Bokomtale: Stalker av Lars Kepler

Cappelen Damm 2014
Speletid: 14:14
Opplesar: Ivar Nergaard
Kjelde: Kjøpt lydfil

Eg vart Lars Kepler-fan alt då eg las den fyrste boka i Joona Linna-serien, Hypnotisøren, i 2011. Det var noko intenst, fascinerande, fråstøytande og sjokkerande der som appellerte til den mørke sida av meg sjølv. Dessutan var boka så originalt komponert, ho var velskriven og lydbokversjonen hadde gode gamle Nils Nordberg som opplesar.
Eg opplevde ein bitteliten nedtur med bok nummer to, Paganinikontrakten - den leseopplevinga var ikkje fullt så intens, - men med dei to påfølgjande Ildvitnet og Sandmannen følte eg meg bortimot "hypnotisert" igjen.

Stalker er altså bok nummer fem i serien, men kan lesast som ein frittståande kriminalroman sidan forfattarane forklarar og repeterer hendingar og trådar frå dei tidlegare bøkene. Eg har høyrt på Ivar Nergaard som er opplesar av lydbokversjonen, og han har heva leseopplevinga mi ytterlegare med stemma si - nok ein gong. Supert!

Dei fleste som omtalar og anmelder denne bokserien legg vekt på at dei grove valds-skildringane er sentrale i bøkene. Eg er enig i at dei nærgåande, ekle og vonde skildringane er hard kost. Men bøkene inneheld så mykje meir.
Stalker er ei godt samanskrudd historie som for det fyrste er frykteleg spennande. Dernest er det ubehageleg og voldsomt. Grotesk og stygt. Rått og barskt. Men! - og her kjem det som eg tykkjer er så bra med dette forfattarparet: Det er empatisk. Forståingsfullt. Ekte. Hendingane det vert fortalt om er heldigvis og gudskjelov ikkje truverdige eller sannsynlege - men likevel altså: Ekte. Persongalleriet er variert - og ein kan sei at mange av dei vert framstilte som "overmenneske" som må tåla det utrulegaste - men like fullt: Forfattarane får dei til å framstå som ekte og levande.

I Stalker har det gått over eitt år sidan hendingane som fann stad i Sandmannen. Joona Linna forsvann i slutten av den boka og me forstår at han har halde seg skjult. Men når det endeleg vert slått fast at den skrekkelege Jurek Walter ikkje er ein trussel lenger, dukkar Joona opp igjen - "frå dei døde".
Me får på ny treffa psykologen og hypnotisøren Erik Maria Bark som me hugsar frå den fyrste boka. Som sakkyndig i ei drapssak ni år tidlegare bidro Bark til at presten og mordaren Rocky Kirklund vart dømd og innesperra i ein psykiatrisk sikringsanstalt. No har Rikskrim fått hendene fulle med fleire drap som har fleire likskapar med drapet som Kyrklund i si tid utførte. Har han ein medhjelpar, ein lærling eller handlar det om ein copycat? Den tidlegare presten har ein hjerneskade og hugsar lite - og her kjem så hypnotisøren Erik inn i etterforskinga. Joona Linna, som no er i ein elendig forfatning, deltek berre på sida av etterforskinga - men vert stadig meir involvert. Me får elles møta fleire nye og interessante karakterar i boka; den mest sentrale er den nye og svært gravide kriminalinspektøren som har overteke kontoret til Joona.

Eg er heldigvis ikkje mørkredd. Eg hadde fått problem med å komma gjennom denne boka dersom eg hadde vore det. For det handlar jo om eit mareritt; ein stalker og ein seriemordar av det mest utspekulerte og ondskapsfulle slaget. Eg vart så riven med av drivet og forteljinga at eg glatt oversåg/overhøyrde enkelte logiske bristar, lause trådar og usannsynlege reaksjonar og hendingar. Forfattarane beherskar nemleg forteljarhandtverket på ein slik måte at hendingane og personane vert truverdige sjølv om dei egentleg ikkje er det.
Boka har skiftande tempo, ulike perspektiv, mange forteljarstemmer og perfekte cliffhangers. Kjedelege avhøyr og finurlege tankerekker er det lite av i boka. Her er det action og "høgspenning" frå fyrste til siste side, knapt utan noko "kvileskjær". Gjennom 14 timar (eller 566 sider) får lyttaren/lesaren uuthaldeleg spenning, ei hardkokt historie og eit psykologisk drama.

Eit lite minusteikn i margen ved sidan av seksaren vert likevel notert for meg sjølv her: Forfattarane er farleg nær å gå over the top undervegs. Eg ser at det er ein viss fare for at framtidige bøker i serien kan bli ein parodi "på seg sjølv". Det kjem til å bli utfordrande for forfattarane; det vert liksom forventa at dei må overgå seg sjølv og sjokkera lesaren i kvar einaste bok. Eg tykkjer at eit par av valdsscenene i Stalker er unødvendig detaljerte og blodige og ristar litt på hovudet av alt fråveret av realisme. Men eg meiner at historia landar greit - så eg gir toppkarakter for denne boka også. Ekteparet Ahondril er stadig blant dei ypperste innan denne spesielle sjangeren. Det vert uansett spennande å sjå kva retning forfattarane av denne bokserien går.

Stalker anbefalast alle hardkokte krimlesarar. Les du Stalker blir du svett og andpusten utan å bevega deg i det heile tatt. Du kjem til å dra for gardinene dine. Du kjem kanskje til å forsova deg fordi du har lest og lest og lest, heile natta. Du får ei mørk og intens leseoppleving. Og - dersom du lyttar til boka, vert leseopplevinga og spenninga ekstra skummel og nær.