfattar f. 1960.

Debuterte alt i 1983 med ei diktsamling, men det store gjennombrotet skjedde i 1999 med novellesamlinga (eller romanen?) Bikubesong som han fekk Brageprisen for. Har gitt ut romanar, dikt- og novellesamlingar og arbeidd som kulturjournalist og kulturformidlar.
For (kriminal)romanen Flytande bjørn vart han tildelt Rivertonprisen.

Skriv på nynorsk - eit så levande og moderne nynorsk at eg trur ikkje eingong nynorskhatarane legg merke til at dei les på nynorsk.

Eg er ikkje spesielt glad i lyrikk, men med Frode Grytten sine dikt stiller det seg annleis. Dei "snakkar" direkte til meg og treff meg liksom midt i magen. Les til dømes "til orientering" som er eit oppgjer med den blåblå asylpolitikken eller høyr diktet som han skreiv i samband med 22. juli.

Grytten har også ei meir lettbeint side som handlar om eit stort og varmt fotballhjerte. Han er ein dyktig formidlar av sterke fotballkjensler og har laga hyllingsdikt til m.a. Sportsklubben Brann, Steven Gerrard og Josè Marino.

Foto: Hallgeir Vågenes/VG

Frode Øverli

Norsk teikneserieforfattar f. 1968.

Skaparen av Pondus, ein serie eg har humra mykje til opp gjennom åra. Øverli har ein lettkjenneleg strek og ein litt sjuk humor, og me er mange som set pris på akkurat det.

Øverli var bidragsytar til dei satiriske teikneseriehefta Mad og Pyton på 1980-talet. Seinare vart det KOnk, Ernie og fotballstripene Micro Jacobsen og A-laget før fotballnerden Pondus vart "fødd" i 1995. Pondus vart etter kvart fast stripe i Dagbladet - og suksessen har balla på seg med Pondusalbum, Pondusjulehefte og Pondusbøker.

Pondusheftet er i dag den største teikneserien i landet og Frode Øverli er forlengst blitt mangemillionær. Riskhospitalet og Rutetid er andre kjende striper som Øverli står bak. Han har også bidrege som illustratør i nokre bøker.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

For enkelte er det kan hende overraskande at eg valde F'ane over og ikkje to andre Frode'ar, dei med etternamna Granhus og Eie Larsen. Kriminteressa mi er sentral og krimfokuset mitt er sterkt, men eg bryr meg også om andre ting. Og til no har ikkje desse to krimforfattarane imponert meg så mykje at eg kan kalla dei favorittar.

Bokomtale: Harpiks av Ane Riel

Aschehoug 2017
279 sider
eBokBib

Forfattaren vart tildelt Glassnøkkelen for denne boka i 2016. For meg er denne prisen - Nordens beste spenningsroman - spesielt interessant, og eg prøver å få med meg både prisvinnaren og dei nominerte.

Ein får vita kven som er drapsmannen alt i fyrste setning, så Harpiks er ikkje nokon tradisjonell kriminalroman. Det er ein psykologisk thriller, ein underfundig og dyster roman om ein dysfunksjonell familie. Hovudperson er Liv, dottera i familien. Gjennom hennar auge, gjennom brev som mora har skrive til henne og via ei meir allvitande forteljarstemme vert den dramatiske og tragiske historia gradvis rulla ut.

Stemninga i boka er melankolsk, merkeleg og uhyggeleg - og slett ikkje utan humor. Det som gjer mest inntrykk på meg er måten barnet Liv betraktar verda på. For henne er tilværet enkelt fordi ho føler seg elska og fordi ho ikkje kjenner til noko anna. For henne er det groteske normalt. Ho forstår ikkje at ho vert utsett for grov omsorgssvikt.

Handlinga går føre seg på ei dansk øy; på ein avsides gard omkransa av tett skog. Liv har ikkje noko sosialt liv utanom foreldra, dyra, naturen - og fantasivenen Carl. Carl var tvillingbroren til Liv som døydde under uklare omstendigheiter då dei var heilt små. Me forstår at det etter denne hendinga har klikka heilt for Jens. Den sjuklege samlemanien hans når nye absurde høgder, innandørs og utandørs er det stablar og haugar med rot og skrot, skitt og lort, ting og tang. Medan mora Maria, som var så positiv og vakker då ho kom til garden, mistar grepet på ein annan måte. Ho vert etter kvart så overvektig at ho ikkje er i stand til å stå opp av senga. I dette miljøet veks Liv opp, utan at det har skada ho - tilsynelatande. Det manglar verken på kjærleik eller omtanke i denne familien, slett ikkje - men sett utanfrå er det som hender i heimen deira galt og umoralsk. Eit sentralt spørsmål vert: Når folk utanfrå omsider fattar mistanke om at noko er fundamentalt gale - kva vil då skje?

Tittelen på boka, Harpiks, har ei heilt konkret tyding og viser til at harpiks i eldre tid vart brukt til balsamering. Det skal visa seg at Jens sine haldningar om at absolutt alt skal takast vare på får nokså groteske uttrykk...

Eg likte boka. Måten forfattaren fortel historia på, med dei vekslande synsvinklane, gjer boka gripande, spennande og levande. Enkelte av scenene er fråstøytande, men på ein litt uforklarleg måte; også underhaldande. Og dessutan uendeleg triste. Sjølv om boka er lettlest måtte eg ta pausar og lesa noko anna innimellom - på grunn av alt det sørgelege og dei nemnde ubehagelege scenene. Avslutninga er litt enkel.
Eg kan oppsummera leseopplevinga mi med eit sterkt terningkast 4.

Forfattaren Ane Riel er ny for meg, men eg skal sanneleg halda eit auga med namnet hennar i framtida. Dama skriv godt.

Andre bloggmeiningar: Les mye, Min bok og maleblogg, Bogdamen, Krimifan

Biolesesirkel: En gatekatt ved navn Bob av James Bowen

Bastion 2013
284 sider
eBokBib

I denne boka fortel James Bowen om korleis møtet med ein katt vart avgjerande for at han klarte å snu livet sitt. Eg har lest boka i samband med årets fyrste biosirkel-runde. Tema for denne runden med biografilesing er Rags to riches - eller med andre ord frå fattig til rik.

For nokre få år sidan var Bowen uteliggjar og narkoman, ein mann utan framtidsutsikter og utan nettverk. I dag er han verdenskjendis, filmaktuell og bestseljande forfattar. Om han er søkkrik veit eg ikkje, men han har i alle fall i ein mykje betre økonomisk situasjon enn den han hadde.

Historia om James og gatekatten tek til i 2007. Etter ein heroinoverdose får Bowen ein ny (siste) sjanse; han vert sett på metadonprogram og får tildelt ein kommunal hybel. Han lever frå hand til munn og tener nokre slantar som gatesangar. Så ein dag møter han ein skada gatekatt der han bur. Det vert starten på eit ekstraordinært venskap som skal snu om på livet til begge to.

James Bowen hadde ein rotlaus og problematisk barne- og ungdomstid. I boka nemner han fleire årsaker til dette: Foreldre som skilde lag, stadig flytting att og fram mellom England og Australia, rusproblem, mobbing, ein ADHD-diagnose og generelle tilpassingsvanskar. Han stikk ikkje under ein stol at han sjølv hadde ein stor del av skulda for at det vart tøft og vanskeleg.

Eg har tru på at katter, hundar og andre dyr kan få folk på fote igjen. Kontakt med dyr er bra for dei fleste. Det har vist seg mange gonger at det å ha ansvar for andre gjer at ein sjølv får meir struktur i livet sitt. Når denne tillitsfulle katten dukkar opp i livet til James, får han for fyrste gong i livet nokon andre å ta vare på. James tykkjer merkeleg nok at katten liknar litt på skumle Bob i Twin Peaks og kallar han difor opp etter han. James sine rus- og økonomiske problem går ikkje over momentant, men gradvis, - takka vere pågangsmot, hardt arbeid som gatemusikant og gateseljar - og YouTube - vert tilværet annleis og betre for både mann og katt.

Bowen fortel historia si i ein kvardagsleg, oppramsande og repeterande stil. Det er greit og sjarmerande med ein slik "uproff" forteljarstil fordi det gjer det heile ekte og truverdig.

En Gatekatt ved navn Bob er ei solskinnshistorie om ein mann og ein katt som fann kvarandre. Noko stor leseoppleving kan eg ikkje sei at det vart, men av og til kan det vera nyttig å lesa noko som er enkelt, hyggeleg og koseleg.

Vinterlesing: Humor og kanari

Eg ser det som viktig med humor og glede i kvardagen. Eg ser heller ingen grunn til å berre lesa tunge, triste, mørke og seriøse bøker. Her følgjer ein samleomtale med nokre bøker av den meir lettbeinte typen.

Jesperpus av Aina Stormo og Katia Gjerding Wiegand
Cappelen Damm 2016
144 sider, papirbok fått i julegåve

Ei kjempefin bok for oss som likar katter. Jesperpus er superkjendis, er særdeles aktiv på sosiale media og er no blitt "storebror" til vesle Kasper.
I boka skildrar matmor Aina korleis Jesperpus vart oppdratt og teken vare på av familien sin. Vidare får ein kjennskap til opplevingar formidla gjennom mange flotte bilete. Om jakt på mus og pipps, om menneskevener og dyrevener, om toppturar og skiturar og om korleis han vart kjendispus. Ein får lesa om Jesperpus sine ekstraordinære og meir normale puseeigenskapar.
Boka inneheld også mange nyttige tips for nye og gamle katteeigarar.

Den slemmaste dokka i Drammen av Sigmund Falch
Schibsted 2016
95 sider, papirbok lånt privat

Enno ei bok med gamle bilete og vittige og underfundige tekstar. Dette er nummer sju i rekka. I tillegg har forfattaren gitt ut ei Instagrambok.

Tekstane gir ei heilt annan meining til bileta enn det som var meint i utgangspunktet, noko som er hysterisk morosamt dersom ein har sans for denne formen for humor.
Det tek kanskje eit kvarter å lesa heile boka - om ein tek seg god tid.

Radioresepsjonens 169 dilemmas av Tore Sagen, Steinar Sagen og Bjarte Tjøstheim
Gyldendal 2016
281 sider, papirbok lånt privat

Dilemma'ene i Radioresepsjonen har vore eit fast innslag i radioprogrammet i fleire år - og no har me altså fått dei i bokform. Du bør ha god kjennskap til RR og guttehumoren deira for å ha glede av boka. Noko stor litteratur er det sjølvsagt ikkje, men for meg har boka kalla på både gapskratt og humring.

Dette er ei festleg bok som godt kan lesast saman med andre. Å vera i lag med vener og lesa høgt for kvarandre frå denne boka bør skapa bra stemning.

Eksempel på dilemmas som vert drøfta: "Aldri mer dusje, eller alltid måtte dusje med moren din? Gå i Datarock-joggedress eller Odd Nerdrum-kjortel resten av livet? 150 kg opp eller 50 IQ ned? "

Doppler av Erlend Loe
Cappelen Damm 2004
Speletid 3:57, opplesar Erlend Loe

Fann denne boka som eg har vore så skeptisk til på Storytel, og eg tok sjansen sidan ho er så kort.
Dette er verkeleg noko av det raraste eg har høyrt/lest nokon gong. Absurd, spinnvilt og underfundig om ein mann som melder seg ut av samfunnet og flyttar ut i skogen. Boka er sjarmerande og naiv, morosam og sær, overraskande bra og passe lang. Det kunne lett blitt "for mykje av det gode" dersom forteljinga om det alternative livet til Doppler og elgkalven Bongo var blitt dratt enno lenger.
Å høyra forfattaren lesa boka med si monotone stemme er ekstra morosamt og gjer at ho får eit ekstra plusspoeng. Faktisk.

Rivertonklubbens Julekrim
Egmont 2016
136 sider, lånt privat

Påskekrim er eit kjent begrep, så kvifor ikkje også julekrim? Dette er ei fin samling krimnoveller innpakka som eit julehefte.

Krimnestor Nils Nordberg fortel her om kriminalnovella sin plass i litteraturhistoria. Kjende krimforfattarar som Unni Lindell, Kurt Aust, Jørn Lier-Horst, Karin Fossum, Thomas Enger, Hans Olav Lahlum, Knut Nærum og Anne B. Ragde bidreg med ulike krimhistoriar. Det same gjer redaktøren sjølv, Rivertonpresident Tom Egeland.
I tillegg inneheld juleheftet ei krimlitteraturhistorisk artig sak; det som må vera Verdens fyrste detektivhistorie - ei novelle med tittelen Novellen av Maurits Christopher Hansen.

Dei færraste av novellene er knytta til sjølve jula, så dette heftet kan trygt lesast i heilt til påske, minst.

Seks skudd ved stengetid og andre mord av Richard Herrmann
Cappelen Damm 2015 (Storytel)
Speletid 11:02, opplesar Richard Herrmann

Gjenlesing av boka som kom ut fyrste gong i 1985. Ikkje akkurat humor, men med stor underhaldningsverdi likevel. Det er fornøyeleg å høyra på Richard Herrmann som fortel om berømte mordsaker som vart førde i rettssalen Old Bailey - sjølv om innhaldet er ganske makabert.

I England vart ikkje dødsstraff avskaffa før i 1969 - og her vert det fortalt ein heil del om kor motvillige britane var til å avskaffa denne straffemetoden.
Herrmann var ein kunnskapsrik mann og ein strålande forteljar. Boka er vittig, sakleg, velkomponert og velformulert.

Bokomtale: Kaninjegeren av Lars Kepler

Cappelen Damm 2016
520 sider
Kjelde: Lånt papirbok privat

Lars Kepler har klart det igjen. Nok ein gong har forfattarparet Alexander Ahndoril og Alexandra Coelho Ahndoril produsert ein intens, temposterk og brutal spenningsroman.

Mykje av handlinga i Kaninjegeren er uhyggeleg og valdeleg - samstundes som det er ei interessant og fascinerande bok som triggar mange ulike kjensler. Historia er - gudskjelov! - ikkje så realistisk, men intrikat og oppfinnsam.

Hovudpersonen Joona Linna vert på den eine sida framstilt som ein superhelt med umenneskelege eigenskapar, men på den andre sida får ein også kjennskap til kor sårbar han er. Og difor kjenner eg meg uroleg og anspent medan eg les, for i desse bøkene er det lite som er "normalt":
Har Joona kontroll? Korleis? Kven - om nokon - kan han stola på?

Kaninjegeren startar ei tid etter der Stalker slutta. Joona Linna er i fengsel etter dei dramatiske hendingane i samband med oppklaringa av stalkersaka. Det er slett ikkje enkelt å vera politimann i det tøffe miljøet innanfor fengselsmurane, men han har klart seg bra og virkar topptrent både fysisk og psykisk. Saga Bauer, Joona sin tidlegare makker, er opptatt med det oppsiktsvekkande drapet på Sveriges utanriksminister. Hennar og Säpo si mellombelse gransking slår fast at dei treng ein infiltratør - og dermed vert Joona engasjert i saka.

Politiet meiner alt tyder på at drapet på statsråden er ei terrorhandling, men dette viser seg å vera ein feilvurdering. Snart skjer liknande drap - og ein ser konturane av ein skremmande og gåtefull gjerningsperson - ein spree killer. Etterforskarane må tenkja nytt. Det einaste sporet dei har er at ofra har fått ein telefonoppringing der ei stemme framfører eit barnerim om kaniner. Ein annan handlingstråd handlar om ein kjend TV-kokk og sonen hans. Tilsynelatande ei heilt anna sak, men det skal visa seg at det er forbindelsar. Etterforskinga fører til fleire dramatiske situasjonar og spektakulære hendingar. Saga, Joona og medarbeidarane må ta i bruk uortodokse etterforskingsmetodar for å forhindra nye drap. Den nervepirrande avslutninga går føre seg på "Ondskapens hotell"-vis.

Kaninjegeren er velskriven, velkomponert og gyseleg spennande - og ein bør som sagt innleiingsvis vera førebudd på ein del detaljerte valdsskildringar. Eg er glad for dei mange korte kapitla - dei gjer at ein rekk å trekka pusten innimellom.

For meg vart denne boka "eitt steg ned", dvs. ein liten prikk mindre på terningen i høve dei føregåande fantastiske Sandmannen og Stalker. Kaninjegeren er ei enormt nervepirrande leseoppleving, men innleiinga er litt treg og springande. Det gjekk ei tid før eg vart skikkeleg engasjert i handlinga: Eg brukte nok 5-6 dagar på dei fyrste 100 sidene, medan dei resterande 420 sidene flaug av garde i full fart.

Lars Kepler utfordrar grenser og dreg historiane sine lenger enn dei fleste andre. Som lesar kjenner ein heile tida på at absolutt alt kan/skal skje - ein forventar det uventa. Og nettopp der ligg ein stor del av spenninga.

Andre bloggmeiningar:
Bjørnebok, Tine sin blogg
Intervju med forfattarane:
Bokelskerinnen

Oppsummering januar

Påbyrja i desember, fullført i januar:
Jorun Thørring - De dødes hus - Norsk krim - eBokBib
Richard Herrmann - Seks skudd ved stengetid - Kriminalhistorisk dokumentar - lydbok Storytel

Lest i januar:
Roar Ræstad - Sovende hunder - Krigshistorisk krim - Lånt papirbok biblioteket
Espen Ytreberg - Amundsen: En roman - Biografisk roman - eBokBib
Erlend Loe - Doppler - Roman - lydbok Storytel
Pierre Lemaitre - Camille - Fransk krim - Lytteeksemplar
Hans Olav Lahlum - Sporvekslingsmordet - Norsk krim - eBokBib
Steinar Sagen, Tore Sagen og Bjarte Tjøstheim - Radioresepsjonens 169 dilemmas - Humor - Lånt papirbok privat
Mikaela Bley - Lycke - Svensk krim - Papirbok fått i gåve (OTS)

Viveca Sten - I maktens skygge - Svensk krim - Lånt lydbok biblioteket
Lars Kepler - Kaninjegeren - Svensk krim - Lånt papirbok privat

[Isabel Allende - Den japanske elskeren - Chilensk - Roman - Lånt lydbok biblioteket] avbraut

Påbyrja i januar, fullførast i februar:
Tom Egeland (Red.) - Julekrim - Krimnoveller - Lånt papirbok (julehefte) privat
Åsne Seierstad - To søstre - Dokumentar - Lånt lydbok biblioteket

•  4 papir, 4 lyd, 3 ebøker
•  7 lånt, 2 abonnement (Storytel), 2 fått
•  7 krim/spenning, 2 andre romanar, 1 humor, 1 dokumentar
•  7 norske, 3 svenske, 1 fransk
•  10 menn,  4 kvinner (2 x Sagen og Tjøstheim = tre menn og Lars Kepler = ein mann og ei kvinne)
• "Nye" forfattarar: Ræstad, Ytreberg, Bley, Sten

Ein bra start på leseåret 2017 - og som ein kan sjå; for det meste lystlesing. Norsk og svensk krim av varierande kvalitet, fransk spenning, lytting til ein gammal favoritt (Herrmann), polarhistorie, krimjulehefte, Radioresepsjonen og Doppler. Den japanske elskaren vart droppa, han passa meg ikkje.

Eg har tenkt lite på lesemål og årsplanar i januar, men eg føler at eg er godt i gang med leseåret 2017. I tillegg har eg vore meir flittig/aktiv enn vanleg på bloggefronten.

I februar skal eg lesa Haren med øyne av rav i samband med Bokhyllelesinga og En gatekatt ved navn Bob i samband med Biosirkelen. Eg skal høyra ferdig To søstre av Åsne Seierstad og lesa mursteinen Undergang av C.J. Sansom. Vidare har eg krim av Knut Faldbakken, Jan Mæhlum og Eirik Jensen liggjande på vent - og så kjem det snart ny Avdeling Q-bok..!
Erfaring har dessutan vist at det alltid dukkar opp noko uplanlagt i løpet av ein månad. Eg kjem neppe til å kjeda meg i februar heller.