Bokomtale: Hulemannen av Jørn Lier Horst

Lydbokforlaget 2013
Opplesar: Ivar Nergaard
Speletid: 8 t 42 min

Eg veit at Jørn Lier Horst og William Wisting har mange lesarar og tilhengarar her i landet. Sjølv har eg ikkje heilt god kjemi med Wisting. Eg tykkjer etterforskaren i Horst sine krimbøker er altfor vanleg og traust. Nesten Sejer-kjedeleg. Eg har nok meir sans for dei meir rufsete krimheltane, som Varg Veum, Harry Hole og Stingo. At forfattaren vart tildelt Rivertonprisen for den forrige boka, Jakthundene, kan eg heller ikkje forstå. Eg tykte det var ei grei krimbok, men ikkje meir.

Over til årets bok, Hulemannen:
Ein eldre mann i nabolaget til Wisting vert funnen død i lenestolen framfor TV'en som framleis står på. Truleg har mannen vore død i fleire månader og ingenting tyder på noko kriminelt. Wisting si dotter, VG-journalisten Line, fattar interesse for mannen som ingen la merke til då han var i live og som ingen saknar når han er død. Ho startar arbeidet med ein artikkel om saka og flyttar heim til faren for ei tid.
Kort tid etter vert det funne eit nytt lik i nærleiken. Også denne personen har lege død lenge og er vanskeleg å identifisera. Men politiet finn ein lapp ved den døde og gransking syner at den har fingeravtrykk frå ein amerikansk seriemordar etterlyst av FBI. Vesle Stavern vert brått midtpunkt for internasjonalt politi og presse.

Utgangspunktet i historia er altså snedig og fantasifull, men eg tykkjer ikkje Horst gjer nok ut av krimforteljinga. Mønsteret kjenner me att frå tidlegare Wisting-bøker: Pappa Wisting som etterforskar eit brotsverk og nysgjerrig journalistdotter som nærmar seg den same saka frå eit anna utgangspunkt. Det vert farleg for dotter, pappa'n reddar henne.

Hulemannen er lettlest, har eit bedageleg tempo og er godt komponert. Men ikkje ein einaste gong følte eg at pulsen steig medan eg las denne boka. Det er rett nok tilløp til litt spenning på slutten, men på langt nær nok. For eg er kresen og vil gjerne ha litt ekstra når eg les krim, i alle fall ei krimbok frå ein så kjend og anerkjend forfattar som Jørn Lier Horst. Han er uhyre dyktig og har levert ei solid krimhistorie som heng saman, full av etterforskingsdetaljar og autensitet. Men eg vert ikkje sjokkert av og er ikkje interessert i detaljerte skildringar av rotne og oppløyste lik, eg vil heller bli utfordra reint litterært. Eg ønskjer meg eit meir innvikla plott og ein meir spennande forteljarmåte.

Forfattaren har lagt inn ei lita helsing til kollega Thomas Enger og skildrar ein biperson - ein ekspertkommentator - som er mistenkeleg lik Leif GW Persson. Slike detaljar berekna for den røynde krimlesar kan eg lika. Elles er boka utan dei store overraskingane og eg vart ikkje særleg imponert over Hulemannen. I utgangspunktet tykkjer eg at terningkast 3 passar til ei slik middels krimbok, men opplesar av lydboka, Ivar Nergaard, syter for ei såpass bra leseoppleving at eg endar opp med ein svak 4'ar her.