Bokomtale: Dødsrytteren av Øystein Wiik

Lydbokforlaget 2017
Speletid 16:37
Opplesar: Øystein Wiik
Kjelde: Lytteeksemplar

Den produktive og allsidige Øystein Wiik har på nytt skrive ei spektakulær eventyrforteljing om Tom Hartmann. I dei fyrste bøkene i serien var Hartmann journalist i eit operamagasin, men etter fleire store saker der han har gått inn og "redda verda" har han fått ei etterretningsagent-rolle, med tilhøyrande vide fullmakter. Ein slags James Bond med andre ord - og enkelte hendingar i bøkene kan minna om filmane/bøkene om agent 007.

Vel - Hartmann og Wiik har sjarmert meg nok ein gong, men "heilt overbevist" er eg ikkje. Til det er boka for omfattande - og ho inneheld fleire handlingstrådar som er unødvendige og/eller uavklarte. Men Wiik les framfører boka på like hysterisk underhaldande vis som før.

Dødsrytteren er, som dei seks tidlegare bøkene i serien, ingen realistisk eller samfunnskritisk kriminalroman. Tom Hartmann-bøkene er rein underhaldning - og er nok heller ikkje meint å vera noko anna enn det. Hovudhandlinga går føre seg på Svalbard og det er tydeleg at forfattaren har gjort grundig førearbeid med tanke på skildringar av Svalbard-samfunnet. Wiik har elles teke utgangspunkt i fakta som at Nord-Korea er ei atommakt og eit lukka totalitært diktatur samt verkelege hendingar som at Nord-Korea har underteikna Svalbard-traktaten. Det er óg eit faktum at Svalbard er ei demilitarisert sone og at innbyggjarar og besøkande ofte er bevæpna sidan isbjørnfaren er så stor. Wiik touchar også innom klimakrisa; eitt av poenga i boka er manglande snø og kulde i dei polare områda.

Handlinga i Dødsrytteren er ekstra aktuell i og med at både Nord-Korea og USA raslar med sablane i desse dagar. Boka handlar mellom anna om at Svalbard vert okkupert av Nord-Korea. Alle innbyggjarane i Longyearbyen vert tekne til fange og all kommunikasjon med resten av verda vert broten. Det utviklar seg til eit storpolitisk drama; nasjonen Noreg er trua og verda står på randen av ein atomkrig. "Tilfeldigvis" og heldigvis er "vår mann" Hartmann tilstades der det skjer. Spenninga ligg egentleg ikkje i om Tom lukkast i arbeidet sitt, men korleis.

Forutan Hartmann, eks-kona hans Cathrine Price og deira overordna som me har møtt i tidlegare bøker, vert lesaren presentert for fleire spesielle karakterar i denne boka. Mellom dei er leigemordaren Sol, sonen hennar Konrad og barnevakten/utpressaren Kai. Me møter også nordkoreanarane Kang, Anson og Min-Ki som er i konflikt med kvarandre trass i familiære band. Alle desse personane har ei rolle i den dramatikken som utspelar seg nokre få dagar på Svalbard.

Øystein Wiik har sin eigen stil, han leikar seg med krimsjangeren, skriv forbløffande lett og ledig - og med tonnevis av snert og sjarm. Enkelte scener er hysteriske og kallar på humring og gapskratt - eller på kvalme og ubehag. Andre deler av boka er så spekka med teknologiske og tekniske detaljar at ein mistar litt fokus.

Dødsrytteren har kjappe sceneskift og perspektivskift, cliffhangers og korte kapittel, noko som gjer boka tempofylt og drivande. Wiik pøser på med krimverkemiddel og krydrar det heile med usannsynlege krumspring og blod og gørr.

Eg trur boka hadde hatt godt av ei oppstramming; dersom boka hadde vore eit par hundre sider kortare ville ho vore betre. Papirutgåva er på 568 sider og det er i lengste laget for ei slik bok. Nokre av handlingstrådane kunne med fordel ha vore utkutta. Eg anbefalar likevel Dødsrytteren dersom du er ute etter lesestoff i kategorien spenning og eventyr. Lydboka er godt lest av forfattaren sjølv.

Andre bloggmeiningar: Artemisias verden

Kronologi:
1. Dødelig applaus
2. Slakteren
3. Hvit panter
4. Casanovasyndromet
5. Rekviem
6. Skorpionen