I desse mørke vintermånadene høver det bra med krimlesing. Det slår meg ofte kor mangfaldig krimsjangeren er, med tanke på kvalitet, innhald og skrivestil. Nedanfor kjem nokre eksempel på dette mangfaldet.
Fyrst: Norsk krim, og ein veteran innan sjangeren.
370 sider
Lånt ebok BookBites
OK advokatkrim, og eit gjensyn med både forsvarsadvokat Brenne og etterforskar Matre, dei to figurane denne forfattaren har skapt. Dette er såleis bok 9 i Mikael Brenne-serien og bok 4 i Edvard Matre-serien.
Sjølve plottet er passe finurleg med enkelte overraskande vendingar. Etter ein litt treg og omstendeleg fyrste halvdel av boka tek det meir av i andre del, med fleire dramatiske scener. Handlinga vert oppfatta som både aktuell og truverdig, men likevel er det noko tamt og tregt over det heile.
Terningkast 4-.
Så nokre svenske innslag.
319 sider
Lånt papirbok privat
Lovande fyrste bok i ny serie (eller trilogi) frå dama bak den kjende Annika Bengtzon-serien. Handlinga er lagt til Nord-Sverige, eit landskap me kjenner frå diverse andre krimseriar. Handlinga vekslar fint mellom fortid (1980) og notid (2019). Eit likfunn i notid vert knytt til ei forsvinningssak i fortid og dermed nye møte mellom folk som ikkje har sett kvarandre på lang tid.
Boka byr på gjenkjennande tidsbilete og presise karakteristikkar. Ikkje alt er like truverdig eller sannsynleg, men eg tykkjer likevel at plottet heng saman. Marklund skriv godt, og det er tydeleg at ho med denne boka er på "heimebane".
Terningkast 4+.
Speletid 12:30
Lånt lydbok BookBites
Eg fekk eit dårleg fyrsteinntrykk av Fabian Risk-serien, men endra raskt meining og fekk etter kvart verkeleg sans for denne serien. Her får ein grøss og gru, motbydelege drap, utspekulerte gjerningspersonar og spenning frå fyrste til siste side.
Ahnhem held fram med å utsetja dei stakkars karakterane sine for utfordringar, påkjenningar, sorger og bekymringar. Av og til vert det så voldsomt at det nærmar seg det parodiske. Men - eg likar skrivestilen hans og likar at han "leikar seg"; med alle krumspringa sine utfordrar han både lesaren og sjangeren. Boka er ganske rå og brutal, men har også høg underhaldningsfaktor. Her blir ein nesten andpusten av spenning og skvett til av dei uventa vendingane. Og antagonisten - han er ein av dei mest ufordragelege eg nokon gong har støtt på.
Om du har høve til strekklesing vil eg anbefala lydboka. Ivar Nergaard les på sedvanleg stødig og engasjerande vis.
Terningkast 5.
Terningkast 5.
Speletid 13:16
Lydbok Storytel
Så over til noko heilt anna; skjærgårdskrim - og ei middelmådig leseoppleving. Begge forfattarane er nye for meg, og eg vil påstå at boka deira er ei krimbok for nybyrjarar; enkel og lettlest som ho er. Her finst enkelte actionscener, men mest av alt er det klisjéar, trivialitetar og overforklaringar. Ofte er det meir turistreklame enn krim, slik som i Sandhamn-serien.
Eg må likevel innrømma at eg til ein viss grad vart sjarmert av hovudpersonen Solbritt og måten ho opptrer på. Elles er det ikkje så mykje å skryta av, og ikkje vart boka avslutta skikkeleg heller. Det er lagt opp til at ein "må" halda fram med lesinga i neste bok, men eg giddar faktisk ikkje meir. Opplesaren av lydboka er heller ikkje spesielt bra. Terningkast 3-.
Til slutt ein islandsk veteran:
Speletid 9:15
Lånt lydbok BookBites
Bok nummer 3 i Konrad-serien. Eg har ikkje lest dei to fyrste, men har tidlegare lest fleire bøker av denne forfattaren. Arnaldur er som alltid god på melankolsk stemning og karakteroppbygging. Når det gjeld tempo og engasjement kan det av og til bli litt langtekkeleg og uspennande.
I denne boka handlar det om to gamle saker og ei ny sak - og steg for steg får me vita korleis desse sakene heng saman. Konrad er ein samansett person og ein sympatisk protagonist. Like grublande som Erlendur (frå Arnaldur sin mest kjente serie), men ikkje så depressiv.
Den tause moren er ei roleg, velskriven og trist bok til terningkast 4+.
