Oppsummering september

Påbyrja i august, fullført i september:
Elizabeth George - En løgn å tro på - Britisk krim - Papirbok lånt av mor
Jón Kalman Stefánsson - Himmelrike og helvete - Islandsk roman - Kjøpt ebok

Lest i september:
Tore Renberg - Angrep fra alle kanter - Norsk roman - Lytteeksemplar frå Lydbokforlaget
C.J. Sansom - Oppløsning - Britisk historisk krim - Papirbok lånt av mor
Gert Nygårdshaug - Klokkemakeren - Norsk roman - Lydfil frå Storytel
Kjell Aukrust - Alvdalstrilogien. Simen, Bonden og Bror min - Humor - Lydfil frå Storytel
Jorun Thørring - Mørketid - Norsk krim - Papirbok fått i gåve
Jens Bjørneboe - Kruttårnet - Norsk roman - Lydbok lånt på biblioteket
Unni Lindell - Brudekisten - Norsk krim - Papirbok lånt av mor
Frode Grytten - Popsongar - Novellesamling - Ebok lånt på biblioteket - Ebokbib
John Grisham - En uskyldig mann - Amerikansk dokumentarkrim - Lydbok lånt på biblioteket
Frode Eie Larsen - Du skal lide - Norsk krim - Leseeksemplar frå Liv forlag
Jamie Ford - Sanger til Willow Frost - Roman - Kjøpt lydbok + ebok-lån
Carl Frode Tiller - Skråninga - Norsk roman - Papirbok lånt av mor

Påbyrja i september, fullførast i oktober:
Gert Nygårdshaug - Nøkkelmakeren - Norsk roman - Kjøpt ebok http://gertnyg.com/ebok/
Aslak Nore - Oslo Noir - Norsk krim - Lytteeksemplar frå Lydbokforlaget

Månadens beste leseopplevingar:

1. Alvdalstrilogien. Eit soleklart terningkast 6. Har lest desse klassikarane til Aukrust fleire gonger tidlegare, men dette var fyrste gong som lydbok. Genialt og lunt, humoristisk og usentimentalt. Profft opplest av Toralv Maurstad.
2. Bestialitetens historie del 2 - Kruttårnet. Veldig spesiell, forholdsvis tungt og vanskeleg. Men intenst og tidlaust. Ein får liksom frysningar på ryggen av både det gripande og det groteske. Glimrande opplest av Nils Ole Oftebro.
3. Angrep fra alle kanter. Sterkt, underhaldande og lettlest.

Månadens nedtur:
Himmelrike og helvete. Dystert, forvirrande og tunglest.

Målsetjinga mi om å lesa 100 bøker i år er nådd alt, - så no "treng" eg ikkje lesa ei einaste bok før til neste år...
      ..hehe..særleg..!

Bokomtale: Du skal lide av Frode Eie Larsen

Liv forlag 2014
325 sider
Kjelde: Leseeksemplar

Den nyaste boka til Frode Eie Larsen har godt driv og er veldig lettlest. Denne fjerde kriminalromanen med politimannen Eddi Stubb og journalisten Oscar Myhre i hovudrollene vart slukt i løpet av nokre få kveldsstunder.
Av dei fire nemnde bøkene har eg kun lest fjorårsboka Jordtårer tidlegare, og den var eg berre sånn passe begeistra for. Men - eg såg tendensar til noko bra - og då forfattaren i sommar gjekk ut i sosiale media med tilbod om leseeksemplar av Du skal lide, sa eg meg interessert. Og boka kom i postkassen min, med personleg helsing og greier.

Forfattaren Tanber Thyve (herregud for eit namn!) vaknar opp på eit framandt hotellrom i ein framand by. Han anar ikkje kvifor han er der han er - eller korleis han kom dit. Han hugsar absolutt ingenting frå det siste døgnet, men attmed han ligg ein mobiltelefon og ein iPad.
På telefonen ligg ein einaste melding: "Du skal lide" og iPad'en er opna på framsida på VG-nett. Der kan han lesa om ein bombeeksplosjon på Farris bad i Larvik under ein forlagsfest - og at Thyve - han sjølv - er sakna og dessutan mistenkt for å stå bak ugjerninga.
Både Thyve og lesaren veit at dette ikkje stemmer. Det er ein annan mystisk person som står bak - ein person full av hat og hevn. Ein person som ikkje skyr nokon midlar for å nå målet sitt: At Tanber Thyve skal lide. Brutal død ventar fleire personar - og for politiet er det tydeleg at alle spor viser til (uskuldige) Thyve.

Spenninga ligg i kva som kan vera bakgrunnen for slike uforståelege handlingar. Både plottet - og mordaren - i Du skal lide er av det mest utspekulerte slaget. Boka har ei solid oppbygd historie - og ei parallellhistorie som (etter kvart) passar inn i handlinga elles. Virkemiddelet med den ukjende forteljarstemma i kursiv er effektfull her. Boka er godt komponert med korte kapittel og hurtige perspektivskift som bidreg til spenning og høgt tempo.

Nokre episodar er likevel så usannsynlege at dei er irriterande:
1. Thuve som ikkje ringjer og ber om hjelp med ein gong når han vaknar
2. Den uvanleg tafatte politistyrken som ikkje gjer jobben sin når Thuve skal pågripast på kaia i Larvik
og 3. Jessica som var så opptatt med PC'en at ho ikkje merka at vatnet gjekk..
- samt eit par hendingar mot slutten som ikkje heng på greip -
men eg vel å sjå vekk frå fornuften og logikken - for forteljinga heng elles godt saman.

Som så mange andre krimforfattarar har Eie Larsen fletta inn "helsingar" til kollegaer innan krimsjangeren - og det gjer han på ein ganske fiffig måte.

Persongalleriet er passe stort og variert, men eg tykkjer ikkje eg er blitt skikkeleg "kjend med" verken Eddi, kollegaen Kari, Oskar eller Jessica enno. Dei minner meg av og til meir om Bobseybarna enn om moderne krimheltar. Spesielt i sekvensane med kjæresteparet Oskar og Jessica nærmar forfattaren seg det kvardagslege, "Läckbergske" og kosekrim-aktige - noko eg ikkje likar. Mange av dialogane er også kunstige og merkelege, tykkjer eg.

Men - ein kan jo håpa på at protagonistane får meir substans i framtidige bøker. For Frode Eie Larsen bør halda fram med å produsera krimromanar! Han har med denne kriminalromanen synt at han kan skriva, at han har ein frodig fantasi og ikkje minst; at han beherskar virkemidla og kjenner rammene som ligg i kriminallitteraturen.

Bokomtale: Brudekisten av Unni Lindell

Aschehoug 2014
407 sider
Kjelde: Lånt privat

Det meste stemmer med denne boka. For å ta tittelen og omslaget fyrst; grotesk, men på ein litt pirrande måte. Ein vert nysgjerrig og forventar vel ei kriminalforteljing litt utanom det vanlege. Og kva får me? Jo, me får er ein politikrim med thrillersmak, tilsett ein dæsj grøss og gru.

Eg tykkjer Lindell har så fine titlar på bøkene i Cato Isaksen-serien; Slangebæreren, Nattsøsteren, Sørgekåpen, Sukkerdøden.., "nye" ord som får andre og uventa tydingar. Ei brudekiste var i tidlegare tider ei kiste der unge jenter samla utstyr og tekstilar til den framtidige heimen sin. I denne boka har ordet ei anna og meir grotesk tyding.
Brudekisten er bok nummer 10 i serien, og etter mi meining ei av dei beste, nesten på høgde med den fyrste fantastisk spennande Slangebæreren.

I likskap med fleire andre av våre norske krimheltar (f.eks. Konrad Sejer, Varg Veum, Harry Hole og William Wisting) er Cato Isaksen blitt litt sliten - men han held likevel fokus når det "går seg til", samstundes som han reflekterer over livet, samfunnet og tilværet. Nok ein gong har Cato Isaksen samlivstrøbbel, men på jobben går det greitt så lenge han slepp å jobba saman med Marian Dahle.

Men - så dukkar det opp ei sak der Cato og Marian vert tvinga til å samarbeida igjen. Ei kvinne vert funnen drept på bestialsk vis - og drapet har truleg samanheng med ei tragisk hending som fann stad nesten 25 år tidlegare, på Gaustad sjukehus.
Eg føler det ikkje er nødvendig å skriva noko detaljert handlingsreferat av boka (det kan googlast), men kan nemna at mykje av handlinga går føre seg på Gaustad. Denne svære, tidlegare psykiatriske institusjonen, eit "sinnssjukehus" med mange triste, dramatiske og uhyggelege historiar i veggene skapar ei "fin" uhyggestemning i boka.
Forfattaren pøser elles på med skrekkelement; halloween og djevelmaske, katakomber og underjordiske gangar, elektrosjokk og lobotomi, samt likpynting og kistemakeri. Legg så til eit par underlege tidlegare psykiatriske pasientar, ein utanlandsk leigemordar, ein prest med hemmelegheiter og ei gammal hytte i ein skummel skog - og du skjønnar at boka ikkje passar for lesarar med mørkeredsel og annan angst.

Brudekisten er verkeleg ein pageturner; dei siste par hundre sidene las eg i eitt strekk. Språkflyt og scene- og perspektivskifte er upåklageleg. Samarbeidsproblema mellom Cato og Marian gir ein ekstra nerve i boka; motsetnader tiltrekk kvarandre og skaper ein ekstra "motor" i denne historia.

Plottet er nokså innfløkt og potensielle gjerningspersonar mange, men denne gongen gjetta eg faktisk "rett" gjerningsperson - og det var litt nedtur. Eg vil jo helst bli overraska når eg les krim.

Til slutt, litt rettskrivingpirk:
Eit så stort forlag som Aschehoug bør ha nok ressursar til å lesa grundig korrektur. Rett skal vera rett; eg fann ikkje mykje feil, men når det samansette ordet securitasvakt vert delt i samband med linjeskift som securita-svakt (!) ikkje berre ein, men to gonger (side 356 og 360) fortener det å bli nemnd.
Skrivefeil er slurv og orddelingsfeil er flaut!

Smakebit på søndag: En uskyldig mann

John Grisham er ein svært populær forfattar. Bøkene hans er utgitt i mange land og til mangfoldige språk. Han har spesialisert seg på juridiske thrillerar, noko som er naturleg sidan han har jus-utdanning og advokat-bakgrunn. Fleire av bøkene hans er filmatiserte; dei mest kjende er kanskje Pelikanrapporten og Klienten.

En uskyldig mann er ingen roman, men ei sakprosabok om dødsstraff og justismord. Grisham fekk ideen til boka då han las ein nekrolog i New York Times i 2004. Nekrologen var over Ron Williamson, baseballtalentet som i 1987 vart arrestert og tiltalt for valdtekt og overlagt drap på ei ung kvinne. Trass i ufullstendig etterforsking, manglande bevis og sprikande vitneprov vart Williamson kjend skuldig og dømd til døden. Etter tolv år i dødscelle vart han sett fri etter ny DNA-analyse. I 2004 døydde han av kreft.

En uskyldig mann er skremmande, sjokkerande og opprørande lesing. Boka byggjer på intervju med mange av dei involverte i saka samt skriftleg materiale i form av legejournalar, brev, avhøyr og utskrift frå rettssakene. Er ein ikkje motstandar av dødsstraff tidlegare, kjem ein garantert til å bli det etter å ha lest denne boka.

Trass i at handlinga ikkje er oppdikta og ein veit "korleis det går", er det spennande lesing. Ingenting er så dramatisk og utruleg som det som skjer i det verkelege.
Ivar Nergaard gjer (som alltid) ein veldig god jobb som opplesar av lydboka.

Smakebit på søndag er boktema hos Mari og Flukten fra virkeligheten. Her kan ein sjå kva andre bokbloggarar byr på av smakebitar frå bøkene dei les.
Nedanfor er dagens smakebit frå meg. Den varer i eit halvt minutt.

Bokomtale: Mørketid av Jorun Thørring

Aschehoug 2014
352 sider
Kjelde: Fått i gåve (- Takk, mamma)

Mørketid er den femte kriminalromanen til Jorun Thørring. Det er den tredje boka hennar i serien om den samiske etterforskaren Aslak Eira i Tromsø - dei to fyrste er Glassdukkene og Ildens øye. I tillegg har ho skrive to bøker der spesialetterforskar Orla Os i Paris er hovudperson; Skyggemannen og Tarantellen. Eg har lest alle saman, og den sistnemnde - Tarantellen - er favoritten min.

Men i Mørketid handlar det altså om Aslak Eira igjen. Handlinga er knytt til ein gammal nedlagd internatskule. Nokre ungdommar på oppdagingsferd oppdagar eit lik i bygget, og etterforskinga viser at det er levningane etter ein mann som var lærar ved skulen ein gong. Likfunnet fører i sin tur til fleire andre drap, samt at enkelte uoppklarte hendingar frå fortida vert sett under ny gransking.

Glimtvis og gradvis får lesaren vita om tidlegare alvorlege overgrep ved denne skulen. Det er ikkje tvil om at fleire personar vil halda ting frå fortida skjult og gøymt. Andre er ute etter hevn..

Eg tykte boka var bra og at det, i alle fall på slutten, vart veldig spennande. Forfattaren introduserer lesaren for fleire mulege løysingar og gjerningspersonar. Den mystiske mordaren har også ei forteljarstemme, der vedkommande fortel om hendingar og forklarar handlingane sine, i fortid og notid. Det er ingen "vanleg" seriemordar som er på ferde, men ein mordar som ser seg nøydd til å "gripa inn". Plottet i forteljinga er akkurat passe intrikat og overraskande.

Thørring har alltid gode miljøskildringar. Eg les ikkje krim for å lesa vakre skildringar av storslått natur akkurat, men eg tykkjer at forfattaren har lagt den nordnorske naturen som eit effektfullt bakteppe for historia i denne boka. Det er heller ikkje vanskeleg å sjå føre seg den gamle, slitte, uhyggelege internatbygningen.
Personskildringane hennar er eg ikkje like begeistra for. Her er rett og slett for mange stereotypar - mange av personane er "kunstige" og klisjéaktige og difor heilt utan truverdigheit. Aslak Eira sjølv er eit unnatak, i denne tredje boka byrjar ein å bli kjend med mannen; om korleis han tenkjer og om den særeigne bakgrunnen hans. Elles er karakterane eindimensjonale - "dei slemme er så ufatteleg slemme og dei snille er så veldig snille" liksom.

Språket i boka flyt fint og handlinga har bra driv. Dersom ein klarar å sjå vekk frå ein del litt irriterande usannsynlege tilfeldigheiter i starten (og tildels undervegs) i boka, er Mørketid ein grei og lettlest krimroman.

Eg er spent på neste bok frå Jorun Thørring. Etter planen skal det komma ei ny Orla Os-bok i løpet av neste år.

Bokomtale: Klokkemakeren av Gert Nygårdshaug

Cappelen Damm 2009
Opplesar: Anders Hatlo
Speletid: 6 t 11 min

Dette er ei svært spesiell bok som eg likte godt. Her får ein filosofi og vitenskap, mystikk og fantasi, samt religionskritikk og miljøproblematikk - alt i velkjend Nygårdshaug-stil.

Klokkemakeren er ei bok som må "opplevast" - for det går nesten ikkje an å sei kva ho handlar om. Det er forresten nettopp utgitt ei oppfølgingsbok (eller parallellroman) som det skal bli spennande å ta ein nærare titt på, nemleg Nøkkelmakeren.

Hovudperson er femte generasjons urmakar Melkior Mussenden, kalla Melk. Han lever eit roleg og regelmessig liv der han bur i ein fredeleg og anonym liten landsby i eit namnlaust land ein stad i Europa, saman med kona Mathilde, kalla Matte. Ein morgon er landsbykyrkja plutseleg borte - i staden er der eit digert hol i bakken. Dette vert starten på ei underleg Ny Tid for innbyggjarane i landsbyen. Dei enkelte si Tid oppfører seg ulikt - alle vert "isolerte" i sine eigne tidsbobler; alle har - over natta - fått si eiga individuelle tidsrytme.

"Tiden er ikke rund eller firkantet, ingen strek eller linje, har ingen begynnelse eller slutt, men er bare luften du puster inn og ut."

Den Tida omverda forheld seg til er heilt annleis; den store avgrunnen i bakken der kyrkja sto har forstyrra klokkene, døgnet, kalendaren - men berre i denne vesle landsbyen. For Mussenden vert det heile fortvilande og forvirrande. Tidlegare har dei 49 veggura hans ringt kvar heile time i ei viss rekkefølgje - men no ringjer dei til alle døgnets tider. Klokkene held ikkje lenger styr på Tida! Kona Mathilde lever i ei anna tidsboble og til ein annan døgnrytme - Melkior er lys vaken når Mathilde søv. Vertshuset i landsbyen serverer frokost/lunsj/middag - døgnet rundt - fordi gjestene har sine individuelle behov for søvn og mat.

Herr Mussenden mottek også fleire mystiske brev med uforståeleg innhald. I tillegg handlar boka m.a. om landbrukspolitikk, kornsirklar, dvergar, mayakalenderen, døgnfluesyndromet, elektriske gjerder, matematikk, genever og rugbrød med fleskepølse. Og om Tiden - med stor og liten T.
Forvirrande? Javisst! - og fascinerande! - og morosamt!

Forfattarskapet til Gert Nygårdshaug er omfattande og originalt. Han har som nemnd sin eigen stil og går sin eigen veg - til lesaren si overrasking/begeistring/fortviling, alt etter som.

Klokkemakeren er merkeleg og forunderleg, ulikt det meste eg har lest tidlegare. Slutten er også rar, men noko anna var vel heller ikkje å venta. Eg klarar ikkje heilt å følgja forfattaren i alle dei filosofiske/magiske/absurde krumspringa hans, og mistar litt av tråden og konsentrasjonen innimellom - men likevel -
den Tida eg har brukt på denne boka var slett ikkje bortkasta Tid!

Opplesar Anders Hatlo derimot - han burde kanskje teke seg litt meir tid til førebuing til opplesinga av denne boka. Tidvis er det nemleg ganske nølande og hakkete opplesing, men Hatlo tek seg inn att på skodespelartalentet sitt. Det skal òg nemnast at Nygårdshaug sitt språk, med alle dei laaange setningane, nok er ein utfordring for opplesaren.

Fem haustbøker

Ny vri når det gjeld Boken på vent denne tysdagen. I dag inviterer Beathe til blogghopp og utfordar sine medbokbloggarar til å plukka ut fem bøker som skal lesast i løpet av hausten.
Klikk deg inn i Beathesbokhylle - sjå ventebøker og bli med og hopp!

I desse bokhaust-tider er det så utruleg stort fokus på dei nyaste og kommande bøkene. Og det er fint - eg likar å lesa ferske bøker - men! - bøker er ikkje ferskvare!
Difor har eg tenkt "alternativt" og plukka fram fem bøker av litt eldre dato. Fem romanar som eg forventar har høg kvalitet. Fem leseopplevingar som eg håpar passar i haustmørket. Fem bøker som ikkje kjem rett frå trykkeriet. Og - faktisk - fem bøker som ikkje er krim!

Stormenes tid av Ken Follett

Eg har ikkje lest noko av Follett sidan eg las Nålen for omlag 30 år sidan. Bind 1 av Stormenes tid har undertittelen Sverdet og korset og er ein 705 siders historisk roman med handling frå England på 1100-talet. Boka kom fyrste gong ut i 1989 og skal vera fantastisk god. Boka fann eg i mor si bokhylle - og eg gler meg til å synka ned i godstolen med denne!

Kruttårnet av Jens Bjørneboe

Andre bok i trilogien Bestialitetens historie kom ut fyrste gong i 1969. Den fyrste boka, Frihetens øyeblikk gjorde inntrykk på meg, både innhalds- og språkmessig. Bjørneboe var ein ordkunstnar og ein forfattar med mykje mørk humor. No er eg snart klar for ei stund med Bjørneboe igjen. Eg har lånt lydbokversjonen på biblioteket. Nils Ole Oftebro si stemme er som skapt for opplesing av dette bokverket.

Guds barmhjertighet av Kerstin Ekman

frå 1999. Fyrste bok i trilogien Vargskinnet. Handling frå Jämtland i byrjinga av 1900-talet. Eg las Hendelser ved vann i sommar, og fekk omsider augene opp for denne prisbelønte forfattaren.

Pinnsvinets eleganse av Muriel Barbery

Ikkje så "skrekkeleg" gammal akkurat, boka kom ut i 2006, - på norsk i 2008. Ei bok eg har lest mykje positivt om på ulike nettstader og ymse bokbloggar. Det har gjort meg nysgjerrig - og eg er spent på om eg kjem til å lika denne.

Skråninga av Carl Frode Tiller

Tiller sin sensasjonelle og prisbelønte debutroman frå 2001 sto òg i mor si bokhylle. Forfattaren er svært aktuell denne hausten med Innsirkling 3; mange lesarar har vore spent på avslutninga av denne trilogien. Eg skal så klart lesa 3'aren ein gong - sidan eg har lest dei to fyrste, men det hastar ikkje. Fyrst skal eg ta ein titt på Skråninga.

An InLinkz Link-up

Bokomtale: Angrep fra alle kanter av Tore Renberg

Lydbokforlaget 2014
Opplesar: Tore Renberg
Speletid: 14 t 27 min
Lytte-eksemplar frå Lydbokforlaget

Tore Renberg er ein av favorittforfattarane mine, og det var med forventningar om ei fin og intens leseoppleving eg lasta ned lydfila for nokre dagar sidan.
Så - denne lydboka er grunnen til at eg har vore litt fjern for enkelte familiemedlemmer i det siste: Ein del av meg (hjernen) har vore ein heilt annan plass; nemleg i Stavanger og Sandnes, saman med Hillevågsgjengen. Boka er altså umuleg/vanskeleg å leggja frå seg.

Angrep fra alle kanter er ei direkte oppfølgingsbok av fjorårssuksessen Vi ses i morgen. Handlinga utspelar seg berre nokre veker etter den dramatiske slutten på forrige bok. Me møter att Rudi, Jan Inge og Cecilie - som har lege lågt sidan sist. Flyttebyrået deira driv nesten berre med slike ting som flyttebyrå skal driva med (dvs. lite innbrot og torpedo-verksemd). Ting har roa seg ned, den tidlegare kompisen Tong har fått ein kvilestad, Cecilie er gravid og Jan Inge har fått seg dame. Dei drøymer om noko dei aldri har hatt; eit normalt liv i ein forholdsvis normal heim. Men for å få det til, krevst det pengar, meiner Jan Inge. Store pengar. Så han er i ferd med å planlegga eit siste brekk før gjengen kan avslutta det kriminelle livet og bli lovlydige borgarar. For å få til det siste og avgjerande stuntet - eit spektakulært ran - må det rekrutterast nye medlemer i Hillevågsgjengen. Og det skal syna seg å bli litt av ein utfordring.

Me vert kjend med fleire nye karakterar, dei mest sentrale er brødrene Ben og Rikki. Ben er den bråkjekke og uredde veslebroren og Rikki er den engstelege storebroren. I opningsscenen i boka møter me dei to, sniffande på bensin medan dei ser utover heimbyen Sandnes. Skildringa av desse to gutane i 15-16 års-alderen og tilværet deira er hjerteskjerande og opprørande. Eit liv med "ein satan til far og ein zombie til mor" er eit elendig liv og gutane får nok av den valdelege faren og den psykisk sjuke mora - og rømmer heimefrå. Dei dreg frå heimen i Sandnes - og søkjer "naudhamn" - hos onkel Rudi i Hillevåg.

Eg opplever Vi ses i morgen og Angrep fra alle kanter som underhaldande og med ei heller absurd/grotesk handling, men bøkene inneheld ein del sterke tema som er til ettertanke. Det handlar i vid forstand om oppvekst og oppvekstvilkår, om barn og unge sine behov for grenser, tryggleik og kjærleik - og om kva som kan skje dersom desse grensene og denne tryggleiken ikkje er til stades. Mange av desse unge havnar utanfor det "normale" samfunns- og arbeidslivet; dei kjem på "feil spor" med rus, kriminalitet og arbeidsløyse. Men - enkelte greier seg - dei kjem seg gjennom ei barne- og ungdomstid prega av mishandling og omsorgssvikt og blir likevel normale og lovlydige borgarar.

Tore Renberg har rikeleg med forteljarglede og ein frodig fantasi. Han fortel historia si med stor innleving og på ein energisk og sprudlande måte. Alle karakterane hans vert skildra med omsorg og kjærleik, same kor skakkøyrde og lite sympatiske dei framstår. Her har alle personane fleire "dimensjonar" - med gode og dårlege sider. Ta for eksempel hovudpersonen Rudi - som jo er både omsynsfull, morosam og snill, men som i andre situasjonar er valdeleg, vulgær og rå. Renberg er ein forfattar som går svært tett inn på karakterane sine og relasjonane mellom dei - så tett at det av og til blir ubehageleg intimt, for lesaren.

Ved å visa fram vrangsida av "verdens rikaste by" får Renberg fram dei store skilnadene på folk. Han rettar eit kritisk søkjelys på overflodssamfunnet vårt og oljerikdommen vår. Den stadige jakta og jaget etter status og pengar har gjort at enkelte har mista noko undervegs. "Boka kallar på latterbrøl og medkjensle" vart det sagt om Vi ses i morgen, - og det gjeld også for Angrep fra alle kanter, meiner eg. Ein får kjenna på mange ulike kjensler medan ein les eller lyttar. Boka har mange ulike og truverdige forteljarstemmer, og er komponert slik at forteljinga vert veldig spennande.

Eg gir boka karakteren 5 + og anbefalar lydboka på det varmaste.
Tore Renberg er verdens beste forfattaropplesar!

Stor takk til Lydbokforlaget for lytteeksemplar.

Oppsummering august

Påbyrja i juli, fullført i august:
Britt Karin Larsen - Før snøen kommer - Norsk roman - Papirbok lånt av mor
Jan Mehlum - Lengsel etter penger - Norsk krim - Papirbok lånt på biblioteket
Jørgen Brekke - Doktor Fredrikis kabinett - Norsk krim - Lydbok lånt på biblioteket

Lest i august:
Robert Galbraith - Når gjøken galer - Britisk krim - Lydbok lånt på biblioteket
Britt Karin Larsen - Det synger i lauvet - Norsk roman - Papirbok lånt av mor
Torkil Damhaug - Sikre tegn på din død - Norsk krim - Lydfil Storytel
Frank Rossavik - Stikk i strid. Ein biografi om Einar Førde - Biografi - Papirbok lånt av mor
Jan Mehlum - Ren samvittighet - Norsk krim - Lydbok lånt på biblioteket
Gert Nygårdshaug - Fortellernes marked - Norsk roman - Lydfil Storytel

Påbyrja i august, fullførast i september:
Elizabeth George - En løgn å tro på - Britisk krim - Papirbok lånt av mor

I tillegg har eg tatt fram igjen ei bok eg starta på i mars og som eg avbraut/utsette den gongen. Ho vert muligens ferdiglest i løpet av neste månad:

Jón Kalman Stefánsson - Himmelrike og helvete - Islandsk roman - Kjøpt ebok

Høgdepunkt denne månaden: Bok nummer 4 og 5 i Britt Karin Larsen sin stemningsfulle og lærerike serie om skogfinnane.

#augustkveld #verandalesing #sommarlektyre #lesetips